ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Πολιτική κουζίνα

Η κουζίνα του κάθε τόπου αποτελεί συμπυκνωμένη σοφία, η οποία έφτασε στις μέρες μας λαμβάνοντας υπόψη τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζει και να λειτουργεί αρχικά, συν η τέχνη του αυτουργού που μετουσιώνει το υλικό σε ένα εύγευστο φαγητό. Έτσι ο κάθε τόπος ανάλογα με τις κλιματικές του συνθήκες, έχει και την κουζίνα του, η οποία γίνεται ένα με τη ζωή και την κουλτούρα των ανθρώπων του. Γι’ αυτό, είναι εξαίρετη εμπειρία να δοκιμάζεις κουζίνες άλλων πολιτισμών. Ενδεχόμενη άγνοια ωστόσο μπορεί να αποβεί έως και καταστροφική καθότι υπάρχουν υλικά, λαχταριστά-εξωτικά, που έλκουν μεν το μάτι, σοκάρουν δε ένα οργανισμό εντελώς παρθένο στις ιδιότητές τους.

Για τούτο χρειάζεται προσοχή, τι βάζεις στον οργανισμό σου. Ιδιότητες τέτοιες εκτιμώ ότι είχε το «εξωτικό φρούτο», του γαλλικού debate που εισήχθη στην Κύπρο για να αναμετρηθούν οι δύο υποψήφιοι που σήμερα διεκδικούν την προεδρία της χώρας. Βλέποντας την παραλλαγή που επινοήσαμε, με πέντε δημοσιογράφους αντί των δύο και τη σύγχυση που επικράτησε μεταξύ των μονομάχων για την κατανομή του χρόνου αλλά κυρίως τον ακρωτηριασμό της δημοσιογραφικής λειτουργίας, γίνεται αντιληπτό ότι άλλο Γαλλία και άλλο Κύπρος.

Είναι εμφανές ότι η πολιτική κουλτούρα της Γαλλίας επέβαλε ένα είδος συζήτησης, όπου δύο δημοσιογράφοι έχοντας απέναντί τους δύο υποψηφίους, ερωτούν και όταν αντιλαμβάνονται ότι δεν έλαβαν ολοκληρωμένη απάντηση, παρεμβαίνουν ώστε ο τηλεθεατής να σχηματίσει μια όσο το δυνατό πληρέστερη εικόνα για τους πολιτικούς, μεταξύ των οποίων, εντός μερικών ημερών καλείται επιλέξει έναν, για να του δώσει εντολή να κυβερνήσει τη χώρα του. Το γεγονός ότι η ίδια πολιτική κουλτούρα, αυθωρεί και παραχρήμα, άλλαξε ριζικά το πολιτικό τοπίο της Γαλλίας, δίνοντας την εξουσία σε ένα Μακρόν χωρίς κόμμα πίσω του και τιμωρώντας τα γερασμένα και διεφθαρμένα παραδοσιακά κόμματα, μιλάει από μόνο του. Εξάλλου, το είχε πει ο σύγχρονός μας Γάλλος φιλόσοφος, Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ότι «από τη στιγμή που η ελευθερία ρίξει τη φωτεινή της δέσμη στην καρδιά ενός ανθρώπου, οι θεοί είναι ανίσχυροι απέναντί του». Στη δική μας πολιτική κουλτούρα, που αναδεικνύονται σαν άριστοι πάντα οι ημέτεροι και που έχουμε φτάσει στην κατάντια να ψηφίζουμε το μη χείρον, όχι μόνο δεν βλέπουμε φωτεινή δέσμη αλλά ζούμε στο απόγειο ενός τυχοδιωκτικού αρχοντοχωριατισμού.

Αν και η χώρα απαλλάγηκε από τους ζαφτιέδες της μακαριακής εποχής, κατατρύχεται ακόμα από τη δεσποτεία των κομμάτων. Διέπεται από μια νοοτροπία που θέλει το debate να μεταδίδεται από όλα τα κανάλια και οι καναλάρχες-φεουδάρχες του τηλεοπτικού τοπίου απαιτούν να έχουν εκπρόσωπό τους στο πάνελ. Θα μπορούσε απλά ανάμεσα σε πέντε έμπειρους δημοσιογράφους να κληρωθούν δύο, για το έργο της ανάκρισης των υποψηφίων.

Σε ό,τι δε αφορά τους υποψηφίους, εμφανίζονται κουβαλώντας ο καθένας κάμποσα δεφτέρια και στην κάθε ερώτηση καταδύονται σε αυτά για να βρουν το κατάλληλο τσιτάτο και τα ανάλογα νούμερα για να απαντήσουν. Αλήθεια, ο πρόεδρος που θα διαχειριστεί το Κυπριακό, την κρίσιμη ώρα τι άλλο χρειάζεται από γνώση, κρίση και ψυχραιμία για να λάβει την ορθή, υπό τας περιστάσεις, απόφαση; Ή ακόμα ένας πρόεδρος έχει ανάγκη από σκονάκια για να δώσει μια συγκροτημένη απάντηση στο μέγα πρόβλημα των Μη Εξυπηρετουμένων Δανείων;

Θέλει χαρτιά ή ipad ένας πρόεδρος για να εξηγήσει σε ένα ομόλογό του την ενεργειακή πολιτική της χώρας του; Χρειάζονται βοηθήματα οι υποψήφιοι για να πουν στον ψηφοφόρο γιατί το σκάνδαλο της οικονομίας μπήκε στο ράφι; Γιατί η απονομή της δικαιοσύνη καθυστερεί τόσο πολύ ή πώς θα ανακτήσει η πολιτική το κύρος της; Αυτά δεν είναι θέματα των θεών αλλά της παιδείας των ανθρώπων! Μάλλον είχε δίκαιο ο Γάλλος νομπελίστας συγγραφέας Αλμπέρ Καμί όταν έγραφε ότι, «Η πολιτική και η μοίρα της ανθρωπότητας διαμορφώνονται από ανθρώπους χωρίς ιδανικά και χωρίς μεγαλείο. Άνθρωποι που έχουν μεγαλείο μέσα τους δεν ασχολούνται με την πολιτική».

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X