Η κάθε προεκλογική περίοδος χαρακτηρίζεται από τάσεις που ξεκινούν από την υπερβολή και καταλήγουν στον μηδενισμό, με πολύ ψέμα στο ενδιάμεσο. Τον 19ο αιώνα, ο περιβόητος Γερμανός καγκελάριος Όττο Φον Μπίσμαρκ είχε πει ότι «Οι άνθρωποι ποτέ δεν λένε τόσα ψέματα, όσα μετά το κυνήγι, στη διάρκεια του πολέμου και πριν από τις εκλογές».
Με παρέλευση δύο σχεδόν αιώνων, τίποτα δεν βελτιώθηκε από την ουσία των λεχθέντων του Γερμανού πολιτικού. Αντίθετα, λόγω τεχνολογικής εξέλιξης, το πολιτικό ψέμα πήρε διαστάσεις τέρατος, που μπορεί να κυκλοφορεί ανεξέλεγκτο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και το χειρότερο, φιλτραρισμένο κατά το δοκούν, σε ΜΜΕ. Στην Κύπρο, θύμα προεκλογικών εκστρατειών υπήρξε, ως μη έπρεπε, το λεγόμενο εθνικό μας θέμα, το Κυπριακό, με αποτελέσματα που με το πέρασμα του χρόνου αποδεικνύεται ότι, λόγω παγίωσης των κατοχικών δεδομένων, είναι έως και καταστροφικά.
Ενδεικτικό είναι αυτό που βρίσκεται στο επίκεντρο των διαβουλεύσεων και έχει πολιτογραφηθεί ως «δικαίωμα του χρήστη» ή ακόμα και η τουρκική απαίτηση για μη επιστροφή της Μόρφου. Θυμίζω ότι το 2004 αυτά δεν ήταν στο προσκήνιο, ενώ από πλευράς όσων πλειοδοτούσαν με το επιχείρημα ότι το «δίκαιο» θα επικρατήσει, εκείνο που επικράτησε ήταν η «Επιτροπή Αποζημιώσεων» της Τουρκίας στα Κατεχόμενα, μάλιστα ως πρωτόδικο σώμα.
Παλιά ξινά σταφύλια, θα πει κάποιος, μόνο που στην πολιτική αυτό δεν ισχύει, διότι τα παλιά δικά μας λάθη γίνονται κεκτημένα της άλλης πλευράς και ο κίνδυνος η εσχάτη πλάνη να είναι χειρότερη της πρώτης ελλοχεύει αδιάλειπτα. Στην προκειμένη περίπτωση, της προεκλογικής εκστρατείας ενόψει βουλευτικών του προσεχούς Μαΐου, καλό είναι όλες οι πολιτικές δυνάμεις, με πρώτες εκείνες που διακηρύττουν ότι ο Αναστασιάδης οδηγεί τις συνομιλίες σε ένα νέο απεχθές Σχέδιο Ανάν, να μελετήσουν τα νέα δεδομένα όπως διαμορφώνονται στα Κατεχόμενα, τα οποία ανυπερθέτως στοχεύουν στον εκτροχιασμό των συνομιλιών.
Τα νέα δεδομένα περιλαμβάνουν τον Έρογλου να δημιουργεί νέο συνασπισμό της τ/κ Δεξιάς με «συγκυβέρνηση» υπό τον Όζγκιουργκουν, με τη σύμπραξη Σερντάρ Ντενκτάς και με τη διακήρυξη ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση που να μην έχει την έγκριση της τ/κ Δεξιάς. Διακηρυγμένη προτεραιότητα του νέου «κυβερνητικού συνασπισμού» είναι η υλοποίηση της απαίτησης της Άγκυρας για «πολιτογράφηση» χιλιάδων εποίκων, πράγμα που θα ανατρέψει μία από τις βασικές συγκλίσεις στις συνομιλίες, λόγω αύξησης του πληθυσμού των Κατεχομένων.
Το ζήτημα που τίθεται στη βάσανο της κοινής λογικής πλέον είναι, πώς δύναται να συμπίπτουν επιδιώξεις και στόχοι ε/κ πολιτικών δυνάμεων που διακηρύττουν ότι οι συγκλίσεις που έχει πετύχει ο Αναστασιάδης στις συνομιλίες με τον Ακιντζί είναι καταστροφικές για το μέλλον του τόπου, ενώ ταυτόχρονα τ/κ πολιτικές δυνάμεις, να συμπράττουν με την Άγκυρα στοχεύοντας στον εκτροχιασμό των συνομιλιών;
Μήπως η εξάλειψη της μέγιστης εκκρεμότητας του Κυπριακού ισοδυναμεί με περιθωριοποίηση πολιτικών σχηματισμών ένθεν και ένθεν της πράσινης γραμμής; Μήπως όμως αυτή είναι πλέον απόλυτα αναγκαία για την πολιτική ζωή, η οποία έτσι κι αλλιώς παρουσιάζει πια έντονα τα συμπτώματα της σαθρότητας; Μήπως, όμως, μόνο με ριζική ανάταξη της πολιτικής μέσα σε συνθήκες ενός αναγεννημένου κράτους, μπορεί αυτή να γίνει ξανά επωφελής για την κοινωνία; Μήπως είχε δίκαιο ο Βρετανός συγγραφέας Άρθουρ Κλαρκ όταν έλεγε ότι «Ένας πολιτικάντης σκέφτεται τις επόμενες εκλογές. Ένας πολιτικός, τις επόμενες γενιές»;
