ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Το φως να το σηκώσουμε μπορούμε;

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Του Απόστολου Κουρουπάκη

kouroupakisa@kathimerini.com.cy

Οι ποινές χάδι στους παιδεραστές και το ανάλγητο κράτος πριν από λίγο καιρό μάς έδωσαν τροφή για σκέψη, και ο άδικος θάνατος μιας εργαζόμενης εν ώρα εργασίας, πιο πριν το ίδιο, όπως και η αυτοκτονία μιας κοπέλας, επειδή δεν άντεξε. Φυσικά, και οι ακατάλληλες αίθουσες διδασκαλίας το ίδιο, όπως και ο βίος και η πολιτεία των δασκάλων και των καθηγητών, που βγήκαμε στα κάγκελα και για ένα καλοκαίρι ολόκληρο γράφαμε και αναλύαμε και αναζητούσαμε το φιλανδικό μοντέλο, και πόσα άλλα.

Επίσης, για την ανεξήγητη συμπεριφορά στο Ζύγι, πάλι απασχοληθήκαμε κάμποσο, και η ζωή τραβά τον δρόμο της και όλα καλά, καμία χώρα στον κόσμο δεν είναι τέλεια και πάμε παρακάτω. Φυσικά, σε κανένα πρόβλημα δεν βρίσκουμε μόνιμες λύσεις, έτσι για να έχουμε να ασχολούμαστε και όταν την επόμενη φορά ανακύπτει το πρόβλημα εμείς έχουμε πάρει το κολάι και είμαστε πιο αιχμηροί και ξέρουμε πώς να το αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα.

Βέβαια, τα προβλήματα δεν λύνονται, αλλά τι μας νοιάζει εμάς, τι την ενδιαφέρει την κυβέρνηση, την κάθε κυβέρνηση, το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας μας, εμείς πάμε παρακάτω και δεν ξεχνούμε να ξεχνούμε.

Να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας και να αγαπήσουμε τον πλησίον μας περισσότερο, να σταθούμε στον αδύναμο, ως άλλοι Σαμαρείτες. Συγχωρέστε με, αλλά είναι μου είναι αδύνατον να παραμένω ευχάριστος όταν οι ανισότητες είναι τόσο μεγάλες, και δεν δέχομαι ότι εδώ καλά την έχουμε, αλλού είναι χειρότερα, διότι θα σας πω κι εγώ ότι αλλού είναι και πολύ καλύτερα και εμείς έχουμε σταματήσει να κοιτάμε πού είναι καλύτερα και ψάχνουμε μόνο τα χειρότερα για να παρηγορούμαστε. Δεν ισχυρίζομαι φυσικά ότι πρέπει να πέφτουμε στα πατώματα και να ολοφυρόμαστε και να μη ζούμε.

Όχι, αλλά κάθε φορά που θέλουμε να μπούμε σε λειτουργία γιορτής να κοιτάξουμε την ψυχή μας και να θυμηθούμε τι θα την έκανε χαρούμενη, τι θα απάλυνε τον πόνο της. Να μπορούμε να συμπεριφερθούμε έντιμα στον κάθε εργαζόμενο που εργάζεται σε μη ασφαλείς συνθήκες, να μιλήσουμε στα παιδιά μας, στα ανίψια μας ότι κάπου μια μάνα έχασε το παιδί της γιατί η κοινωνία μας το επέτρεψε. Να πούμε στα σχολεία μας ότι χιλιάδες άλλα παιδιά είναι ξεσπιτωμένα και θα ήταν ωραίο να τους πάρουμε μερικά παιχνίδια. Να μην πούμε τα κάλαντα στις γειτονιές φέτος, αλλά να πάμε να καθίσουμε σε μία παιδιατρική πτέρυγα για ένα ολόκληρο πρωινό, να κινητοποιηθούμε και να βρούμε ως κοινωνία, ως Πολιτεία τρόπους με τους οποίους θα κάνουμε εσωτερική ειρήνη, διότι στη γη την ειρήνη θα τη φέρουμε εμείς και όχι το αστέρι της Βηθλεέμ. Θα κατακτήσουμε την ειρήνη όταν θα καταλάβουμε ότι όσο αξίζει η ζωή στο Στρασβούργο και ίδιο κάνει και στη Συρία, στον καταυλισμό, στο ψυχιατρείο, στο γηροκομείο, στο δίπλα σπίτι.

Μετράμε και ζυγίζουμε με βάσει όχι τι είναι το θέλω μας, αλλά το πρέπον, το αποδεκτό και το πιο δημοφιλές. Θέλουμε, αλλά δεν επιθυμούμε, ζητάμε αλλά δεν δίνουμε ή μάλλον δίνουμε ό,τι περισσεύει, δεν κάνουμε χαλάλι. Ευκαιρία, λοιπόν, να ενεργοποιηθεί το μέσα μας, και να ψάξουμε τον τρόπο να κάνουμε χαρούμενο έστω και έναν άνθρωπο που μπορεί να μοιάζει αδύναμος, γιατί κανείς δεν του είπε ότι έχει κάτι και αυτός που είναι δύναμη. Αν μετρήσουμε την ανάγκη μας και τη βάλουμε και στο ζύγι, να είστε σίγουροι ότι ούτε πιο ψηλή θα είναι ούτε θα ζυγίζει περισσότερο από εκείνη του διπλανού μας, και μιλώ για τον διπλανό εκείνο.

Αυτό το εν όψει εορτών ας γίνει αφορμή για το τι γιορτές θέλω να κάνω, πώς θα γίνω λίγο περισσότερο άνθρωπος, πώς θα βάλω τον πήχη πιο ψηλά και τις επόμενες γιορτές και την επόμενη φορά και αύριο θα έχω την ψυχή και θα μπορέσω να σηκώσω το φως.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Κουρουπάκη

Απόστολος Κουρουπάκης: Τελευταία Ενημέρωση

X