«Δεν υπάρχει έγκλημα στον Παράδεισο»

Πρόσφατα, η προεδρεύουσα χώρα της Ε.Ε. Εσθονία, διοργάνωσε ένα συνέδριο υπό τον τίτλο «Η κληρονομιά στον 21ο αιώνα των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα». Από τα 27 κράτη μέλη, συμμετείχαν μόνο τα οκτώ. Το συνέδριο έχει προκαλέσει ουκ ολίγες επικρίσεις, κυρίως κατά των διοργανωτών περί «αντικομμουνιστικής υστερίας» ή «ναζιστικής φιέστας» ή ακόμα και «Εξίσωσης του κουμμουνισμού με το ναζισμό».

Το να απέχει κάποιος, από ένα τέτοιο συνέδριο επειδή στον τίτλο γίνεται προσδιορισμός μόνο για τα κουμμουνιστικά καθεστώτα μπορεί να είναι θεμιτό, σε καμία περίπτωση όμως, δεν μπορεί να εκληφθεί ότι ο διοργανωτής διακατέχεται από φιλοναζιστικά συναισθήματα. Το τι ήταν ο ναζισμός για την Ευρώπη είναι γνωστό σε όλους και δεν νομίζω ότι, ακόμα και στις νεώτερες γενιές η αντίληψη να είναι διαφορετική, από τις γενιές που έζησαν τη θηριωδία της ναζιστικής ιδεολογίας. Αυτό που μου προκαλεί θυμό είναι η επιχειρηματολογία κάποιων κρατικών αξιωματούχων, και μάλιστα αριστερών,  να κρυφτούν πίσω από το δάκτυλό τους ανασύροντας τον μπαμπούλα της αντικομουνιστικής υστερίας για να δικαιολογήσουν τι;  Ότι στο πάλαι ποτέ σοσιαλιστικό παράδεισο το έγκλημα ήταν άγνωστη λέξη;  Ό,τι στην πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση το σύστημα σαγήνεψε τη σκοτεινή ανθρώπινη πλευρά;

Θυμήθηκα μια ταινία που είδα πρόσφατα, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα με μοναδική διαφοροποίηση τον χρονικό προσδιορισμό της  πλοκής. Child 44 λέγεται και περιγράφει με πειστικό τρόπο μια νοοτροπία, όχι του Σοσιαλισμού, αλλά των προσώπων που χρησιμοποίησαν κατά το δοκούν μια κοσμοθεωρία. Αυτό που δεν περνά απαρατήρητο, από την πλοκή της ταινίας είναι η γενική θεώρηση του καθεστώτος, στην προκειμένη περίπτωση  της Μόσχας, όταν το έγκλημα κάνει την εμφάνισή του.

Υπό το πρίσμα της τέλειας κοινωνίας και ότι  «Δεν υπάρχει έγκλημα στον Παράδεισο», το καθεστώς αντί να κυνηγήσει τον μανιακό δολοφόνο κυνηγά τον διώκτη του. Παραθέτω τη συγκεκριμένη ταινία ως ένα παράδειγμα, όχι για να στηρίξω τη φιλοσοφία του συνεδρίου στην Εσθονία, αλλά ως την αντίληψη που επικρατούσε τότε, και που ήθελε το έγκλημα ως ένα καπιταλιστικό φαινόμενο που δεν είχε θέση σε Σοσιαλιστικές κοινωνίες.

Αλλά ας επανέλθουμε επί του προκειμένου και επί της ουσίας, αν δηλαδή εγκλήματα διεπράχθησαν τον περασμένο αιώνα μόνο, από το ναζισμό και αν όσοι ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση των Εσθονών  διακατέχονται από αντικομουνιστικό μένος και υστερία. Μια εικόνα για την κοινωνία του Ιωσήφ Βησσαριώνοβιτς Τζουγκασβίλι, γνωστού ως  Στάλιν, δίνει το βιβλίο του συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν «Μια ημέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς».

Αυτοβιογραφία για τα όσα έζησε επί Στάλιν, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης επειδή τόλμησε να αποκαλέσει τον «Πατερούλη», αρχηγό στην Εβραϊκή διάλεκτο. Μέχρι και σήμερα ο αριθμός των θυμάτων, της περιόδου εκείνης για δήθεν αντισοβιετική προπαγάνδα προσδιορίζεται στα 20 εκατομμύρια περίπου και προκαλεί τρόμο. Τα εγκλήματα που συντελέστηκαν την περίοδο εκείνη ή και μεταγενέστερα, αποκαλύφθηκαν μετά την κατάρρευση ενός συστήματος, που όπως διατυμπάνιζαν είχε   ως βασικό άξονα τον άνθρωπο. Και δεν ήταν μόνο στην Σοβιετική Ένωση.

Δεν γνωρίζω αν οι Εσθονοί είναι φιλοναζιστές και περισσότερο αντικομμουνιστές. Αυτό που είναι τοις πάσι γνωστό είναι, πως εγκλήματα διεπράχθησαν και στο όνομα του Σοσιαλισμού, σε αρκετές περιπτώσεις το ίδιο ειδεχθή με τα εγκλήματα των ναζιστών. Πάνω στο αντικομμουνιστικό μένος και ιστορίες με κονσερβοκούτια οικοδομήθηκε η μετεμφυλιακή Ελλάδα. Τώρα κάποιοι αριστεροί, ανέσυραν τα φαντάσματα μιας τραγικής περιόδου  για να δικαιολογήσουν μια σχολή σκέψης που την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου χαρακτήριζε ως μαύρη προπαγάνδα, οτιδήποτε χαλούσε την ιδανική εικόνα  που είχαν δημιουργήσει στο μυαλό τους. Με μια διαφορά.

Ότι οι ίδιοι δεν έζησαν, ποτέ τα όσα αναφέρει  ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν στο βιβλίο του ή ακόμα και κάποιοι Έλληνες σύντροφοι τους που στο όνομα μιας Ιδέας  πολέμησαν, εγκατέλειψαν την ίδια τη ζωή τους σε κάποια βουνά, κυνηγήθηκαν  και βρήκαν τελικά «καταφύγιο»  στο Σοσιαλιστικό παράδεισο του Ιωσήφ Βησσαριώνοβιτς Τζουγκασβίλι. Τον Πατερούλη των απανταχού κουμουνιστικών κομμάτων.

Αυτόν, το πορτραίτο του οποίου μέχρι και σήμερα, βρίσκεται σε περίοπτη θέση σε κάποια κομματικά γραφεία. Και για την ιστορία τον ναζισμό τον πολέμησαν όλα τα κράτη σοσιαλιστικά και μη. Σε ό,τι αφορά τα 20 εκατομμύρια νεκρών της τότε Σοβιετικής Ένωσης στον πόλεμο κατά του ναζισμού η ανθρωπότητα κάθε χρόνο σκύβει ευλαβικά και τους τιμά.

Η επίκληση μιας θυσίας ως επιχείρημα ότι «Δεν υπάρχει έγκλημα στον Παράδεισο» μόνο πράξη ιεροσυλίας μπορεί να χαρακτηριστεί.