Την Τρίτη 10.000 και πλέον εκπαιδευτικοί μαζεύτηκαν έξω από το Προεδρικό, διαμαρτυρόμενοι για τις αποφάσεις του Υπουργικού (4/07/18) για εξορθολογισμό στην εκπαίδευση. Ήταν η πρώτη φορά μετά την τραγωδία του Μαρί, το 2011, που τόσες χιλιάδες κόσμου μαζεύτηκαν στο Προεδρικό. Τότε, οι αγανακτισμένοι διαμαρτυρήθηκαν διότι ο ξεροκέφαλος Πρόεδρος Χριστόφιας για να μην κακοφανίσει τάχατες φιλικές χώρες, επέμενε να κατακρατεί στη βάση τα εμπορευματοκιβώτια-βόμβες αντί να τα καταστρέψει. Όταν οι βόμβες ανατινάχτηκαν στα χέρια του και άφησαν στα πόδια του 13 νεκρούς, χάθηκε από προσώπου γης για τρεις ημέρες. Μετά παρέδωσε το πολιτικό του πνεύμα αμαχητί στον Νίκο Αναστασιάδη, χωρίς καν να προλάβει, ως υπεσχέθη, να τσιμεντώσει το «ναι»... Ο Αναστασιάδης αντιλαμβανόμενος ότι ο Χριστόφιας υποθήκευσε στο διηνεκές τις όποιες πιθανότητες της Αριστεράς για εξουσία ένοιωσε ελεύθερος να επιβάλει το δικό του καθεστώς. Έτσι το πάρτι τραπεζών, λογιστικών και δικηγορικών γραφείων με τους ρωσόφωνους ολιγάρχες και το εξόφθαλμο ξέπλυμα που τελείωσε κακήν κακώς και το πλήρωσαν οι φορολογούμενοι με το Κούρεμα, αντικαταστάθηκε με κάτι πιο «ήπιο». Το πάρτι των χρυσών διαβατηρίων, κατά το οποίο όλοι οι πιο πάνω επωφελούνται, αυξάνοντας προσωπικές και εταιρικές περιουσίες.
Στην πρώτη του πενταετία, λόγω κουρέματος, μνημονίου, μειώσεων μισθών και κοινωνικών παροχών, ανεργίας και σχετικής ανέχειας, ο στόχος Αναστασιάδη ήταν να αποφύγει την όποια σύγκρουση με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, διότι ήθελε και δεύτερη πενταετία στην εξουσία. Εξού και στο τέλος της πρώτης ήρθαν προσαυξήσεις και προαγωγές για την ΠΑΣΥΔΥ. Με τη δεύτερη πενταετία ο Πρόεδρος πέρασε σε αυτό που θα τσιμεντώσει το καθεστώς του, τον κρατισμό και συνακόλουθα και το «όχι» σαν αναγκαία προϋπόθεση. Βασικό χαρακτηριστικό του κρατισμού που βιώνουμε είναι η φαυλότητα. Φαυλότητα που επιδεικνύεται, που προκαλεί, που κυρίως αδιαφορεί για το εμφανέστατα διεφθαρμένο πρόσωπό της. Πρόκειται για καθεστώς που θεωρεί εαυτόν θεόσταλτο. Ένα κονκλάβιο, ανέγγιχτο από νόμους, που θεωρεί τη δικαιοσύνη εργαλείο του. Όλοι, δεξιοί, αριστεροί, πράσινοι και βένετοι, υπάρχουν για να το υπηρετούν, με ελαφρές διαβαθμίσεις απολαβών. Είναι κλειστό κλαμπ, που έχει απαξιώσει την πολιτική, εργαλειοποιήσει τους θεσμούς, εκμηδενίσει την αξιοκρατία, απεχθάνεται την ισότητα δικαιωμάτων και δυνατοτήτων και πολεμά την κοινωνική αναδιανομή εισοδημάτων. Θυμίζω ότι η Κύπρος είναι χώρα, όπου ο Πρόεδρος –μετά το 1963– μπορεί να είναι ο ίδιος το κράτος, αναλόγως της παιδείας και τη δημοκρατικής του αντίληψης. Κι αυτό διότι ουδείς τον ελέγχει και ουδείς μπορεί να τον εγκαλέσει. Γι’ αυτό και θεωρεί ότι μπορεί και να περιγελά τη νοημοσύνη 10.000 και πλέον εκπαιδευτικών που μαζεύτηκαν έξω από το Προεδρικό, σερβίροντας τους μέσω Αβέρωφ, ξαναζεσταμένη πρόταση (23/08/18). Κι όλο αυτό –μετά το τεράστιο άχθος των 6 δισ. της ΣΚΤ που δυνητικά φόρτωσε στους φορολογούμενους– διότι η απόφαση του Υπουργικού (04/07/18) ήταν στην ουσία η πρώτη προσπάθεια του Προέδρου να βάλει χέρι στο συνδικαλιστικό κίνημα, αποπροσανατολίζοντας και από τον Συνεργατισμό. Γι’ αυτό χωρίς μεγάλη δυσκολία από τα 52 εκατ. που θα εξοικονομούσε κόβοντας τις απαλλαγές εκπαιδευτικών, μετά την πρώτη συνάντηση Προέδρου-συνδικαλιστών (αφού τα έκανε μαντάρα ο Χαμπιαούρης), έπεσε στα 7 εκατ. και μετά στα 5 εκατ. Άρα ου περί εξοικονόμησης ο λόγος. Ούτε θα γίνει διάλογος εφ’ όλης της ύλης, όπως ζητούν οι εκπαιδευτικοί και τα έξι κόμματα. Διότι το διακύβευμα του κρατισμού δεν είναι η ποιότητα της παιδείας αλλά η ιδιωτικοποίησή της (βλ. Αβέρωφ Νεοφύτου). Επόμενο μέτωπο; Αυτό της υγείας, το ΓεΣΥ, για το οποίο προεκλογικώς η κυβέρνηση επαιρόταν και τώρα δι’ ευχών συναφών συμφερόντων ναρκοθετεί. Μετά ακολουθεί το αφαιμαχθέν υπό όλων των κυβερνήσεων Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων που αντί αποθεματικού 7,5 δισ. είναι άδειο. Έτσι αιχμάλωτοι στις κυβερνήσεις, οσονούπω χωρίς συντάξεις θα πρέπει να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε. Και μετά; Ε, μετά θα πεθάνουμε...
