Το τρίπτυχο της καταστροφής σε αυτό τον τόπο, στο οποίο αναφέρομαι συχνά, δηλαδή η έλλειψη λογοδοσίας, η ατιμωρησία και η ασυδοσία μπορεί εξελεγκτικά να επέφερε οικονομική κατάρρευση, ωστόσο κάποιος μπορεί να επιχειρηματολογήσει λέγοντας ότι πρόκειται για αναστρέψιμα εγκλήματα που μπορεί να αντιμετωπιστούν με τη φιλοπονία και το φιλότιμο του λαού ώστε να ορθοποδήσει κάποτε ξανά η πατρίδα μας. Εγκλήματα όμως που έχουν ως αποτέλεσμα την απώλεια ζωών όπως το πραξικόπημα και η εισβολή είναι μη αναστρέψιμα και αυτά έμειναν από κάθε άποψη ατιμώρητα. Όπως ατιμώρητο θα μείνει και το μέγιστο των εγκλημάτων, κατά την πεποίθησή μου, αυτό της διακρίβωσης της τύχης των αγνοουμένων. Πρόκειται για μια τραγωδία δίχως τέλος γι’ αυτούς που εξακολουθούν να τη βιώνουν καθημερινά, τους συγγενείς, οι οποίοι είναι διπλά προδομένοι. Από την πολιτεία που για δεκαετίες θεωρούσε και θεωρεί ίσως ακόμα ότι με τα επιδόματα σε συγγενείς και τους μισθούς σε δημόσιους λειτουργούς και κάποια κονδύλια για «διεθνοποίηση» του θέματος ξοφλάει την οφειλή της στους αγνοούμενους. Από παράγοντες Επιτροπών Συγγενών που για δεκαετίες σιτίζονται στην κυριολεξία από τη συντήρηση της ανοικτής πληγής. Και από διορισμένους ημέτερους που συντηρούνταν για χρόνια σε θέσεις ανέγγιχτων προνομιακών αξιωμάτων. Για 42 τόσα χρόνια θεωρούσαμε ότι το τέλμα συντηρείται επιμόνως μόνο από την Τουρκία, η οποία αυτονόητα θέλει να κλείσει οριστικά το ζήτημα της διευκρίνησης της τύχης όλων των αγνοουμένων για να μην υπάρχει περίπτωση να εξεταστούν υποθέσεις εγκλημάτων πολέμου που διέπραξε στην Κύπρο το 1974.
Εδώ και δύο σχεδόν δεκαετίες η δημοσιογραφική έρευνα αρχικά και στη συνέχεια και η προσπάθεια που άρχισε υπό την επίβλεψη Ιωάννη Κασουλίδη το 1998 με εκταφές σε κοιμητήρια στις ελεύθερες περιοχές, αποκάλυψε εκτός από οστά αγνοουμένων και ενέργειες προσώπων και συνόλων που έριχναν βαριά τη σκιά τους στο ζήτημα των αγνοουμένων. Με προσβάσεις σε όλα τα κόμματα και τις κυβερνήσεις συντηρούσαν κλειστούς του φακέλους των αγνοουμένων για δεκαετίες με αποκορύφωμα ο κατάλογος των αγνοουμένων να τηρείται απόρρητος μέχρι το έτος 2000! Πώς να αναμένει κανείς να συλλέγουν πληροφορίες όταν ο κόσμος δεν ξέρει ποιους αναζητούσαμε; Αποτέλεσμα να φτάσει φέτος ο Επίτροπος προεδρίας να κάνει εκκλήσεις στον κόσμο που ενδεχομένως έχει πληροφορίες να τις δώσει στη ΔΕΑ. Οι πλείστοι εκείνων που έζησαν τις κακουχίες του ’74 σήμερα πιθανότατα να μην είναι στη ζωή ή δε άλλοι να μην εμπιστεύονται την πολιτεία για να μην μπλέξουν. Η έσχατη όμως μαχαιριά στις οικογένειες των αγνοουμένων είναι αυτή που επέφερε ο Εκπρόσωπος του των Η.Ε. και του Ερυθρού Σταυρού στη ΔΕΑ αλλά και οι προκάτοχοί του από το 2003 και εντεύθεν. Το Σεπτέμβριο του έτους εκείνου η εντεταλμένη από τον γ.γ. του ΟΗΕ Ανίτα Γκρέιβς ολοκλήρωσε έρευνα στα αρχεία της ΟΥΝΦΙΚΥΠ σχετικά με πληροφορίες που αφορούσαν αιχμαλώτους και αγνοούμενους. Η έρευνα αντί να δοθεί στις πλευρές για να αξιοποιηθούν τα στοιχεία κατακρατήθηκε στο Γραφείου του Εκπροσώπου των Η.Ε. στη ΔΕΑ στο Λήδρα Πάλας και μέχρι σήμερα όχι μόνο δεν έχει αξιοποιηθεί αλλά κατακρατείται από τον κ. Αρνί. Ο Ελβετός αυτός διπλωμάτης θεωρεί προφανώς ότι στην Κύπρο ήρθε για να απολαύσει διακοπές μακράς διαρκείας όπως και οι προκάτοχοι του… Θα ζητήσει κάποιος τον λόγο;
