ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Η υπομονή του Προέδρου

Ως παιδί μιας πολυτραυματισμένης εφηβείας λόγω της  τραγωδίας του ’74, είχα –όπως και η πλειοψηφία της γενιάς μου, τη ρομαντική αντίληψη ότι εμείς θα αλλάξουμε αυτό τον τόπο, ανατρέποντας την κατάφορη αδικία που τραυμάτισε βαθιά τους ανθρώπους του. Μια επαναστατική φωτιά μας έκαιγε τα σωθικά εκείνα τα πέτρινα χρόνια, που μας οδήγησε μάλιστα σε παράτολμες πράξεις, απέναντι στον φασισμό που απειλούσε και τελικά κατέστρεψε την πατρίδα μας.

Πέρασαν δίπλα μας σφαίρες, έπεσαν στα χέρια μας νεκροί συμμαθητές μας, θάψαμε φίλους και γείτονες αλλά σφίξαμε την καρδιά με την προσδοκία ότι θα τον αλλάξουμε αυτό τον κόσμο. Διατηρήσαμε τη φλόγα του επαναστατικού ρομαντισμού αναμμένη κι όταν πήραμε στα χέρια την πένα της δημοσιογραφίας και σταθήκαμε απέναντι στις εξουσίες, προασπιζόμενοι  εκ μέρους του ανώνυμου πολίτη το καλώς νοούμενο δημόσιο συμφέρον.

Ίσως γι’ αυτό, προσωπικά ανάλωσα πολλά χρόνια στην προσπάθεια διακρίβωσης της τύχης των αγνοουμένων, γιατί από τα πρώτα εκείνα ρεπορτάζ αντιλήφθηκα ότι οι εξουσίες πολιτικοποιούσαν την τραγωδία για να καλύψουν τους αυτουργούς και την ανικανότητά τους. Χρησιμοποίησαν δε τις μαυροφορεμένες μανάδες συχνά σαν κινούμενά τους, δελεάζοντας αισχρά οικογένειες που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα, με εξευτελιστικά επιδόματα, αναξιοπρεπείς διορισμούς στο Δημόσιο και κούφια λόγια. Κοντολογίς το δημόσιο χρήμα έφτασε να γίνει μέσο συγκάλυψης μιας δεύτερης προδοσίας κατά του λαού που έδωσε στην πατρίδα τα παιδιά του και ψάχνει σήμερα, 44 χρόνια μετά, απαντήσεις για 1000 από αυτά που ακόμα αγνοούνται.

Πείτε μου ποιος ελεγκτής, ποια Βουλή και ποιο κόμμα ζήτησαν ποτέ λογοδοσία για το δημόσιο χρήμα που τελικά έθαψε οριστικά πια (!), το ζήτημα των αγνοουμένων; Ένα κορυφαίο ζήτημα που για 26 χρόνια ήταν –βολικά– άκρως απόρρητο με τον κατάλογο των αγνοουμένων να δημοσιοποιείται από την κυβέρνηση μόλις το 2000. Μόνο γι’ αυτό θα έπρεπε, όλοι οι κυβερνήσαντες να ήταν φυλακή.

Όπως συχνά γράφω, η απουσία λογοδοσίας και η ατιμωρησία οδήγησαν αυτό το δύσμοιρο τόπο στην ασυδοσία. Και θα συμφωνήσω με τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, ο οποίος, πλήρης οργής, διακήρυξε το βράδυ της Τετάρτης, ότι «θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι ότι υπάρχει Σύνταγμα, υπάρχουν Νόμοι, πρέπει να τους σεβόμαστε». Φυσικά, αυτά ο Πρόεδρος τα είπε λόγω της κρίσης που ταλανίζει την κυβέρνηση στους πολύ ευαίσθητους τομείς της υγείας, της παιδείας, της πάταξης του οργανωμένου εγκλήματος που προκαλεί έντονο αίσθημα ανασφάλειας στην κοινωνία. Τρεις βδομάδες αφότου ξέσπασε η κρίση και με τους αρμόδιους υπουργούς να αδυνατούν να τη διαχειριστούν, ο ανώτατος άρχοντας της Πολιτείας, επέλεξε να στοχοποιήσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις γιατρών και εκπαιδευτικών, λησμονώντας ότι το ψάρι βρωμά από το κεφάλι. Μάλιστα, σαν τιμωρός προειδοποίησε: «Κάνω πολλή υπομονή, αλλά κάποτε η υπομονή εξαντλείται».

Το ερώτημα είναι τι θα κάνει όταν η υπομονή του εξαντληθεί; Θα αρχίζει να χαστουκίζει συνδικαλιστές; Θα κηρύξει κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ή θα επιβάλει στρατιωτικό νόμο; Το ενδεχόμενο ανασχηματισμού εμπίπτει στα όρια της υπομονής του; Μήπως δεν είναι υπουργός της κυβέρνησης του που εν μέσω κρίσης, προσέβαλε συλλήβδην τους εκπαιδευτικούς; Δεν είναι δικός του υπουργός που δήλωσε ότι «μπορεί στη δομή μιας πυραμίδας εμπορίας ναρκωτικών να έχει άτομα που θαυμάζουμε για τη σωστή επιχειρηματική τους δραστηριότητα»; Και δεν είναι ο εκλεγμένος της κυβερνητικής παράταξης δήμαρχος Πάφου που καταγγέλλει σύμπραξη της αστυνομίας με τον υπόκοσμο; Γιατί κ. Πρόεδρε η υπομονή σας εξαντλείται στους συνδικαλιστές και είναι ιώβεια όταν πρόκειται για μέλη της κυβέρνησης;  Φυσικά είναι και οι πολίτες, κουρεμένοι και μη, που παρακολουθώντας παθητικά τα τεκταινόμενα, στην ουσία συμπράττουν με την ασυδοσία θεωρώντας ότι το κούρεμα είναι μόνο χρηματικό, ήταν εφάπαξ και η ουρά δεν έχει πίσω άλλη αχλάδα… Κι αυτό την ώρα που ο τραπεζικός τομέας βρίσκεται ξανά κυριολεκτικά επί ξηρού ακμής και δεν υπάρχει πια και κανένας (μνημονιακός) θεός να μας φυλάει. 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ