Του Απόστολου Τομαρά
Για χρόνια το συνδικαλιστικό κίνημα στους ημικρατικούς οργανισμούς ήταν κάτι σαν εργατοπατέρες της μητρός πατρίδος την δεκαετία 80 και 90. Με την ανοχή του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ πήραν ένα κομμάτι της εξουσίας και λειτουργούσαν ουσιαστικά ως κράτος εν κράτει.
Ακόμα και σε καραμπινάτες περιπτώσεις ουδείς μπορούσε να αγγίξει κάποιον σε οποιοδήποτε εργασιακό χώρο του δημοσίου, εάν δεν είχε τις «ευλογίες» του τοπικού εργατοπατέρα συνδικαλιστή. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι κάτι παρόμοιο συνέβη και στην Κύπρο. Μπορώ να ισχυριστώ όμως ότι και εδώ για χρόνια πολλά το συνδικαλιστικό κίνημα ήταν πολύ κοντά στην εξουσία.
Π.χ σε ημικρατικούς οργανισμούς οι διορισμένες ηγεσίες καλοκρατούσαν τους συντεχνιακούς. Κάθε χρόνο τους έδιναν από κάτι, για να μπορούν να το πουλήσουν στη συνέχεια στα μέλη τους. Με τον τρόπο αυτό οι ηγεσίες είχαν το κεφάλι τους ήσυχο και οι συντεχνιακοί δικαιολογούσαν την παρουσία τους. Όλα αυτά βεβαίως συνέβαιναν μέχρι τον Μάρτιο του 2013.
Όταν ξέσπασε η φουρτούνα, ακόμα και αυτή η παντοδύναμη ΠΑΣΥΔΥ υπό το βάρος της λαϊκής οργής έκανε δυο βήματα πίσω. Πολύ περισσότερο το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα στους ημικρατικούς. Και φθάνουμε στο διά ταύτα: Το επόμενο διάστημα η κοινωνία θα γίνει κοινωνός μιας ασύλληπτης κόντρας συντεχνιών με ηγεσίες ημικρατικών και κυβέρνησης για την αλλαγή του θεσμικού πλαισίου του. Κοινώς αποκρατικοποίησης.
Αν τα μισά απ όσα λέγονται στέκουν, θα βγουν μαχαίρια. Και το ερώτημα που δημιουργείται στο μέσο πολίτη αυτού του τόπου είναι ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Η κυβέρνηση βάζει μπροστά την κακιά Τρόικα και σηκώνει ψηλά τα χέρια.
Οι εργαζόμενοι, από την άλλη, δικαιολογημένα προσπαθούν να κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερα από την εποχή της κότας με τα χρυσά αυγά. Η κυβέρνηση αντί να πετάει την μπάλα στην εξέδρα και να νίπτει τας χείρας της, έπρεπε να πει νέτα και σταράτα στις συντεχνίες, ότι δεν μπορεί να συνεχισθεί μια ξεπερασμένη νοοτροπία με την γαλουχήθηκαν.
Δεν μπορεί να συνεχισθεί ένα οικονομικό μοντέλο ολίγον τι σοσιαλιστικό και ολίγον τι καπιταλιστικό. Απ την άλλη, οι συντεχνίες θα πρέπει να διασφαλίσουν τα βασικά δικαιώματα των εργαζομένων και να μην ζητούν τον ουρανό με τ’ άστρα μάλιστα σε καιρούς δύσκολους.
Το πρώτο που πρέπει να διασφαλίσουν και η μία και η άλλη πλευρά είναι κανένας να μην χάσει τη δουλειά του. Αυτό είναι το πιο βασικό. Στα υπόλοιπα και όπου υπάρχουν διαφορές οι δυο πλευρές θα πρέπει να ρίξουν νερό στο κρασί τους.
Δεν θα κάνω επίκληση του τι επικρατεί στον ιδιωτικό τομέα, αλλά σαφέστατα οι συντεχνίες θα πρέπει να το έχουν κατά νου. Πέρα απ’ ότι λέγονται είτε το θέλει η Τρόικα, είτε δεν το θέλει, οι οργανισμοί αυτοί δεν μπορούν να προχωρήσουν με ένα απαρχαιωμένο μοντέλο διοίκησης. Η αγορά και οι κανόνες της θα τους αποβάλουν.
Έχοντας υπόψη τα όσα δίνονται στις συντεχνίες της cyta θεωρώ ότι οι εργαζόμενοι διασφαλίζονται και ανταμείβονται για την πολυετή εργασία τους. Εάν υπάρχουν ψιλά γράμματα και αστερίσκοι, εκεί θα πρέπει να ενσκήψουν οι συνδικαλιστές.
Τα υπόλοιπα που συμβαίνουν απλά είναι κατάλοιπα μιας εποχής που η πραγματικότητα την έχει προσπεράσει. Η παρούσα κυβέρνηση τόσο στην περίπτωση της cyta, όσο και της ΑΗΚ θα βιώσει τις συνέπειες μιας άλλης κουλτούρας που δημιούργησε το πολιτικό σύστημα από ιδρύσεως της Δημοκρατίας.
