ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η παιδεία και η μαγεία

Θυμάμαι τον μικρό μου γιο που στην πέμπτη τάξη του δημοτικού σχολείου – δέκα χρονών και κάτι, έτρεχε τα απογεύματα στα ιδιαίτερα για να προετοιμαστεί για τις εισαγωγικές εξετάσεις των ιδιωτικών σχολείων μέσης παιδείας. Δεν είχε ελεύθερο απόγευμα να παίξει με τους φίλους του. Ερχόταν σπίτι μετά τα ιδιαίτερα κι έπρεπε να ετοιμαστεί για την επόμενη μέρα. Το επόμενο πρωί ξεκινούσε νέος εφιάλτης. Ώσπου μια μέρα αποφάσισε ότι θέλει να είναι παιδί και όχι αιχμάλωτος ενός απάνθρωπου συστήματος και θέλει να είναι ευτυχισμένος. Σήμερα σπουδάζει μουσική και είναι ένας νέος, ευτυχής και δημιουργικός. Ξέρει ότι η μουσική δεν εγγυάται «εξασφαλισμένο μέλλον», όπως επαγγέλματα με παχυλά εισοδήματα, αλλά ποιος γιατρός, δικηγόρος ή λογιστής μπορεί να αγοράσει στα αλήθεια μια στιγμή από τη μαγεία της δημιουργίας!

Τα σημειώνω αυτά γιατί η αντίληψη που βλέπω να κυριαρχεί είναι αυτή μιας παιδείας που έχει ως στόχο τον πλουτισμό. Τι θα γίνουν τα παιδιά μας για να βγάζουν όσο το δυνατό περισσότερα χρήματα. Μας ενδιαφέρει να πλουτίσουν και όχι να ευτυχίσουν. Κι αυτό αποδεικνύεται από τη διελκυστίνδα που ξεκίνησε αρχές Ιουλίου μεταξύ κυβέρνησης και εκπαιδευτικών. Είμαστε στον Σεπτέμβρη κι ακόμα δεν απαντήθηκε το κυριότερο ερώτημα: Ποια παιδεία θέλουμε; Τώρα η συζήτηση καταλήγει σε μπακαλίστικη λογική: Πόσων ευρώ και πόσων ωρών εκπαίδευση θέλουμε. Ποια παιδεία θέλουμε; Την παιδεία που θα φροντίζει ώστε η κοινωνία που ζούμε να έχει ποιότητα ζωής, να αξιοποιεί τους μαθητές-πολίτες της αναλόγως των δυνατοτήτων τους και να επιδιώκει συμπράξεις που να αμβλύνουν τις ανισότητες.

Η ποιότητα ζωής εξυπακούεται και ανάλογη ποιότητα παιδείας. Ωστόσο, από τις 4 Ιουλίου δεν ακούσαμε ούτε για την ποιότητα ούτε για το μοντέλο, παρά για τις ώρες διδασκαλίας και για τα εκατομμύρια που ξοδεύονται. Για το «προϊόν» ούτε κουβέντα. Ακούμε για το εξαιρετικό μοντέλο παιδείας της Φιλανδίας. Εκεί, οι ειδικοί, όταν έφτιαξαν το σύστημα – που προηγουμένως ήταν χάλια, είχαν ως πρωταρχικό στόχο τα παιδιά στο σχολείο να είναι ευτυχισμένα. Εκεί δεν κουβαλάνε τσάντες, ούτε έχουν κατ’ οίκον εργασία. Εκεί λύνουν απορίες και προβλήματα κατά τη σχολική μέρα. Εκεί τρώνε ελεγμένο ποιοτικά φαγητό και όταν φεύγουν για το σπίτι ξέρουν ότι θα ξεκουραστούν, θα παίξουν και θα χαρούν με φίλους, αδέλφια και γονείς. Το κυριότερο όμως είναι ότι ξυπνούν το πρωί και θέλουν να πάνε σχολείο. Τα δικά μας δεν θέλουν, γιατί εκτός από τη βαριά τσάντα που φορτώνονται, κουβαλάνε κι ένα σωρό φοβίες: για το ξαφνικό διαγώνισμα, για τον αυστηρό ή αδιάφορο καθηγητή, για το μάθημα που είναι δύσκολο ή δυσνόητο, για τη στολή, τα μαλλιά ή το σκουλαρίκι.

Το 2008 είχα επισκεφθεί το σχολείο μου, την Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από την ίδρυσή της και είδα για πρώτη φορά διαδραστικό πίνακα. Είδα πως η τεχνολογία δίνει στη εκπαίδευση αλματώδη ώθηση. Σήμερα που παιδιά 3-4 χρονών χειρίζονται άνετα διάφορα ηλεκτρονικά αντικείμενα (gadgets), καθώς η τεχνολογία είναι πια στο DNAτους, γιατί το laptopνα μην είναι το βασικό εργαλείο στην τάξη; Γιατί η εκπαίδευσή μας να έχει μείνει στον 20ό αιώνα, ενώ οι μαθητές μας είναι παιδιά του 21ου αιώνα;

Ο σύγχρονος εκπαιδευτικός, ο οποίος εννοείται ότι πρέπει να είναι τεχνολογικά καταρτισμένος, μια μόνο μέθοδο χρειάζεται να γνωρίζει και να μεταδίδει, τη διαλεκτική. Κι ένα εργαλείο, την ερώτηση. Αν μπορεί να μάθει στον μαθητή του να σκέφτεται κριτικά, να θέτει τα σωστά ερωτήματα για να βρίσκει απαντήσεις στα ζητήματα που εγείρονται από το μάθημα, από τη ζωή και από την κοινωνία, τότε η παιδεία μας θα αξίζει και το ένα δισεκατομμύριο που πληρώνουμε οι φορολογούμενοι ετησίως, διότι απλώς θα αποδίδει πολλαπλάσια! Αν, λοιπόν, η κυβέρνηση δεν μπορεί, ας μας πουν οι εκπαιδευτικοί τι παιδεία θέλουν. Διότι η ώρα είναι πλέον δώδεκα και πέντε!  

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ