ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μια συγγνώμη δεν είναι αρκετή

Του Απόστολου Τομαρά

Του Απόστολου Τομαρά

tomarasa@kathimerini.com.cy

Στην τέχνη της επικοινωνίας αλλά και της διαχείρισης «κρίσεων» οι ειδήμονες υποστηρίζουν ότι εάν δεν μπορείς να εξέλθεις αλώβητος προσπάθησε να έχεις τις λιγότερες όσο το δυνατόν «απώλειες». Ένας τρόπος είναι να εξουδετερώσεις τον πυρήνα της υποτιθέμενης κρίσης.

Με απλά λόγια «καις» το ρεπορτάζ στην δημοσιογραφική γλώσσα προτού αυτό σε κάψει. Αντί να το κρύψεις κάτω από το χαλί και να το εντοπίσουν τα δημοσιογραφικά "σαΐνια" το αποκαλύπτεις ο ίδιος. Σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί να πάρεις τα εύσημα τουλάχιστον για την τόλμη που επέδειξες.

Δεν γνωρίζω αν ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος το είχε κατά νου όταν εξέφραζε την συγγνώμη της πολιτείας στους συγγενείς των 16 πεσόντων του «ΝΙΚΗ» 4 ή αν αναγκάσθηκε να την πει για να μην φανεί η μικροψυχία που επέδειξαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις απέναντι στους συγγενείς πεσόντων από το 1974 και εντεύθεν.

Αναγνωρίζω ότι για την Ελλάδα η Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016 ήταν μια δύσκολη μέρα. Η παράδοση των 16 λειψάνων ανακάλεσε μνήμες που η ελληνική πολιτεία προσπάθησε να κουκουλώσει. Πώς μπορεί όμως να γίνει κάτι τέτοιο, όταν υπάρχουν νεκροί; Η ήττα που υπέστη το ελληνικό έθνος το 1974 δεν κρύβεται με ανάλογες σαχλαμαρίστικες νοοτροπίες και πρακτικές.

Μια ήττα γίνεται αφορμή για να γίνεις πιο δυνατός, όχι να προσπαθείς να σβήσεις ιστορικά γεγονότα μιλώντας ψιθυριστά. Πρόσφατα ο Νίκος Αδαμόπουλος πιλότος του «ΝΙΚΗ» 12 μου είχε πει ότι μετά την επιστροφή τους στην Ελλάδα έγινε πρόταση να παρασημοφορηθούν οι αεροπόροι που πήραν μέρος στην επιχείρηση και όμως οι τότε «ηγήτορες» όχι μόνο την απέρριψαν αλλά τους κατηγόρησαν ως υπευθύνους για την κατάληξη που είχε η επιχείρηση «ΝΙΚΗ».

Ήταν τα ίδια πρόσωπα που έμμεσα ή άμεσα τους έστειλαν στην Κύπρο και μετά τους πέταξαν στο Καιάδα της αφάνειας και της ανυποληψίας. Για την ιστορία ο Αδαμόπουλος αηδιασμένος παραιτήθηκε στο παραγωγικότερο σημείο της επαγγελματικής του καριέρας.

Το ίδιο συνέβη και με τον διοικητή της 31 Μ.Κ τον Αλέξανδρο Μανιάτη μία από τις ηρωικές μορφές των Καταδρομών στον Ελληνικό χώρο. Σαν τις περιπτώσεις των Αδαμόπουλου και Μανιάτη υπάρχουν πολλές. Μια συγγνώμη δεν είναι αρκετή και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να προκαλέσει την συμπάθεια του ακροατηρίου προς αυτόν που την ξεστομίζει.

Η ελληνική πολιτεία εάν πράγματι εννοεί την συγγνώμη θα πρέπει να κάνει και άλλα πολλά για να καλύψει αυτά τα 42 χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για την κυπριακή πολιτεία. Τα γραπτά μένουν και τα λόγια που ειπώθηκαν επίσης μένουν. Και τα λόγια που ειπώθηκαν στην τελετή στον Τύμβο είναι βαριά για να πέσουν στην λήθη του χρόνου.

Με μια απλή συγγνώμη δεν σβήνεται πόνος 42 ετών. Δεν μιλάω για υλικές προσφορές. Κύπρος και Ελλάδα ως χρέος τιμής και στους 16 πεσόντες του Τύμβου οφείλουν να αποκαταστήσουν την ιστορική αλήθεια, όσο πικρή και αν είναι. Οφείλουν να δείξουν ότι δεν ενθυμούνται τους ήρωες κάθε καλοκαίρι.

Η παράδοση των 16 λειψάνων δεν έχει κλείσει την επιχείρηση «ΝΙΚΗ». Υπάρχουν γκρίζα σημεία, υπάρχουν κενά. Στο ανθρωπιστικό κομμάτι τρείς οικογένειες του «ΝΙΚΗ» 4 θα συνεχίσουν να αναμένουν. Στο ιστορικό η αναζήτηση των άλλων τριών αεροσκαφών Noratlas (ΝΙΚΗ 3, ΝΙΚΗ 6, ΝΙΚΗ 12) αποτελεί χρέος Κύπρου και Ελλάδας.

tomarasa@kathimerini.com.cy

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Του Απόστολου Τομαρά

Απόστολος Τομαράς: Τελευταία Ενημέρωση

X