Εδώ και δεκατέσσερα χρόνια ο πλανήτης λογαριάζει την Κύπρο ως μια χώρα της Ε.Ε., μοιρασμένη μεν αλλά με πολιτισμό που έχει ρίζες πολύ βαθιές. Αχνάρια που φτάνουν μέχρι εκείνο τον εξαιρετικά διατηρημένο προϊστορικό οικισμό της Xοιροκοιτίας, που χρονολογείται από τη μεταγενέστερη φάση της ακεραμικής νεολιθικής περιόδου (γύρω στο 7000 π.X.) και που συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Ένας ξένος διπλωμάτης που πρωτοέρχεται για να υπηρετήσει εδώ στην Κύπρο, ποτέ δεν θα φανταζόταν ότι αυτά που βλέπει να διαδραματίζονται γύρω του σήμερα δεν είναι αποκυήματα της φαντασίας του, αλλά μια αλγεινή πραγματικότητα. Το σκέφτηκα λίγο μετά από έναν καφέ που είχα μόλις προχθές με ένα διπλωμάτη από χώρα της Ευρώπης. Για αρχή πιάσαμε το ζήτημα των υποκλοπών που γίνονται στα συστήματα του υπουργείου μας των Εξωτερικών εδώ και τρία χρόνια. Μα είναι δυνατόν να μην πάρει κανείς πρέφα και να μας ανοίξουν τα μάτια ξένα μέσα ενημέρωσης, όπως οι Νew York Times και το Bloomberg; Οι δικοί μας, λένε ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε διότι τα τηλεγραφήματα που έχουν υποκλαπεί δεν εμπίπτουν στην κατηγορία των απορρήτων και επιμένουν ότι θα πρέπει να το πιστέψουμε. Το ρεπορτάζ της «Κ» (σελ. 6) λέει ότι η υποκλοπή έγινε υπό τις οδηγίες της κινεζικής κυβέρνησης και την έφερε εις πέρας η Ομάδα Στρατηγικής Υποστήριξης (SSF) της Κίνας, που είναι κλάδος του στρατού της χώρας. Αυτή η ομάδα απαριθμεί μέλη σε όλα σχεδόν τα στρατιωτικά προγράμματα που αναπτύσσει η Κίνα, της τεχνολογίας συμπεριλαμβανομένης. Ρε ’σεις αν όλα αυτά ήταν ασήμαντα ή έστω μη σοβαρά θα ασχολούνταν μαζί μας οι NewYorkTimes; Κι αφού εμείς, δεν το ’χουμε, δεν είμαστε σόι κομπιουτεράδες, γιατί δεν ζητήσαμε βοήθεια από τους συνεργάτες μας τους Ισραηλίτες που είναι σαΐνια κι αφήσαμε κοτζάμ υπουργείο των Εξωτερικών ανοχύρωτο; Και το χειρότερο είναι ότι ενώ η κυβερνητική πλευρά ποιεί τη νήσσα, ουδείς συγκινείται και ουδείς ταράζεται ούτε καν η αντιπολίτευση. Φαντάζεστε να γινόταν κάτι τέτοιο επί προεδρίας Χριστόφια; Η αντιπολίτευση θα έστηνε φάτνες διαμαρτυρίας έξω από το υπουργείο και θα πήγαιναν για να διαμαρτυρηθούν όλης της γης οι αγανακτισμένοι.
Το δεύτερο που θα έπρεπε να εξηγήσω στον φίλτατο διπλωμάτη, που αν και δύο χρόνια τώρα στην Κύπρο, δυσκολεύεται να κατανοήσει μερικά πράγματα όπως για παράδειγμα το ζήτημα που προέκυψε με την καταγγελία του δικηγόρου Νίκου Κληρίδη, αδελφού του γενικού εισαγγελέα, ότι το Ανώτατο Δικαστήριο είναι δυνατό να διαπλέκεται ή να σχετίζεται με μεγάλο δικηγορικό γραφείο που εργοδοτεί τέκνα μελών του Ανωτάτου. Δεν είναι στους ξένους νοητό να αντιπαρερχόμεθα σαν πολίτες, δημοσιογράφοι και πολιτικοί, ζητήματα που εξόφθαλμα προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας. Είπα ότι αυτά που έχουν λεχθεί δεν αποδεικνύονται και έβγαλε από την τσάντα του αντίγραφο της απόφασης του ΕΔΑΔ (9/1/2018) στην οποία το Διεθνές Δικαστήριο βγάζει απόφαση ότι το Ανώτατο μεροληπτούσε στην περίπτωση του πιλότου των Κυπριακών Αερογραμμών την οποία δίκασε ο συμπέθερος του δικηγόρου της εταιρείας κι έστειλαν αδιάβαστο τον πιλότο, από τα κυπριακά δικαστήρια. Όταν αυτός όμως έπιασε τα φτερά του και πήγε στο ΕΔΑΔ, η Κυπριακή Δημοκρατία έγινε διεθνώς ρεζίλι και πλήρωσε και τον λογαριασμό –εμείς δηλαδή οι φορολογούμενοι. Τότε ουδείς ασχολήθηκε με την ουσία της απόφασης, ούτε κόμματα, ούτε βουλή, ούτε καν ο Παγκύπριος Δικηγορικός Σύλλογος. Έσπρωξαν όλοι τη βρωμιά κάτω από το χαλί και η ζωή συνεχίστηκε. Όπως συνεχίστηκε όταν η διοικήτρια της Κεντρικής Τράπεζας πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να πλαστογραφεί το συμβόλαιο μισθοδοσίας της. Ούτε καν ο γενικός εισαγγελέας αυτεπάγγελτά και για την τιμή των φορολογουμένων πολιτών αλλά και της ευνομίας δεν κινήθηκε να επιβάλει δικαιοσύνη. Ρωτώ, λοιπόν, τι λέει κανείς σε αυτούς τους ανθρώπους που δουλεύουν εδώ, γράφουν εκθέσεις στις κυβερνήσεις τους και ρωτούν πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε τόση ασυδοσία;
