Του Δημήτρη Δημητρίου
Το καλοκαίρι είναι η περίοδος της ξεκούρασης. Της ανασυγκρότησης, την ανασύνταξης των δυνάμεων. Σχεδόν για όλους. Είναι η περίοδος που τακτοποιούμε τις σκέψεις μας, αναθεωρούμε τις προτεραιότητές μας, επανεκτιμούμε όλα όσα πιθανόν να στερούμαστε στην καθημερινότητά μας τρέχοντας πίσω από την ρουτίνα μας. Είναι όμως για τον Ελληνισμό πικρά τα καλοκαίρια. Οι μεγαλύτερες εθνικές τραγωδίες γίνονται τότε. Ιούλιο και Αύγουστο. Έχουν γραφτεί αμέτρητα άρθρα και αρκετά ποιήματα που υπογραμμίζουν ακριβώς το στοιχείο της περιόδου των κακών μας.
Το ζήτημα βεβαίως δεν είναι το πότε γίνονται. Το ζήτημα είναι αν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε αυτές τις εθνικές τραγωδίες ή να τις μειώσουμε και να τις περιορίσουμε. Πέραν της εμπειρογνωμοσύνης που είναι απαραίτητη για να εκτιμήσουμε τις καταστροφές και το πως και αν αυτές θα μπορούσαν να αποφευχθούν υπάρχουν συνισταμένες που είναι κοινές σχεδόν σε όλες τις καταστροφές. Η έλλειψη σεβασμού και αγάπης για τη χώρα μας. Η αντίληψη πως ό,τι και να κάνουμε, ό,τι και να παραλείψουμε το κακό θα μας προσπεράσει. Η έλλειψη ελέγχου που να αναγκάζει να κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε. Αυτό βέβαια είναι στη φύση του ανθρώπου.
Στη φύση του ανθρώπου είναι και η αλληλεγγύη. Και αυτό λειτουργεί αντανακλαστικά στις μεγάλες δοκιμασίες. Αυτές τις μέρες το ζούμε με την Αττική. Τα ανθρώπινα ένστικτα λειτουργούν αυτόματα. Και μας αποδεικνύουν πως στις δύσκολες στιγμές ο καθένας μπορεί να στηριχτεί στον διπλανό του. Και είναι συγκινητικό το πώς ξαφνικά λειτουργούν δομές και υποδομές που κανείς μας δεν υπολόγιζε. Είναι ακόμη πιο συγκινητικό όταν βλέπεις αυτή την αλληλεγγύη να ξεπερνά εθνικά σύνορα και να κατακλύζει ανθρώπους άλλων εθνικοτήτων, άλλων θρησκειών. Είναι συγκινητική η αγάπη και η στήριξη που δείχνουν οι Τουρκοκύπριοι και οι Τούρκοι, την ίδια στιγμή που το μυαλό και η γλώσσα ενός Έλληνα ιερωμένου στάζει μίσος και φαρμάκι.
Το γεγονός πως η μεγάλη καταστροφή στην Αττική ήταν αποτέλεσμα κακόβουλης ενέργειας κανείς πιστεύω δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Τα ντοκουμέντα και οι φωτογραφίες από τους δορυφόρους καταμαρτυρούν την φρικτή αλήθεια. Ποτέ μου δεν ήμουν λάτρης των θεωριών συνωμοσίας. Προσπαθώ όμως να βρω τους λόγους που τα χέρια Ελλήνων, αν είναι Έλληνες, έριξαν τις σπίθες για να καούν συνάνθρωποι μας ζωντανοί. Προσπαθώ και δυσκολεύομαι πάρα πολύ. Το μόνο σίγουρο είναι πως αυτά τα χέρια δεν αγαπούν και δεν σέβονται την πατρίδα τους. Μισούν τη χώρα τους, και θέλουν να τη δουν να υποφέρει, να καταστρέφεται. Και αυτός είναι ένας μεγάλος κίνδυνος για όλους μας. Για την Ελλάδα, για την κάθε χώρα, για τον κόσμο.
Αυτές τις μέρες, τις μεγάλες μέρες του καλοκαιριού ας κάνουμε όλοι μας μια ενδοσκόπηση. Ας προβληματιστούμε για τις μεγάλες καταστροφές. Για τους πραγματικούς, τους βαθύτερους λόγους που γεννούν αυτές τις τραγωδίες. Αυτές τις ζεστές μέρες, που σχεδόν όλοι μας θα έχουμε περισσότερο χρόνο για να σκεφτούμε ας πάρουμε όλοι μας μια άσπρη κόλλα χαρτί και ας τη γεμίσουμε με τις σκέψεις μας. Για το πώς θα βελτιώσουμε τις ζωές μας, πώς θα είμαστε ωφέλιμοι στον μικρό και στον μεγαλύτερο κύκλο μας, πώς θα βοηθήσουμε για να φτιάξουμε τη χώρα μας. Ας ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας, την οικογένειά μας, το σπίτι μας, τη γειτονιά μας, την πόλη μας. Ας προβληματιστούμε για το πώς μπορούμε να λειτουργούμε καθημερινά με την ίδια αγάπη και αλληλεγγύη όπως με αυτήν που λειτουργήσαμε αυτή τη βδομάδα. Αυτό το καλοκαίρι με τις μεγάλες μέρες ας προβληματιστούμε για το αν φταίνε τα καλοκαίρια για τα κακά μας. Ή αν φταίμε όλοι εμείς που τα ρίχνουμε στα καλοκαίρια.
