Το κράτος είναι φτιαγμένο για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το κράτος, είχε πει κάποτε ο Άλμπερτ Αϊνστάιν. Έτσι αντιλαμβανόταν ο μεγάλος διανοητής την ορθότητα των πραγμάτων κι έτσι πρέπει να είναι. Ωστόσο, παρατηρώντας την καθημερινή λειτουργία των κρατών σήμερα, εύκολα μπορεί να δει κανείς ότι έχουν μετατρέψει τον άνθρωπο σε καύσιμο μιας μηχανής που υπηρετεί κυρίως μεγάλα συμφέροντα, τα οποία με τα κέρδη τους, αναδεικνύουν κυβερνήσεις - εργαλεία ενός συστήματος που συχνά υπερβαίνει το κράτος.
Η πιο άγρια αποτύπωση της συγκεκριμένης εικόνας είναι σήμερα η Συρία με τις 300.000 νεκρούς και τα 12 εκατομμύρια πρόσφυγες. Το γεγονός ότι η Ρωσία φαίνεται να έχει πια το επάνω χέρι στον πόλεμο, έσπρωξε τον Τραμπ να αποσύρει τις ΗΠΑ από τη συμφωνία για τα πυρηνικά με το Ιράν, ενώ μεταφέροντας την πρεσβεία του από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ πυροδότησε αιματοκύλισμα στη Γάζα. Ουδεμία όμως των μεγάλων χωρών, έστω κι αν διαφωνούν με την απόφαση Τραμπ για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, είπε κουβέντα για τα πυρηνικά του Ισραήλ.
Το αίμα σαν καύσιμο της πολεμικής μηχανής ποτίζει τις βιομηχανίες όπλων, με τις υπερδυνάμεις να ερίζουν για το μεγαλύτερο δυνατό μερίδιο στον ανασχεδιασμό του χάρτη της Μέσης Ανατολής και στον διαμοιρασμό των ενεργειακών της πηγών. Η αρχή ότι το κράτος πρέπει να υπηρετεί τον άνθρωπο κείται κάτω από τα ερείπια της Συρίας και στις αμέτρητες ανθρώπινες τραγωδίες που εκτυλίχθησαν και οι οποίες ουδόλως ενδιαφέρουν τις κυβερνήσεις της διεθνούς αμφικτιονίας. Απλώς έχουν εφεύρει το άλλοθι της «ανθρωπιστικής βοήθειας προς τον χειμαζόμενο λαό» και τα υπόλοιπα είναι business as usual!
Πώς όμως η αρχή ότι, το κράτος είναι φτιαγμένο για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το κράτος, λειτουργεί στο δικό μας κυπριακό μικρόκοσμο; Τι κάνει το κράτος, σε μια χώρα με πληθυσμό που μόλις αγγίζει το ένα εκατομμύριο, μέλος της Ε.Ε. αλλά και ημικατεχόμενη, που λογικά θα έπρεπε να είχε μετατρέψει προ πολλού τα παθήματα σε μαθήματα; Δεν θα αγγίξω το Κυπριακό, διότι θεωρώ δεδομένο –και το έχω πολλάκις γράψει, ότι για την άρχουσα τάξη – σε ελεύθερες και κατεχόμενες περιοχές – το στάτους κβο αποτελεί την καλύτερη επένδυση-λύση και δεν πρόκειται να τη διακυβεύσει, εκτός αν της επιβληθεί έξωθεν, όπως για παράδειγμα σε ένα ανασχεδιασμό του χάρτη της Μέσης Ανατολής.
Στα καθημέραν όμως ζητήματα που αφορούν τη ζωή του πολίτη, το κράτος αποδεικνύεται αναξιόπιστο. Εσχάτως το αίσθημα ασφάλειας της κοινωνίας έχει φτάσει στο ναδίρ, με μια σειρά από αποτρόπαια εγκλήματα να ταράζουν τη ζωή της και την κυβέρνηση να αδυνατεί να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Αποτέλεσμα, ο υπόκοσμος να συνεχίζει απτόητος να καίει υποστατικά που δεν υποκύπτουν στον τρόμο της «εξαγοράς προστασίας» ενώ οι νονοί των ναρκωτικών έχουν ολοφάνερα βραχυκυκλώσει τις διωκτικές αρχές αφού όπως παραδέχονται ο αρμόδιος υπουργός και ο αρχηγός αστυνομίας, υπάρχουν αστυνομικοί που με το αζημίωτο, συμπράττουν με τον υπόκοσμο. Τα όσα διακηρύττει ο Πρόεδρος για πόλεμο κατά του υποκόσμου, ο πολίτης τα ακούει πλέον βερεσέ, αφού δεν βλέπει αποτελέσματα. Στον τομέα της υγείας, η τραγωδία με την απώλεια του δεκάχρονου Σταύρου Γιωργαλλή οδήγησε σε νέα κρίση γύρω από τα ζητήματα που συνθέτουν το ΓεΣΥ.
Με τους γιατρούς να χάνουν το δίκαιό τους πηγαίνοντας σε στάση εργασίας, την ημέρα μάλιστα της κηδείας του άτυχου μαθητή, το στοίχημα πλέον για την κυβέρνηση είναι να πει στον πολίτη πότε επιτέλους θα μπορεί να ενταχθεί σε ένα αξιόπιστο σύστημα υγείας. Μαζευτείτε κ. Πρόεδρε με την κυβέρνησή σας και πείτε μας τα επόμενα βήματα ποια είναι, πότε θα γίνουν και πόσο θα στοιχήσουν! Μπορεί για σας να είναι εύκολο να καταφεύγετε σε νοσηλευτήρια του εξωτερικού, για τον ανώνυμο πολίτη αυτό δεν είναι εύκολο ούτε στον τόπο του. Σκεφτείτε το. Γίνεται;
