Του Απόστολου Τομαρά
Χαμένοι στην καθημερινότητά μας, όχι τόσο μακριά, 420 συνάδελφοί μας βιώνουν τις συνέπειες μιας άλλης Ελλάδας που οικοδομήθηκε από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν και που την οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Ο λόγος, για τους εργαζόμενους του πρώτου ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού της χώρας, το Mega Channel. Ενός σταθμού που αποτέλεσε σχολείο και όνειρο επαγγελματικής στέγης για πολλούς δημοσιογράφους.
Με την Κύπρο, το κανάλι είχε μια ξεχωριστή σχέση σε αντίθεση με άλλα ελλαδικά μέσα. Το Mega ήταν από τα τηλεοπτικά κανάλια που είχαν ουσιαστική και φυσική παρουσία, για σχεδόν δέκα χρόνια. Το Mega στην Κύπρο ήταν ένα παρακλάδι του μητρικού, σε όλα τα επίπεδα. Διοικητικά, ενημερωτικά, ψυχαγωγικά. Στα δέκα χρόνια της εδώ παρουσία του, το Mega έδωσε μια φρεσκάδα στα τηλεοπτικά μας πράγματα. Έφερε μια καινούργια αντίληψη στην ενημέρωση, συνέτεινε ο ανταγωνισμός να είναι προς όφελος του τηλεθεατή.
Έβγαλε από την επαγγελματική αβεβαιότητα, 100 και πλέον οικογένειες δίνοντας υπόσταση σε ένα κανάλι που όταν το παρέλαβε, το 1999, βρισκόταν στα τάρταρα της AGB. Για 15 και πλέον χρόνια ήμουν ένα κομμάτι του Mega Κύπρου, και έζησα από κοντά την εδώ διαδρομή του. Ως μέλος του ενημερωτικού τμήματος του καναλιού, γνώρισα και συνεργάσθηκαν με αρκετούς δημοσιογράφους του μητρικού καναλιού στην Αθήνα, που σήμερα βιώνουν τον εφιάλτη του μαύρου.
Όλους αυτούς αλλά και τους υπόλοιπους που δεν γνώρισα, έχει ως παραλήπτες αυτό εδώ το κείμενο, ως μια ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης από έναν συνάδελφό τους, από το Mega Κύπρου. Η ιστορία του Mega, δεν μπορεί και δεν πρέπει να κλείσει με τον τρόπο που φαίνεται, ότι κάποιοι θέλουν να την κλείσουν. Το τηλεοπτικό τοπίο στην Ελλάδα θα είναι τελείως διαφορετικό χωρίς το σήμα του Mega, και δεν είναι μια συναισθηματική διαπίστωση.
Δεν γνωρίζω τον τρόπο με τον οποίο θα περάσει ο εφιάλτης του μαύρου, αλλά Mega δεν ήταν τα κατάλοιπα μιας εποχής που βούλιαξαν την Ελλάδα. Mega είναι όλοι αυτοί που εδώ και δυο χρόνια αρνούνται να το εγκαταλείψουν παραμένοντας εκεί αμισθί. Το κανάλι πρέπει να ξεπεράσει τη φουρτούνα, στην οποία το ρίξανε και χρειάζεται βοήθεια από τους πάντες. Που είναι άραγε, όλοι αυτοί που κάποτε εκλιπαρούσαν να σταθούν μπροστά από το μικρόφωνο του καναλιού;
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να τιμωρηθούν με τον τρόπο αυτό, επειδή το κανάλι χρησιμοποιήθηκε για να κρατηθούν στην επιφάνεια, πολιτικά, όσοι βούλιαξαν μια χώρα. Σε αυτούς τους εργαζόμενους είναι η προσοχή μας με την ελπίδα όλα όσα βιώνουν, σύντομα να αποτελέσουν παρελθόν.
ΥΓ: Δεν εκπροσωπώ κανένα παρά μόνο τον εαυτό μου . Το Mega ήταν κομμάτι της τηλεοπτικής πραγματικότητας μας και της επαγγελματικής μου διαδρομής εξ ου και η ανάγκη για αυτές τις σκέψεις. Με την ιδιότητα του τακτικού μέλους της από το 1997, η Ένωση Συντακτών Κύπρου δεν οφείλει να εκφράσει, έστω και τυπικά, τη συμπαράστασή της;
