Του Απόστολου Κουρουπάκη
Θυμάμαι πάντοτε τη φράση που επαναλάμβαναν από τις αρχές Δεκέμβρη οι γιαγιάδες μου: «μη μ' αναγκάσεις, μέρες που έρχονται!», δηλαδή μη με νευριάσεις. Έμπαιναν σε λειτουργία εορτών, τουλάχιστον εξωτερικά, διότι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Πάντως, εν πολλοίς το τηρούσαν και προσπαθούσαν να μην αναγκάζονται, να νευριάζουν και να πούνε λόγια ή να κάνουν κάτι άσχημο και όσο πλησίαζαν οι γιορτές τόσο περισσότερο πρόσεχαν. Ένα άλλο πράγμα που θυμάμαι είναι ο χριστουγεννιάτικος στολισμός της πλατείας Αγοράς. Έβαζαν ένα δέντρο-λάμπα στο κέντρο της πλατείας και στην πρόσοψη του κτηρίου της Αγοράς κρεμούσαν μία κορδέλα που έγραφε «Δόξα εν υψίστοις θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Φυσικά, για να το διαβάσω ολόκληρο, έπρεπε να μας πιάσει κόκκινο φανάρι ή να κάνει ο πατέρας μου αναγυρίδες. Κάποια στιγμή, κατάφερα να το διαβάσω, όχι ότι κατάλαβα και πολλά και αμέσως ρώτησα τους γονείς μου τι σημαίνει η φράση. Επιστράτευσαν όλη τους την υπομονή – δεν ήμουν και ο πιο γρήγορος στην κατανόηση μισών αληθειών – και μου είπαν συνοπτικά ότι δοξάζουμε τον Χριστό, ευχόμαστε την ειρήνη και να είναι όλος ο κόσμος ευτυχισμένος. Μόλις αποκωδικοποιήθηκε το μήνυμα, εννοείται, ότι έχασα κάθε ενδιαφέρον και για το λαμπόδεντρο και για τη φωτεινή επιγραφή, άλλωστε ο Δήμος μπορεί και να το στόλιζε από τότε που ο Έντισον ανακάλυψε τον ηλεκτρισμό.
Τώρα θα μου πείτε πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά και τι σχέση έχουν μεταξύ τους; Τα θυμήθηκα παρακολουθώντας τα συμβάντα στο Α΄ Δημοτικό Σχολείο Γεροσκήπου με τη «φιλανθρωπική» δράση του ΕΛΑΜ, καθώς και τη βίαιη έξωση των ενοίκων της πολυκατοικίας της οδού Αχιλλέως στην παλιά Λευκωσία, καμία ειρήνη και καμία ευδοκία. Η σχέση τους, δε, έγκειται στα συναισθήματα θυμού και οργής που απορρέουν όταν τα δύο πρώτα δεν υπάρχουν. Έχω την αίσθηση ότι σε αυτή τη χώρα οι φτωχοί και οι αδύναμοι δεν έχουν θέση, κράτος και μεγάλη μερίδα της κοινωνίας συμπεριφέρεται ωσάν να μη μας χρειάζονται, όσο δεν είναι φροντιστές και εργάτες, όσο δεν ανήκουν στην κάστα των «άλλων». Οι ψηλοί πύργοι, τα λαμπερά mall, οι οικονομικές επιτυχίες δεν πρέπει να τους αγγίζουν, διότι γι’ αυτούς δημόσιος χώρος είναι ο Δημοτικός Κήπος, οι ανοιχτωσιές – που εδώ είναι και πιο τυχεροί. Δίνουμε λόγο και καθιά μόνο στους έχοντες και στους υπερέχοντες!
Το ΕΛΑΜ, το κόμμα που ποντάρει στην καθαρότητα αίματος εν έτει 2019, οσονούπω, με την εξαιρετική τακτική του, κάνε ντόρο γύρω από το όνομά σου, ενστάλαξε το μίσος, σε μικρές δόσεις, κάνε και τον καλό και το θύμα, καταφέρνει να βγαίνει στο φως, και δυστυχώς όταν θα ξημερώσει και όλα πια θα έχουν βγει στο φως της μέρας δεν θα ξέρουμε οι υπόλοιποι πού να κρυφτούμε. Θέλει ειρήνη και ευδοκία α λα καρτ. Οι δε ιδιοκτήτες της πολυκατοικίας, οι οποίοι με περισσή ευκολία «ανάγκασαν» τους ενοικιαστές, άφησαν στο έλεος του Θεού, του Θεού που ο καθένας λατρεύει, τους ενοίκους, λειτούργησαν ωσάν αφιλόξενοι πανδοχείς, και εξεδίωξαν την έγκυο, μια κάποια Μαριάμ. Φυσικά, και έχουν δικαίωμα να εκμεταλλευτούν όπως θέλουν την περιουσία τους οι ιδιοκτήτες, αλλά όχι κι έτσι, όχι πετώντας πράγματα στον ακάλυπτο, όχι κάνοντας έναν άνθρωπο να κλαίει, δεν του αξίζει.
Οι χριστιανοί θα πρέπει να θυμούνται ότι ο Ιωσήφ και η Μαρία πορεύθηκαν στη Βηθλεέμ για διαδικαστικούς εν πολλοίς λόγους, αλλά εν τη φάτνη γεννήθηκε ο Χριστός, άρα το θείο θέλημα ήθελε την ταπείνωση. Όσοι, δε, θεωρούν ότι όλα αυτά δεν ισχύουν να θυμούνται απλώς ότι το υπέρτατο αγαθό που αναβιβάζει τον άνθρωπο είναι η αγάπη, αυτή που βρίσκει κανείς μέσα του όταν βλέπει τον εαυτό του στη δύσκολη κατάσταση και ξέρει πώς να τραβήξει τον δίπλα του μακριά από αυτή, όταν μπορέσει. Έρχονται μέρες καλές, ας είναι μια ευκαιρία για πρακτική εξάσκηση, τώρα που όλα περιστρέφονται γύρω από την αγάπη, ας προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τι σημαίνει αγαπώ και ξέρετε, δεν είναι μόνο τα δώρα σημάδι αγάπης. Καλές γιορτές.
