Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις 2 Μαρτίου ανακοίνωσε ότι πρότεινε ένα μέσο Βοήθειας Έκτακτης Ανάγκης προς χρήση εντός της Ε.Ε. για ταχύτερη και πιο στοχευμένη αντιμετώπιση μεγάλων κρίσεων, συμπεριλαμβανομένης της παροχής βοήθειας, κυρίως, προς κράτη μέλη τα οποία υποδέχονται μεγάλους αριθμούς προσφύγων, με πρόταση να διατεθούν 700 εκατ. ευρώ. Η Κομισιόν απηύθυνε παράλληλα έκκληση στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να στηρίξουν ταχύτατα την πρότασή της.
Γίνεται αντιληπτό ότι ένα μεγάλο μέρος από τα 700 εκατ. θα πάει στην ταλαιπωρημένη Ελλάδα, η οποία δέχεται πρώτη τα μεταναστευτικά κύματα που φεύγουν από τα παράλια της Τουρκίας. Αρχικά σκέφτηκα ότι 700 εκατ. είναι μία πρώτη καλή ένεση. Ύστερα χαμογέλασα πικρά καθώς θυμήθηκα μία συνέντευξη που έδωσε τον περασμένο Ιούλιο ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάσιμο Ντ’ Αλέμα, στο RaiNews24, δηλώνοντας πως «Όταν η φτωχή χώρα δεν μπορεί πλέον να πληρώσει τα χρέη έρχονται οι ευρωπαϊκές βοήθειες. Έχουμε δώσει στην Ελλάδα 250 δισ. ευρώ, αλλά όχι για τις συντάξεις των Ελλήνων, αλλά για να πληρωθούν οι τόκοι στις γερμανικές, γαλλικές και σε μικρό ποσοστό στις ιταλικές. Από τα 250 δισ. ευρώ βοήθειας, 220 δισ. ευρώ πήγαν απευθείας στις γερμανικές, γαλλικές και ιταλικές τράπεζες. Αυτή είναι αλήθεια». Είναι απάνθρωπη η εικόνα του προσώπου της σημερινής Ευρώπης, όταν στο ζύγι βάζει από τη μία τις τράπεζες, η διάσωση των οποίων τιμάται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια και από την άλλη τις ζωές εκατομμυρίων αναξιοπαθούντων ανθρώπων που τιμούνται σε μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ. Δεν θα μπορούσε η Ε.Ε. των 27 κρατών, που συντηρεί έναν υδροκέφαλο και πανάκριβο γραφειοκρατικό μηχανισμό στις Βρυξέλλες, να ενεργοποιήσει το θεσμικό της όργανο, τη Frontex, ο οποίος να παραλαμβάνει τους πρόσφυγες από τα παράλια της ανατολικής Μεσογείου για να μην τους αφήνει να πνίγονται κατά χιλιάδες στη θάλασσα;
Αντί αυτού συμφώνησε όπως στα παράλια της περιοχής μας περιπολούν πλοία του ΝΑΤΟ, προφανώς όχι για να διασώζουν πρόσφυγες αλλά για να παρέμβουν σε περίπτωση που η ρωσοτουρκική ρήξη μετεξελιχθεί σε σύρραξη στο νοτιοανατολικό άκρο της Συμμαχίας. Ο εμπνευστής της ευρωπαϊκής ενοποίησης Γάλλος πολιτικός και στοχαστής Ζαν Μονέ, μεσούντος ακόμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1943, είχε πει, «Δεν θα υπάρξει ειρήνη για την Ευρώπη, αν τα κράτη συνεχίζουν να βασίζονται στην εθνική κυριαρχία. Οι χώρες της Ευρώπης είναι πολύ μικρές για να εγγυηθούν στους πολίτες τους την αναγκαία ευημερία και την κοινωνική πρόοδο. Θα πρέπει να επιλέξουν τη συνεργασία και την ομοσπονδιακή μορφή». Δυστυχώς, σήμερα ζούμε ξανά στα χρόνια του Στέλιου Καζαντζίδη, ο οποίος τραγουδούσε τη φτώχια, την προσφυγιά, τη μετανάστευση, και την ξενιτιά. Προφητικό ήταν, μάλιστα, το τελευταίο τραγούδι που είπε έναν χρόνο πριν να φύγει (14.9.2001), σε στίχους και μουσική του Μάκη Ερημίτη, «Έρχονται χρόνια δύσκολα γεμάτα καταιγίδες/ κι εμείς του κόσμου θύματα/ μ’ ατέλειωτα προβλήματα/και λιγοστές ελπίδες».
Ελάχιστες μάλλον ελπίδες, καθώς το όνειρο του Μονέ πνίγεται πια στη Μεσόγειο και στις δαγκάνες της ισχύος του κεφαλαίου του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. Και η Ευρώπη του Διαφωτισμού, έχοντας καταλύσει τα αδύναμα κράτη της, μετατρέποντας τους πολίτες τους σε αναλώσιμα όντα, νομοτελειακά θα διασπασθεί εις τα εξ ων συνετέθη, με ανοικτές τις πόρτες στο χάος.
