ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Τα τρία κακά της μοίρας μας

Το ζήτημα που δημοσιοποίησε ο γενικός ελεγκτής για τις οφειλές, €48.087, του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Γιώργου Βασιλείου, από το έτος 2000, και αρχηγού κοινοβουλευτικού κόμματος για έξοδα €6.738, για διαμονή στο εξωτερικό από το 1995 μέχρι και το 2003, αποτελεί απόδειξη μεγάλου δημοκρατικού ελλείμματος σε αυτή την Πολιτεία και επιβεβαίωση των όσων εδώ και χρόνια γράφουμε από τούτη τη στήλη για έλλειμμα λογοδοσίας, ατιμωρησία και ασυδοσία.

Παρενθετικά, ωστόσο, θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο τρόπος και ο χρόνος που επέλεξε ο γενικός ελεγκτής να δημοσιοποιήσει τα στοιχεία και το όνομα του πρώην Προέδρου ελέγχονται ως επιεικώς άστοχα και ενδεχομένως να υποκρύπτουν και πολιτική σκοπιμότητα, πράγμα απαράδεκτο για έναν ανεξάρτητο αξιωματούχο. Ωστόσο, το γενικό ζήτημα είναι μείζονος σημασίας και άπτεται μιας διαχρονικά ελλειμματικής λειτουργίας της κρατικής μηχανής, η αποκάλυψη της οποίας κάθε φορά εντείνει την κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών έναντι της πολιτικής, της ηγεσίας του κράτους και της κυβέρνησης.

Έτσι αποκαλύπτεται ένα σύστημα αναξιοκρατικό, με δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων και πολίτες δύο κατηγοριών. Για να το πούμε απλά: αν ένας ανώνυμος πολίτης χρωστούσε στο κράτος 10.000 λίρες από το 1995, θα ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να διέφευγε της κρατικής λαβίδας για 20 χρόνια. Είτε θα αποπλήρωνε είτε θα κατέληγε φυλακή. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν χιλιάδες. Όταν, λοιπόν, ο πολίτης ακούει ότι το κράτος όχι μόνο δεν ζήτησε χρήματα που όφειλαν να είχαν πληρώσει ένας πρώην Πρόεδρος και ένας πρώην πολιτικός αρχηγός, αλλά για 20 και πλέον χρόνια ούτε καν τα απαίτησε, αντιλαμβάνεται ότι ο ίδιος είναι απροστάτευτος, έναντι μάλιστα του κράτους, το οποίο ως φορολογούμενος πληρώνει για να τον προστατεύει. Εδώ, λοιπόν, προκύπτει πρόβλημα για την ίδια τη δημοκρατία και τους θεσμούς της.

Αυτούς που ο νομοθέτης δημιούργησε ακριβώς για να λειτουργεί εύρυθμα, με αξιοκρατία και ισονομία ένα δημοκρατικό κράτος, που έχει ως θεμέλιο τη λαϊκή κυριαρχία, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από την εκλογική διαδικασία. Όταν ο πολίτης βλέπει το κράτος αυτό, με τις τρεις εξουσίες –εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική, να τον έχει αφήσει εκτεθειμένο έναντι εγκληματικών πράξεων και σκανδάλων ζωτικής σημασίας για τη φυσική επιβίωση του ιδίου και της πατρίδας του, όπως το πραξικόπημα, το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, τις τραγωδίες της «Ήλιος» και του Μαρί και την κατάρρευση της οικονομίας-Κούρεμα του 2013, τότε τρία τινά μπορεί να συμβούν: 1) Ο πολίτης να αποστρέψει το πρόσωπό του από την πολιτική και να απέχει από την εκλογική διαδικασία, αφήνοντας πιο ελεύθερο το πεδίο στο σύστημα πολιτικών και κομμάτων που βολεύονται και αναπαράγονται σε ένα ελλειμματικό κράτος ευνουχισμένης δημοκρατίας. 2) Να συμπράξει με το δεδομένο σύστημα ευελπιστώντας ότι μια μέρα θα ενταχθεί στους ευνοούμενους. 3) Να αναζητήσει διεξόδους μέσα από ακραία πολιτικά σχήματα «καθαρών λύσεων» που επαγγέλλονται «κάθαρση», όπως τα ακροδεξιά και ναζιστικά κόμματα που κερδίζουν έδαφος πλέον στην Ευρώπη.

Μια Ευρώπη που πλήρωσε με εκατομμύρια ζωές στο τέρας του ναζισμού, την οικονομική κατάρρευση του 1929 και τα τότε δημοκρατικά της ελλείμματα. Φυσικά υπάρχουν και χώρες, όπως η Γαλλία όπου η κουλτούρα της δημοκρατίας αποτελεί τον νωτιαίο μυελό της παιδείας και του πολιτισμού και συνεπώς της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών. Εκεί όπου η δημοκρατία έχει εκείνα τα γονίδια, που απέναντι στη γήρανση του πολιτικού συστήματος και την ακροδεξιά απειλή, δημιουργεί αντισώματα και γεννά λύσεις αναζωογονητικές, όπως η περίπτωση Μακρόν.

Η Κύπρος, ωστόσο, ένα κράτος με 57 χρόνια ζωής, δεν έχει ούτε την απαιτούμενη κουλτούρα δημοκρατίας, ούτε την παιδεία για να δημιουργεί γρήγορα τέτοια αντισώματα, παρόλο που οι τραγωδίες που βίωσε μέσα σε μισό αιώνα θα έπρεπε να την έχουν κάνει πολύ πιο σοφή. Αντίθετα τη χαρακτηρίζει ένας επικίνδυνος μικρομεγαλισμός, ένας κωμικοτραγικός αρχοντοχωριατισμός κι ένας εγκληματικός τυχοδιωκτισμός. Με αποτέλεσμα να είμαστε καταδικασμένοι να ξαναζήσει ο τόπος σκάνδαλα και μεγάλες τραγωδίες… 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X