Του Δημήτρη Δημητρίου
Το πιο εύκολο θα ήταν να φορτώσουμε την ευθύνη των πυρκαγιών στην απερισκεψία αυτών που καψάλιζαν τα χόρτα τους. Είτε είναι 12 είτε είναι 82 ετών. Το αμέσως επόμενο πιο εύκολο θα ήταν να φορτώσουμε τις ευθύνες σε όλους όσοι με αυταπάρνηση έδιναν τη μάχη για μία σχεδόν βδομάδα με τις φωτιές, καταλογίζοντάς τους έλλειψη συντονισμού ή προνοητικότητας, ή λανθασμένες εκτιμήσεις.
Προσωπικά, πιστεύω πως το κυρίαρχο ζήτημα είναι η έλλειψη βασικής αντίληψης και η λανθασμένη κουλτούρα που έχουμε. Η συνήθεια να καθαρίζουμε τις αυλές και τα χωράφια μας ανάβοντας φωτιές, χρειάζεται να απαγορευθεί «διά ροπάλου». Αν σήμερα υπάρχει νομοθεσία, προφανώς δεν εφαρμόζεται, και στις περιπτώσεις που εφαρμόζεται, οι ποινές θα είναι ανεπαίσθητες. Αν η «τιμωρία» για όποιον θα καψαλίζει από σήμερα, θα είναι βαριά, θα καθαρίσουμε μία κι έξω με αυτή τη χωρίς λογική συνήθειά μας. Χρειάζεται και η καλλιέργεια κουλτούρας όμως. Ας ξεκινήσουμε από τους μαθητές. Από τους εξάχρονους και από τους δωδεκάχρονους. Εκεί που το «σφουγγάρι» δουλεύει ακόμα. Να τους εξηγήσουμε πως το δάσος χρειάζεται εκατοντάδες χρόνια για να δημιουργηθεί και μερικές ώρες για να καταστραφεί. Όχι όμως με συνθήματα, αλλά με απτά παραδείγματα.
Είναι όμως και οι διαχρονικές παθογένειες του τόπου μας. Η πιο διαδεδομένη είναι αυτή της αλληλοκατηγορίας. Τρέχουμε όλοι να πετάξουμε από πάνω μας το τέρας των ευθυνών και τις ρίχνουμε σε άλλους. Σε πολιτικούς, κόμματα, υπηρεσιακούς και στο τέλος στο σύστημα. Προφανώς και δεν αποκτήσαμε ακόμη την ωριμότητα, να ξεφύγουμε από αυτό το γαϊτανάκι και να κάτσουμε κάτω, όλοι μαζί, να δούμε πώς πραγματικά θα βελτιώσουμε ό,τι χρειάζεται να βελτιωθεί, από διαδικασίες, γραφειοκρατία, περισσότερη διάκριση στους ρόλους ενός εκάστου, μείωση των χρόνων αντίδρασης και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο.
Την Παρασκευή, είχαμε εξελίξεις και σε δύο άλλα «μέτωπα». Στο ένα, αυτό του Brexit, κανείς δεν ξέρει σήμερα, πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι εκτιμήσεις. Χωρίς προηγούμενο εξόδου χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με συγκεχυμένο χρονοδιάγραμμα θα παρακολουθούμε τη φωτιά να εξελίσσεται και θα προσευχόμαστε για να επικρατήσει άπνοια και να τη σβήσουμε.
Έχουμε όμως ακόμα μία φωτιά. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ των ανθρώπων της νύχτας είναι σε άλλο επίπεδο. Δεν αφορά πλέον μόνο στους άμεσα εμπλεκομένους. Πληρωμένοι δολοφόνοι εκτελούν τα συμβόλαιά τους σε ώρες και σε χώρους αιχμής. Καθένας από μας μπορεί να κινδυνεύσει ανά πάσα στιγμή. Το ζήτημα είναι να μην παρακολουθούμε και εδώ τη «φωτιά» να μας τυλίγει και να μας πνίγει. Αν υπάρχουν περιθώρια αντίδρασης, αυτά περιορίζονται στην πληροφόρηση που μπορεί να έχει η Αστυνομία και στην προσπάθεια αποφυγής των αποπειρών. Όχι μόνο για την προστασία των πιθανών στόχων, αλλά κυρίως για την ασφάλεια των πολιτών.
Το μόνο σίγουρο είναι πως χάθηκε ο ορθολογισμός. Όχι μόνο στον τόπο μας, αλλά στον κόσμο. Το παιχνίδι δυστυχώς δεν παίζεται πλέον με επιχειρήματα. Με συνθήματα παίζουμε και με πιθανότητες. Από τις δολοφονίες στην Κύπρο, τα τρομοκρατικά κτυπήματα στην Ευρώπη, τα δημοψηφίσματα για το μέλλον όλων μας, μέχρι τον επόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ. Το σκηνικό είναι επικίνδυνο. Και το πιο επικίνδυνο είναι που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι θα συμβεί αύριο.
