Παραμύθι δίχως τέλος

Είναι κάποιες φορές που βυθιζόμαστε στον κόσμο μας και πιστεύουμε πως τα πράγματα γύρω μας έχουν αλλάξει. Που θεωρούμε πως το σοκ που αισθανθήκαμε, άγγιξε κι άλλους σε ανάλογο βαθμό. Λησμονούμε, όμως, πως κάποιους η κρίση δεν τους άγγιξε όσο εμάς. Κάποιους δεν τους άγγιξε καθόλου και κάποιους τους ευνόησε. Λησμονούμε, επίσης, ότι κάποιοι είναι απλώς χοντρόπετσοι και δεν πιάνει τίποτα πάνω τους.

Κι ενώ, λοιπόν, έχεις αρχίσει να δημιουργείς αυτή την όμορφη εικόνα, όπως τα παιδιά που η φαντασία τους οργιάζει και δημιουργεί εικόνες και ιστορίες συνεχώς, βρίσκεσαι να συζητάς ή να ακούς εξ ανάγκης κάτι τύπους που έρχονται να σου χαλάσουν το παραμύθι και την εικόνα, που τόσο κουράστηκες να πλάσεις.

Που σου υπενθυμίζουν με τον πιο εμφαντικό τρόπο πως ακόμα μπορούν να ζητούν ρουσφέτια και χάρες ανοικτά και απρόκλητα. Που θεωρούν πως είναι φυσιολογικό να ζητάς από έναν τρίτο να παρέμβει προς όφελός σου σε κάποιον που δεν τον ξέρεις καν. Το τραγικό είναι πως ακόμα τέτοιες συμπεριφορές έχουν πέραση. Πολλοί εκπληρώνουν τέτοιου είδους χατίρια, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο αντάλλαγμα ,απλώς και μόνο επειδή νιώθουν υποχρέωση ή επειδή θεωρούν πως αυτό είναι το φυσιολογικό.

Μετά ακούς για τις αποζημιώσεις που προσφέρονται στους τραπεζικούς για να αποχωρήσουν εθελούσια, ακούς για κάποιους άλλους που τους πρότειναν μετάθεση αλλά δεν πάνε, επειδή δεν μπορούν να οδηγήσουν. Και βάζουν και μέσο για να αποφύγουν τη μετακίνηση.

Έπειτα είναι και κάτι δημόσιοι υπάλληλοι που χαλούν την πιάτσα. Που φτάνουν μέχρι το Ανώτατο επειδή τους ζήτησαν να υπηρετήσουν τον φορολογούμενο από κάποιο πόστο το οποίο, όμως, δεν τους αρέσει. Δεν τους κάθεται καλά. Που τους προτείνουν, με τον πιο «ευγενικό» τρόπο, να πάνε σε κάποια άλλη υπηρεσία αλλά πάλι δεν δέχονται, γιατί εκεί θα έχουν πολλή δουλειά και δεν συμφέρει. Και χαλούν το όνομα όλων των δημοσίων υπαλλήλων. Όπως κάνουν και οι νοσηλευτές που απεργούν σε μία περίοδο που χρειάζεται όλοι να σπρώξουν για να ξεπεράσουμε το τελευταίο εμπόδιο. Γιατί χωρίς τις στέρεες βάσεις, όσο περισσότερα φορτώνεις τόσο πιο εύκολα θα καταρρεύσει το οικοδόμημα.

Οι χειρότεροι δε, είναι εκείνοι που θέτουν το προσωπικό τους όφελος πάνω από το καλό του τόπου και που με μηχανορραφίες, διαρροές και διαδόσεις ζημιώνουν όλους εμάς τους υπολοίπους, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους. Ένα επίπεδο πιο βαθιά στην κόλαση του Δάντη, όμως, είναι εκείνοι που επέτρεψαν διαχρονικά να υπάρχουν τέτοιου είδους τύποι και που ακόμα δεν μπορούμε να τους ξετινάξουμε από γύρω μας. Συνεχίζουν να επανέρχονται με περισσότερη έπαρση και αναίδεια, θεωρώντας πως ο κόσμος τούς ανήκει.

Κάπως έτσι, λοιπόν, διακόπτεται το παραμύθι και είναι τότε που νιώθουμε ακόμα μεγαλύτερη λύπη για όσους είναι άνεργοι, για όσους καταφεύγουν σε κοινωνικά παντοπωλεία, σε όσους στερήθηκαν πολλά τα τελευταία χρόνια για να βοηθήσουν τον τόπο τους. Και δεν θα κουραστούμε να λέμε πως η αλλαγή αυτού του χυδαίου στάτους είναι η μεγαλύτερη υποχρέωση που πρέπει να φέρει σε πέρας αυτή η πολιτεία. Από την άλλη, με βουλευτές, νυν και επιδόξους, όπως αυτούς που βλέπουμε, και με την ίδια ανακύκλωση προσώπων και οικογενειών που μεγάλωσαν και ανδρώθηκαν οικονομικά και κοινωνικά μέσα σ’ αυτόν τον βούρκο, δύσκολα θα δούμε να έρχεται η μέρα της αλλαγής. Και επειδή κάπου εδώ έχω αρχίσει να γίνομαι γραφικός και να επαναλαμβάνομαι, αλλά δεν κουράζομαι, ας κλείσουμε το θέμα με κάποιους αριθμούς. 43 χιλ. άνεργοι, μερικές χιλιάδες «κουρεμένοι» καταθέτες, μερικές χιλιάδες παιδάκια που πάνε στο σχολείο νηστικά, μερικές εκατοντάδες νέοι που ξενιτεύτηκαν, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες απογοητευμένοι πολίτες.

Ευτυχώς, δηλαδή, που είμαστε μικρός τόπος και μας επισκιάζουν λίγο τα προβλήματα της μητέρας Ελλάδας. Κατά τα άλλα, οδεύουμε προς τις εκλογές, παρακολουθώντας το σίριαλ της επιλογής των Άριστων των Άριστων, λες και είναι ο νέος κύκλος του «House of Cards».