Όταν το βράδυ της περασμένης Κυριακής, μετά τις εκκωφαντικές εκλογικές ήττες ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, είδα από τηλεοράσεως τον Άντρο Κυπριανού και μετά τον Αβέρωφ Νεοφύτου να διαβεβαιώνουν ότι πήραν το μήνυμα των ψηφοφόρων, θυμήθηκα εκείνο το ιστορικό «λάβαμε το μήνυμα» του Ανδρέα Παπανδρέου το 1986, όταν το ΠΑΣΟΚ μετά από τις δύο μεγάλες εκλογικές νίκες το 1981 και το 1985, έπαθε πανωλεθρία στις δημοτικές εκλογές. Η ιστορία έδειξε, όμως, ότι ούτε εκείνος ούτε το κόμμα του επεξεργάστηκαν το μήνυμα των ψηφοφόρων, με αποτέλεσμα τη σταδιακή πολιτική εξαθλίωση και την τελική κατάρρευση. Πέρσι στις 7 Μαΐου, μερικές ώρες μετά από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στις βρετανικές εκλογές, παραιτήθηκαν τρεις αρχηγοί κομμάτων. Αυτοί ήταν ο Ed Miliband των Εργατικών και ο Nick Clegg των Φιλελεύθερων-Δημοκρατών, γιατί τα κόμματά τους είχαν υποστεί μεγάλες ήττες και ο Nigel Farage του UKIP, διότι απέτυχε στην εκλογική του περιφέρεια. Φέτος, στις 22 Μαΐου, στην τοσοδούλα Κύπρο, το ΑΚΕΛ έχασε 42.000 ψήφους, δηλαδή το 31,7% της εκλογικής του δύναμης και ο ΔΗΣΥ 31.000, το 22,2% της δύναμής του, ωστόσο οι αρχηγοί τους όχι μόνο δεν παραιτήθηκαν, αλλά ούτε και προέβησαν ακόμα στον όποιο, έστω αρχικό απολογισμό, πλην ότι επλήγησαν από τη μεγάλη αποχή… Ο μεγάλος χαμένος των εκλογών, το ΑΚΕΛ, θα πάει αύριο στην εκατονταμελή Κεντρική Επιτροπή, με τα 90 επαγγελματικά στελέχη, η οποία εν τη σοφία της θα αποφανθεί ότι θα ακούσει τη βάση και μετά θα καταλήξει γιατί προέκυψαν 42.000 απώλειες! Αυτό, δηλαδή, που έγινε και μετά τη μεγάλη ήττα του 1985, όταν η Κεντρική Επιτροπή απεφάνθη τελικά ότι έφταιξε η συμπόρευση στο Κυπριακό με τον ΔΗΣΥ, λες και είναι ντροπή. Εκτιμώ ότι και τώρα οι ευθύνες θα φορτωθούν στο βολικό γαϊδούρι του Κυπριακού. Ως εάν η πενταετία Χριστόφια, FOCUS και Δρομολαξιά δεν κλόνισαν τις 42.000, αλλά ούτε και το γεγονός ότι δεν άκουσαν ένα mea culpa, γιατί ναρκοθετήθηκε η δυνατότητα της Αριστεράς να διεκδικήσει ξανά την εξουσία. Φυσικά, όταν ένα κομμουνιστικό κόμμα ανέρχεται στην εξουσία, λογικά δεν διαχειρίζεται το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά το μετασχηματίζει σε σοσιαλιστικό! Όταν αυτό δεν το έκανες γιατί είναι ανέφικτο, τότε αναπροσαρμόζεις το κόμμα σου στο εφικτό. Ένας από τους νόμους της μαρξιστικής διαλεκτικής είναι αυτός της «άρνησης της άρνησης», η οποία έχει την αιτία της στην ενότητα και την πάλη των αντιθέτων που ενυπάρχουν στα φαινόμενα. Η άρνηση αποτελεί τη λύση της εσωτερικής αντίφασης με την επικράτηση του καινούριου (προοδευτικού) επί του παλαιού (και συντηρητικού), κατά τον Καρλ Μαρξ. Τουτέστιν, το κόμμα πρέπει να αφήσει πίσω το παλαιό του και σε αποσύνθεση σαρκίο και να αναγεννηθεί, αν δεν θέλει να πεθάνει. Τότε θα βρει και την απάντηση στην ήττα. Από την άλλη, από ένα κόμμα όπως ο ΔΗΣΥ, που αυτοπροβάλλεται σαν η επιτομή της σύγχρονης αστικής κοινωνίας, θα περίμενε κανείς πολύ καλύτερα αντανακλαστικά από αυτά ενός κομμουνιστικού κόμματος και από τον αρχηγό του, μετά από τέτοια εκλογική αποτυχία, τουλάχιστον να θέσει την παραίτησή του στη διάθεση ενός Παγκυπρίου Συνεδρίου, που έχει τη δυνατότητα από το καταστατικό να συγκαλέσει. Αν μη τι άλλο, για να λάβει φρέσκια εντολή.
