Του Δημήτρη Δημητρίου
Τα σκάνδαλα έχουν αυτή την περίοδο την τιμητική τους. Σχεδόν καθημερινά ακούμε για ακόμα ένα «σπυρί» που σπάει. Και αυτό πρέπει να γίνει. Να σκάσουν όλα τα «σπυριά», να βγουν όλα στη φόρα. Και όσοι ασέλγησαν στον τόπο μας να πληρώσουν. Όλοι όσοι τα πήραν να πληρώσουν. Και δυστυχώς φαίνεται πως είναι πολλοί. Θα δυσκολευτούμε να βρούμε πολλούς τομείς του Δημοσίου που δεν έπεσε μίζα, που δεν υπήρχαν υπερχρεώσεις.
Βέβαια, οι διαπιστώσεις, προφανώς, δεν είναι αρκετές. Μάλλον δεν προσφέρουν τίποτα. Για την ακρίβεια αφαιρούν από την επιχειρηματολογία για καταπολέμηση της διαφθοράς. Γενικότητες, χωρίς στοιχεία, είναι ευχολόγια. Χρειαζόμαστε συγκεκριμένα στοιχεία, για ένα προς ένα τα σκάνδαλα που μας τρώνε το σαράκι μας. Για να γίνει αυτό χρειάζεται από όλους μας να καταθέτουμε τα στοιχεία που έρχονται στα χέρια μας στην Αστυνομία και στην Εισαγγελία. Όχι πρώτα στα κανάλια και στις εφημερίδες. Η σωστή διαδρομή της πληροφορίας είναι αυτή. Χρειάζεται να ξεφύγουμε από τη λογική του «έχω στοιχεία, αλλά τα βάζω στο συρτάρι, για να έχω στο χέρι αυτούς που εμπλέκουν». Είναι και αυτές οι πρακτικές που μας έφεραν σήμερα εδώ που μας έφεραν. Δεν καθαρίζουμε αλλιώς.
Ο Φαίδωνας Φαίδωνος κατάφερε να ξεσκεπάσει το σκάνδαλο με τα ΧΥΤΥ και τα ΧΥΤΑ. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς και του αξίζουν τα εύσημα. Μακάρι όλοι όσοι είχαν στα χέρια τους αντίστοιχες πληροφορίες να λειτουργούσαν με τον ίδιο τρόπο. Χρειάζεται όμως προσοχή στη διαχείριση. Υπάρχουν δύο κίνδυνοι, αν αυτό δεν γίνει σωστά. Αφενός, ένας κατηγορούμενος να χρησιμοποιήσει το τεκμήριο της αθωότητας, λόγω της καταδίκης του από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και αφετέρου να εκτεθεί αυτός που δημοσιοποιεί τις πληροφορίες, αν αποδειχθεί στο τέλος πως δεν αποδεικνύονται.
Αυτός είναι, κατά τη γνώμη, ο πιο πρακτικός τρόπος για να ξεσκεπάσουμε τα σκάνδαλα. Το επόμενο που χρειάζεται να δούμε είναι την επόμενη ημέρα. Πώς δηλαδή διασφαλίζουμε τον τρόπο με τον οποίο θα κλείσουμε όσο καλύτερα μπορούμε την πληγή των σκανδάλων. Και το θέμα είναι πρωτίστως ηθικό και νομικό, αλλά είναι και οικονομικό. Αν προσθέσουμε τα χρήματα που χάθηκαν στους διαδρόμους της μίζας, θα συμπεράνουμε πως είναι τόσα που αν τα είχαμε ίσως να μη χρειαζόμασταν μνημόνιο. Η μία πτυχή είναι τα επίπεδα ελέγχου. Αν όλοι μας ξέρουμε πως έχουμε από πάνω τον μπαμπούλα του ελέγχου, θα αποφεύγουμε πολλά από τα παραστρατήματα μας. Και είναι ένα ζήτημα που χρειάζεται να δούμε. Ο ρόλος και οι αρμοδιότητες του γενικού ελεγκτή θα πρέπει πιστεύω να επανακαθοριστούν. Όπως και οι όροι της σύμβασής του. Είναι λανθασμένο, για παράδειγμα, να είναι εφ’ όρου ζωής εκεί. Η δεύτερη πτυχή αφορά στη διαφάνεια. Μηδενική διαφθορά θα έχουμε όταν θα έχουμε ολική διαφάνεια. Και ολική διαφάνεια θα έχουμε όταν εφαρμόσουμε ως κράτος πλήρη ψηφιακή διακυβέρνηση. Όταν όλα θα περνούν στο «σύννεφο» της τεχνολογίας και οι προσφορές δεν θα παραδίδονται σε χακί φακέλους σε κυτία προσφορών, τότε και ο ψίθυρος θα τελειώσει αλλά και τα σκάνδαλα θα εκλείψουν.
Σήμερα που το «λίπος» μας τελείωσε και το μαχαίρι «αγγίζει κόκαλο» είναι η κατάλληλη περίοδος για να καθαρίσουμε. Αν δεν το κάνουμε τώρα, θα δυσκολευτούμε στη συνέχεια. Και είναι τώρα η ώρα για να αλλάξουμε και τις αντιλήψεις και τη νοοτροπία μας. Στο σινάφι της πολιτικής, οι πολίτες βάζουν όλους τους πολιτικούς στο ίδιο σακί. Δικαίως. Είναι στο χέρι μας να πάρουμε δεύτερο σακί και να βάζουμε τους σωστούς και τους τιμίους στο δεύτερο. Αυτό δεν γίνεται με λόγια. Με πράξεις γίνεται. Όσο και να χτυπιόμαστε ότι είμαστε καθαροί, δεν πείθουμε. Χρειάζεται να το αποδεικνύουμε συνεχώς.
