ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Σε 25 μέρες θα ξέρουμε

Θυμάμαι τον Μακάριο από το μπαλκόνι της Αρχιεπισκοπής, στις 7 Δεκεμβρίου του 1974, να δίνει κλάδο ελαίας, δηλαδή συγχωροχάρτι στους πραξικοπηματίες ως εάν αυτός να ήταν ο υπέρτατος Νόμος. Όλοι ξέρουμε ότι ουδείς μπορούσε να τον αμφισβητήσει, πόσο μάλλον να μιλήσει για τα λάθη του. Τον θυμάμαι να διακηρύττει ότι «μακροχρόνιος θα είναι ο αγών» και θα πρέπει να προετοιμαστούμε κατάλληλα ενώ εξάγγελλε παράλληλα τη διεξαγωγή ειρηνευτικών συνομιλιών υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για εξεύρεση σωστής, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης. Αντίφαση στον μακροχρόνιό του. Συνέχεια των πιο πάνω, «Η Συμφωνία Μακαρίου – Ντενκτάς, 1977» και η άνευ όρων αποδοχή της διζωνικής ομοσπονδίας ενώπιον του γ.γ. του ΟΗΕ Κουτρ Βαλντχάιμ. Δηλαδή ο Μακάριος αποδέχθηκε τον διαχωρισμό της Κύπρου σε δύο ζώνες, νομιμοποιώντας έτσι τετελεσμένα της εισβολής.

Κι όμως κανένας εκ των τότε συνεργατών του τόλμησε να του αντιμιλήσει. Ουδείς είχε το θάρρος να του πει ότι η διζωνική ομοσπονδία είναι λύση διχοτομική, όπως διακηρύσσουν σήμερα οι αυτοαποκαλούμενοι «κληρονόμοι των παρακαταθηκών του Μακαρίου», κυρίως το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ. Αυτοί που από τον Αύγουστο του 1977, όταν πέθανε ο Μακάριος μέχρι και σήμερα τον εξυμνούν για την – έωλη – πολιτική του μακροχρόνιου, ενώ αποφεύγουν επιμελώς να αναφέρουν ότι η διζωνική ήταν κληροδότημά του. Το ίδιο κληροδότημα προσυπέγραψαν διά της πολιτικής τους όλοι οι πρόεδροι της ΚΔ. Μάλιστα ο Τάσσος Παπαδόπουλος, ως γνήσιο τέκνο Μακαρίου, έβαλε και την υπογραφή του κάτω από τη διζωνική διά της συμφωνίας της 8ης Ιουλίου 2006. Σε αυτή τη χώρα των αντιφάσεων όπου αντί της λογικής κυριαρχούν τα δόγματα, η απουσία του «ενός και μόνου» δημιούργησε ανάγκη για νέο δόγμα. Το δόγμα Δούντα. Πιο εκλεπτυσμένο από τον μακροχρόνιο του Μακάριου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η προέκτασή του.

Ο Μιχάλης Δούντας ο οποίος ήταν ο πρώτος πρέσβης της Ελλάδας στη Λευκωσία μετά την εισβολή, διακήρυττε από κάθε βήμα ότι «βάσει συγκυριών δεν υπήρχε ελπίς δίκαιης λύσεως και ο Κυπριακός Ελληνισμός όφειλε να αναμένει αγωνιζόμενος έως οι συνθήκες το επιτρέψουν». Ο Δούντας όμως εκπόνησε μια θεωρία αλλά δεν πήρε την όποια απόφαση που να προκάλεσε ανεπανόρθωτη ζημιά. Παρόλο που ο μακροχρόνιος έγινε βόλεμα για τον κύκλο των εξουσιαστών που ήλεγχαν πλέον την ΚΔ και διαμοιράζονται έκτοτε κατά το δοκούν τις ευκαιρίες πλουτισμού που προσφέρει η εξουσία, μετατρέποντας το πρόβλημα σε ευκαιρία.

Την περασμένη Κυριακή άλλη μια θεωρεία, του καθηγητή στο Πάντειο Άγγελου Συρίγου αυτή τη φορά, είδε το φως της δημοσιότητας ως αντεπιχείρημα στην προβολή κινδύνου προσάρτησης, αν δεν υπάρξει λύση. Είχε μεταξύ άλλων πει ο κ. Συρίγος ότι: «Η Τουρκία κατέχει την Κύπρο και αυτός είναι ο πραγματικός συνομιλητής της ελληνοκυπριακής πλευράς. Τυχόν ενσωμάτωση θα μας οδηγήσει να αντικρύσουμε κατάματα αυτή την πραγματικότητα». Θορύβησε γιατί εκ πρώτης όψεως ακούγεται φοβερό. Αν είναι ή δεν είναι φοβερό, δεν θα περιμένουμε 40 χρόνια να το δούμε. Σε 25 μέρες, όταν όπως λέει ο κ. Συρίγος, ο πραγματικός συνομιλητής Ταγίπ Ερντογάν θα βρεθεί στη Διάσκεψη για την Κύπρο στη Γενεύη με τον χάρτη ενώπιόν του, θα το διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι. Μέχρι τότε ψυχραιμία. Διότι το τελευταίο που έχουμε ανάγκη είναι οι τόσο τραυματικές περιρρέουσες του 2004.

 

X