ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια

Αν συμφωνήσουμε με τον Ζίγκμουντ Φρόυντ ότι «Το πρώτο προαπαιτούμενο του πολιτισμού είναι η Δικαιοσύνη» και υποθέσουμε ότι ευσταθούν τα μισά από όσα ισχυρίζεται ο δικηγόρος Νίκος Κληρίδης στην επιστολή του (11.01.2019) προς τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο (βλ. σελ. 5), τότε αντιλαμβάνεστε ότι ζούμε σε μια πολιτεία όπου ο πολιτισμός ατροφεί επικίνδυνα. Η ύπαρξη πολιτισμού σε τούτο τον τόπο καταμαρτυρείται από αρχαιοτάτων χρόνων με αποτυπώματα σε Χοιροκοιτία, Σαλαμίνα, Σόλους και Κούριο, ενώ ως ιθαγενείς σεμνυνόμεθα να λέμε ότι ο στωικός φιλόσοφος Ζήνων (334 π.Χ. - 262 π.Χ.) ήταν Κιτιεύς, δηλαδή εκ Λάρνακος.

Μάλιστα, ο Ζήνων έχει σειρά έργων (σώζονται αποσπάσματα), τα οποία είναι επιτομή πολιτισμού, όπως, τα «Πυθαγορικά», «Η Πολιτεία», «Η Λογική», «Περί παθών», «Περί του καθήκοντος», «Περί ελληνικής παιδείας», καθώς και το «Περί νόμου», καθότι η δικαιοσύνη από τότε ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της δημοκρατίας στους πολιτισμούς που την αντιλαμβάνονταν ως τον άξονα της ευνομούμενης πολιτείας. Μελετώντας περεταίρω τα πράγματα ανακαλύπτει κανείς ότι η δικαιοσύνη ανέκαθεν αντιμετώπιζε προβλήματα στην πολιτισμένη Ευρώπη. Ο Άγγλος ουμανιστής φιλόσοφος Τόμας Μουρ (1478-1535) είχε γράψει ότι: «Δύο κακά, η απληστία και οι κλίκες είναι η καταστροφή κάθε δικαιοσύνης». Εμείς, με την παρέλευση έξι αιώνων, βλέπουμε σήμερα την πατρίδα του Ζήνωνα, να κυριαρχείται από έλλειψη λογοδοσίας –κυρίως των αρχόντων και τη συνεπακόλουθη ατιμωρησία να έχει οδηγήσει σε ένα καθεστώς ασυδοσίας, που μεταφράζεται σε ανεξέλεγκτο και συχνά παράνομο πλουτισμό. Η βαρβαρότητα αυτή, υπό τη μορφή ενός «μοντέρνου» τεχνοκρατικού μοντέλου, δεν ήταν παρά ο μηχανισμός που αποκαθήλωσε τη δικαιοσύνη και την ενέταξε στα εμπορεύσιμα είδη.

Έτσι προέκυψαν λειτουργοί της Θέμιδας να πλουτίζουν άχρι χλιδής, έχοντας απολέσει το μέτρο και κάθε σχέση με την κοινωνία, σε σημείο που να καταλύεται το αξίωμα ότι, ο αληθινός πολιτισμός οικοδομείται ακριβώς εκεί όπου κάθε άνθρωπος αναγνωρίζει σε όλους τους άλλους κάθε δικαίωμα που διεκδικεί για τον εαυτό του. Πόσω μάλλον το δικαίωμα στη δικαιοσύνη. Αυτά που παρατίθενται στην επιστολή Κληρίδη φαίνεται να αποκαλύπτουν πέραν της προσβολής του πολιτισμού και μια τραγικά βιασθείσα Κύπριδα Θέμιδα, που μοιάζει πολύ με τις βιασθείσες κατά την τουρκική εισβολή Ε/κ γυναίκες, τις οποίες αυτή η πολιτεία εγκληματικά άφησε στη χλεύη και στην εγκατάλειψη να λαθροβιούν εδώ και 45 χρόνια. Αν και οι γυναίκες εκείνες της ασήκωτης σιωπής, για τις οποίες κάποτε έγραψα, μια μέρα θα πεθάνουν «λυτρώνοντας» αυτή την πολιτεία από το βάρος της ύπαρξής τους, η δικαιοσύνη δεν μπορεί να πεθάνει. Αν και λογικά –μετά τις δημόσιες καταγγελίες Κληρίδη, περί συνδιαλλαγών μελών του Ανωτάτου Δικαστηρίου με δικηγορικό οίκο όπου εργάζονται τέκνα Εφετών, προς όφελος τραπεζικού ιδρύματος– θα ανέμενε κανείς ότι το Ανώτατο θα αντιδρούσε στοιχειωδώς, λόγω της τεράστιας προσβολή στο πρόσωπό του, εντούτοις παρέπεμψε την υπόθεση στον ΠΔΣ και από κοινού λειτούργησαν στη λογική του, «να περάσουν οι γιορτές και βλέπουμε». Πέρασαν οι γιορτές και ο κ. Κληρίδης με την επιστολή του δίνει τις εξηγήσεις που του ζητήθηκαν.

Αν ευσταθούν έστω και κάποιες από αυτές, τότε θεωρούμε ότι ο κύριος θεματοφύλακας του Συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει να κάνει πολλή δουλειά. Το ίδιο και η Βουλή ως ο έτερος εντολοδόχος του λαού. Διότι, «αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;», όπως λέει ο Ιερός Αυγουστίνος (354-430 μ.Χ.). Έχουν ρόλο τα ΜΜΕ; Φυσικά, διότι το δις εξαμαρτείν δεν είναι μάθημα αλλά πάθημα. Κι όταν μετά την κατραπακιά του 2013, η επιβίωση των ΜΜΕ αφήνεται ξανά στο έλεος μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, με την πολιτεία περί άλλων να τυρβάζει, τότε και η δικαιοσύνη μπορεί να χαλιναγωγηθεί, αλλά και η δημοκρατία. Ποιος είναι λοιπόν ο δικός μας ρόλος; Να δώσουμε στη βιασθείσα δικαιοσύνη αυτό που δεν έδωσε η κυπριακή πολιτεία στις βιασθείσες του ’74, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ
X