Ζητείται ελπίς

Η εξουσία είναι σαν το φουρτουνιασμένο ποτάμι που κατεβαίνει ορμητικό και κουβαλά του κόσμου της ακαθαρσίες και τις βρωμιές. Έχει όμως ταυτόχρονα και τη δύναμη στο πέρασμά της να καθαρίζει και να ομορφαίνει τον κόσμο. Τα λόγια αυτά μεταφέρω από μια κουβέντα περί εξουσίας που είχα την τύχη να κάνω με τον σπουδαίο συγγραφέα και σπουδαιότατο άνθρωπο Αντώνη Σαμαράκη. Τον γνώρισα στα πρώτα χρόνια του Ραδιομαραθωνίου, αρχές της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα. Άνθρωπος ευπροσήγορος και ευαίσθητος, ο συγγραφέας του «Ζητείται ελπίς» και του «Λάθους», είχε και φοβερή μνήμη καθώς κάθε επόμενη χρόνια, όταν μ’ έβλεπε, ξανάπιανε το νήμα της κουβέντας μας περί εξουσίας. Με άξονα, το τι μπορεί αυτή να κάνει αλλά και πόσο μπορεί να διαφθείρει. Ο Σαμαράκης μου είχε πει το απόφθεγμα του βρετανού ιστορικού του 19ου αιώνα Λόρδου Άκτον, ότι «Η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Τον 20ό αιώνα, ο 95χρονος σήμερα αμερικανο-εβραίος πολιτικός Χένρι Κίσινγκερ είχε πει, ότι «Η εξουσία είναι το υπέρτατο αφροδισιακό». Ο λόγος σήμερα περί της εξουσίας, της φθοράς της και της διαφθοράς καθότι όπως είναι πλέον φανερό, η κρίση στην παιδεία είναι ένα κλάσμα κι ένα παρελκόμενο της μεγαλύτερης κρίσης που αντιμετωπίζει ο τόπος, που είναι αυτή της ίδιας της εκτελεστικής εξουσίας. Μια κρίση που ανέλπιστα αποκαλύπτεται από τους ίδιους τους φορείς της, με τα πολιτικά αυτογκόλ που σκοράρουν από την αρχή της δεύτερης θητείας του Νίκου Αναστασιάδη. Αυτογκόλ που πλήθυναν το καλοκαίρι, με την κρίση και τη σύγκρουση με τις εκπαιδευτικές οργανώσεις και τις χιλιάδες των εκπαιδευτικών που βγήκαν στον δρόμο προς το Προεδρικό και στα μάτια των ενοίκων του Λόφου φαίνεται ότι έμοιαζαν με τεράστιο πύθωνα που πήγαινε να τους καταβροχθίσει. Εκεί άρχισε να αποκαλύπτεται πλέον ότι η πραγματική κρίση είναι στην πυραμίδα της εξουσίας, καθώς η κάθε νέα κίνηση αποδεικνυόταν πιο λαθεμένη από την προηγούμενη. Τόσο, που ακόμα και κυβερνητικά στελέχη διερωτόντουσαν μέχρι πού θα φτάσει αυτός ο διασυρμός. Ήταν ακριβώς αυτή η διαπίστωση και η σφοδρή επιθυμία από πλευράς κυβερνητικών στελεχών να σταματήσει η κατρακύλα, που οδήγησε σε αλλαγή της ομάδας κρούσης στο τοπίο της παιδείας. Μπήκαν στο παιχνίδι άλλοι υπουργοί κι άλλαξαν και γήπεδο πήγαν στο Υπουργείο Εξωτερικών, για να διαπραγματευτούν για την παιδεία! Πιο σχιζοφρενικό πεθαίνεις! Ωστόσο, ακόμα κι αν αύριο βρεθεί μια σολομώντεια λύση, οι εκπαιδευτικοί δώσουν τα χέρια με την κυβέρνηση και τα σχολεία λειτουργήσουν, θα είναι μια πρόσκαιρη διευθέτηση, όπως είναι και η αντίληψη για τη διαχείριση της παιδείας, όπως φάνηκε από τα επιχειρήματα της κυβερνητικής πλευράς. Επιχειρήματα που αντί να βασίζονται στην ουσία του προβλήματος προέβαλλαν μια οικονομίστικη αντίληψη αντί της ουσίας. Ποια είναι η ουσία; Μια εκπαίδευση ποιότητας. Προσαρμοσμένη στις δυνατότητες των παιδιών και με το δεδομένο ότι θα έχουμε πάντα μαθητές άριστους έως κακούς. Κι έχοντας κατά νου ότι η αγορά εργασίας έχει εξίσου ανάγκη τους τεχνίτες και τους γιατρούς ή λίγους αστροφυσικούς και πολλούς νοσηλευτές, λέμε τώρα. Όλα αυτά ξεκινούν από τον σχεδιασμό μιας κυβέρνησης που ξέρει τι θέλει διότι πρώτα και κύρια σέβεται τους πολίτες που την εργοδοτούν. Η αντίληψη που δημιούργησε ο Πρόεδρος Αναστασιάδης στην πρώτη πενταετία ήταν ότι έφτιαχνε μια dream team από νέους τεχνοκράτες που θα μεταμόρφωνε αυτό που διακήρυττε ότι κληρονόμησε, δηλαδή την καμένη γη. Αντί αυτού φτάσαμε στο οξύμωρο να παρατηρούμε μια κυβέρνηση με εγκαύματα τρίτου βαθμού να εκλιπαρεί άλλους για να σβήσουν τη φωτιά που η ίδια άναψε. Μη ζητάτε λοιπόν, κύριοι, εξουσιαστές οίκτο ή συμπαράσταση. Αν δεν μπορείτε, παραιτηθείτε. Εγώ συμπράττω με τον Νόαμ Τσόμσκυ, που είχε πει ότι «η παράδοση των διανοουμένων είναι να υπηρετούν την εξουσία. Εγώ αν δεν την πρόδινα, θα ντρεπόμουν για τον εαυτό μου»…