ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Από τους Τραμπ-Κιμ στους Τσίπρα-Ζάεφ

Στην πολιτική δεν χωράνε συναισθηματισμοί, δεν υπάρχει ηθική, υπάρχουν μόνο σκοπιμότητες που υπαγορεύονται από συμφέροντα. Μεγάλα και κατά κανόνα συνασπισμένα. Ιδιωτών, κρατών ή και συνασπισμών κρατών. Την περασμένη Τρίτη, μέσα σε μια μέρα, ανακοινώθηκαν δύο διεθνείς συμφωνίες, διά των οποίων φαίνεται να επιχειρείται η εξομάλυνση σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Βορείου Κορέας από τη μια και Ελλάδας και της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας από την άλλη. Στην πρώτη περίπτωση, το στοίχημα είναι σαφώς μεγαλύτερο για την υφήλιο καθότι, αν ευδοκιμήσει η συμφωνία, κλείνει η μεγάλη πληγή στην Κορεατική χερσόνησο που χαίνει 65 χρόνια.

Μια πληγή που εκτός των εκατομμυρίων θυμάτων και της τεράστιας καταστροφής που άφησε, δίνει προοπτική επανένωσης χιλιάδων οικογενειών, που η λήξη του πολέμου το 1953, τις βρήκε χωρισμένες βίαια στις δυο μεριές του συρματοπλέγματος. Ταυτόχρονα, διανοίγεται μια προοπτική στοιχειώδους ευημερίας για τα 25 και πλέον εκατομμύρια των ανθρώπων της Βορείου Κορέας που δεκαετίες τώρα βιώνουν τα επίχειρα ενός απολυταρχικού και προσωποπαγούς καθεστώτος τριών γενεών της οικογένειας των Κιμ, ζώντας σε συνθήκες μιζέριας αλλά και στέρησης βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για τον Κιμ Γιονγκ Ουν, το όνειρο μετεξέλιξης της Βορείου Κορέας στο μοντέλο του κομμουνιστικού καπιταλισμού της Κίνας, είναι σαφώς πιο βολικό από το σημερινό καθεστώς όπου κάθε δεκάρα αναλώνεται σε μια παρανοϊκή κούρσα εξοπλισμών εις βάρος της τεράστιας πλειοψηφίας της χώρας. Για τον Ντόναλντ Τραμπ και μόνο το γεγονός ότι κατόρθωσε να «τιθασεύσει» τον «μεγαλύτερο πυρηνικό εχθρό» των ΗΠΑ, όπως είναι η κρατούσα αντίληψη στην Αμερική, δίνει στην «αντισυμβατική» πολιτική του ένα ακόμα πλεονέκτημα για δεύτερη θητεία στο Λευκό Οίκο.

Μάλιστα, στο πλαίσιο της ίδιας αντίληψης, η επιστροφή από τον Κιμ των λειψάνων 6.000 Αμερικανών από τον πόλεμο του ’50, θα αποτελέσει τεράστια, επικοινωνιακής αξίας για τον Τραμπ, επένδυση πατριωτικής ανάτασης του έθνους. Στην περίπτωση της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ, και μόνο η τόνωση διεθνώς του τρωθέντος κύρους της Ελλάδας, λόγω των ασήκωτων υποχρεώσεων έναντι ενός δυσβάστακτου χρέους, είναι εξόχως σημαντική. Διότι αναβαθμίζεται η επιρροή της χώρας στα Βαλκάνια -στοιχείο που θα επιδράσει θετικά και στην οικονομία. Επίσης η αξιοπιστία που αποκτά η Αθήνα στα Βαλκάνια ως δύναμη σύνεσης, είναι προστιθέμενη αξία στις τετραμερείς συνεργασίες της Ελλάδας στα Βαλκάνια καθώς επίσης και στις τριμερείς με την Κύπρο και αναβαθμίζουν σημαντικά το ρόλο της και στην Ανατολική Μεσόγειο πλέον. Είναι η συμφωνία Αθήνας-Σκοπίων η καλύτερη δυνατή; Όχι και ο λόγος είναι απλός. Η συμφωνία επί ενός, ανοικτού για 25 χρόνια, ζητήματος δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς εκατέρωθεν συμβιβασμούς, που προϊόντος του χρόνου θα αποδειχθούν ήσσονος σημασίας μπροστά στα οφέλη που θα έχει για τις δύο χώρες.

Τι κέρδισε η Ελλάδα; Όλος ο πλανήτης θα αναφέρεται πλέον σε Βόρεια Μακεδονία και όχι σε Μακεδονία όπως μέχρι τώρα, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Η ουσία όμως είναι ότι κέρδισε τη νομιμοποίηση και τη δυνατότητα να αποκτήσει ένα σύμμαχο εκεί που είχε ένα εχθρό, στα Βαλκάνια αλλά κυρίως στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, όπου τα Σκόπια, θα προσβλέπουν σίγουρα στη στήριξη της Αθήνας. Κέρδισε η Ελλάδα ένα σύμμαχο που δέχτηκε να αλλάξει το όνομα της χώρας του (!), το σύνταγμά του (!) και όλο το πολιτικό κεφάλαιο πάνω στο οποίο μέχρι τώρα οι πλείστες πολιτικές δυνάμεις της χώρας επένδυαν. Έστω κι αν αυτό σήμαινε ότι κρατούσαν κλειστές τις πόρτες ένταξης σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ, την ώρα που οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις διακήρυτταν ότι αυτές ήταν οι βασικές επιδιώξεις της πολιτικής τους. Υποχώρηση δεν μπορεί να υπάρξει από καμία των πλευρών γιατί το κόστος της θα είναι τεράστιο για τις δύο χώρες αλλά και ασήκωτο γι’ αυτούς που τυχόν ανατρέψουν τη συμφωνία. Εδώ η ιστορική προοπτική μπορεί να γραφτεί με πράξεις και να καταστραφεί με θούρια.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ