ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Αρέσκονται στις κρίσεις

Μετά από το σκληρό πάθημα του Μάρτη του 2013 με το Κούρεμα και «το πιστόλι στον κρόταφο», πιστεύαμε ότι θα είχαμε πάρει το μάθημά μας και θα φροντίζαμε να μην κινδυνεύσουν ξανά οι κρόταφοί μας. Όπως προκύπτει όμως από τα έργα και τις ημέρες της κυβέρνησης εν πρώτοις και της αντιπολίτευσης σε δεύτερο πλάνο – που οφείλει να ελέγχει την εκάστοτε κυβέρνηση – συνεχίζουν όλοι να πιάνουν τον παλιό δόλο των θεών και όταν το καράβι αρχίζει να μπάζει νερά, ανασύρουν δίκην σωσιβίου το κρίσιμο ερώτημα: «Θέλετε να μπει η χώρα σε περιπέτειες; Αν όχι πρέπει επειγόντως μέσα σε δύο μέρες να ψηφίσουμε νομοθεσίες τέτοιες που να θωρακίζουν το σύστημα». Γιατί αρέσκονται να φτάνει η κατάσταση στο παρά πέντε και να ανασύρουν το πιστόλι ψάχνοντας τον κρόταφο; Διότι εκείνο που πρώτα θα έπρεπε να είχε εξυγιανθεί είναι το κομματικό σύστημα.

Αντίθετα τα κόμματα με το ίδιο υλικό που από καιρό βρίσκεται σε αποσύνθεση προσπαθούν να αναπαραχθούν ως εάν να είναι δυνατό να ελπίζει κανείς ότι το σάπιο θα δώσει ζωή. Έτσι μόλις μας συνθλίψει μια κρίση όπως το 2013 βγαίνουν όλοι οι κήρυκες του ορθού λόγου στις κάμερες και υπόσχονται ότι θα καθαρίσουν το βόθρο και ποτέ ξανά δεν θα αναπνεύσουμε παρά αναζωογονητικό οξυγόνο. Διατάζουν τη διεξαγωγή ερευνών που είναι σίγουρο ότι ποτέ δεν θα φτάσουν μέχρι την πόρτα των γραφείων τους, την οποία στη συνέχεια κλείνουν και συνεχίζουν να κάνουν αυτό που ξέρουν πολύ καλά. Παίρνουν τις λίστες με τις διαθέσιμες θέσεις και διορίζουν τους δικούς τους, άσχετα αν αυτοί μπορούν να επιτελέσουν το καθήκον που προβλέπεται από τη θέση. Τώρα κατόπιν εορτής όλοι καταλήγουν ότι στον Συνεργατισμό θα έπρεπε να είχαν εξασφαλιστεί οι υπηρεσίες τραπεζίτη από το εξωτερικό με πείρα στο αντικείμενο έστω και αν θα έπρεπε να έχει απολαβές ένα ή δύο εκατομμύρια τον χρόνο.

Τι θα ήταν δέκα εκατομμύρια σε πέντε χρόνια μπροστά στα 5-6 δισεκατομμύρια που μας στοίχησε τώρα ο καταποντισμός της ΣΚΤ; Αυτό το απλό και κατανοητό επιχείρημα γιατί ανασύρεται τώρα και η σοφή κυβέρνηση δεν το σκέφτηκε όταν έπρεπε; Μήπως διότι ο αντικειμενικός σκοπός δεν ήταν η διάσωση του Συνεργατισμού; Κι αν η κυβέρνηση δεν το στραβώθηκε, τα κόμματα της αντιπολίτευσης που είχαν ανθρώπους και στην Επιτροπεία του Συνεργατισμού και σε ψηλά διοικητικά αξιώματα και μάθαιναν πώς είχε η κατάσταση, γιατί δεν έσπευσαν να προειδοποιήσουν. Κι αν προειδοποίησαν και δεν εισακούστηκαν γιατί δεν βγήκαν δημοσίως να το καταγγείλουν; Γιατί κανείς δεν ενέγραψε θέμα στη Βουλή; Από την άλλη μετά την κατραπακιά του 2013, η παρούσα κυβέρνηση, επειδή δεν ήθελε τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, βρήκε τρόπο και τον αντικατέστησε με τη Χρυστάλλα Γιωρκάτζη, η οποία στην πρώτη της ενδεικτική κίνηση φρόντισε να αλλάξει τον μισθό της με τρόπο αξιοκατάκριτο για να πω το ελάχιστο.

Όταν λοιπόν στη συνέχεια η κυβέρνηση και το κομματικό σύστημα διαπίστωναν ότι η διοικήτρια δεν ανταποκρινόταν στις απαιτήσεις της θέσης της γιατί δεν φρόντισε κανείς να βρει τρόπο να την αντικαταστήσει; Απλά διότι το δις εξαμαρτείν στη Φραγκφούρτη μετρά και μάλιστα πολύ. Παράλληλα διότι κάποιοι εδώ στη Λευκωσία γνωρίζουν ότι στα ερμάρια της η διοικήτρια έχει πολλούς σκελετούς με την υπογραφή τους και αποφεύγουν ακόμα και να περνούν έξω από την ΚΤΚ. Και δεν φτάνει η κρίση που ξαναζήσαμε τις τελευταίες βδομάδες στο χρηματοπιστωτικό τομέα, έρχεται άλλη μία και μάλιστα δριμύτατη, λες και η κυβέρνηση δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αναταράξεις. Η σύγκρουση στην παιδεία είναι επί θύραις.

Τα αποτελέσματα των παγκυπρίων εξετάσεων που αποκάλυψαν την ένδεια του εκπαιδευτικού μας συστήματος, αντί να προβληματίσουν πρώτιστα την κυβέρνηση, την εξάπτουν και βλέπουμε να ετοιμάζεται για πόλεμο με τις εκπαιδευτικές οργανώσεις. Και μετά θα τρέχει ενόψει Σεπτεμβρίου να μαζέψει τα ασυμμάζευτα…

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ