Της Ελένης Ξένου
Η Εκκλησία μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Όπως επίσης και ο μακαριότατος, ο οποίος ως γνωστόν κυριεύεται συχνά από μεσαιωνικά παραληρήματα, μέσα από τα οποία αποσκοπεί στη συντήρηση των κολλημάτων του κάθε θεοφοβούμενου.Και ο λόγος βέβαια που «παραληρεί» κάθε φορά εξαπολύοντας τις μεσαιωνικές του απόψεις δεν είναι για να μην αποκλίνει το ποίμνιο από τη θρησκευτικότητά του ούτε για να μας προλάβει ώστε να μην υποπέσουμε στην «αμαρτία».
Είναι για να διατηρεί η Εκκλησία την εξουσία να παρεμβαίνει στα της Πολιτείας και να διαμορφώνει συνειδήσεις που να «ενισχύουν» τις οπισθοδρομικές αντιλήψεις, πράγμα που βολεύει τα μέγιστα στη χειραγώγηση ενός όχλου. Αν κάτι αντιβαίνει, ωστόσο, στην ουσία του χριστιανισμού είναι αυτή καθεαυτή η έννοια της εξουσίας, ειδικά όπως εφαρμόζεται από τους μεγαλόσχημους εκπροσώπους της Εκκλησίας μας, αλλά αυτή είναι μία άλλη μεγάλη συζήτηση που δεν είναι της παρούσης.
Εκείνο που είναι της παρούσης είναι τα μέτρα τα οποία λαμβάνει η Πολιτεία ώστε να περιορίζεται ο χώρος δράσης των μεσαιωνικών αντιλήψεων της Εκκλησίας, δεδομένης της «επικινδυνότητας» που εμπεριέχουν (και βλέπουμε τι συμβαίνει διεθνώς με τους θρησκευτικούς σκοταδισμούς) στη διαμόρφωση ενός τρόπου σκέψης που καλλιεργεί τον ρατσισμό, τον φανατισμό και την έλλειψη σεβασμού.
Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρει ποσώς αν ο μακαριότατος και ολόκληρη η Ιερά Σύνοδος εξομοιώνουν την έκτρωση με φόνο ούτε αν θεωρούν πως όποιος συνάπτει σύμφωνο συμβίωσης πρέπει να περιθωριοποιείται ως κατάπτυστος, ούτε αν πιστεύουν πως μ’ αυτά διαλύεται η κοινωνία και οι αξίες της. Και ο λόγος που δεν με ενδιαφέρει ποσώς είναι γιατί είναι ηλίου φαεινότερο πως η απόσταση που χωρίζει τους ιδίους (τη συμπεριφορά τους, τις πράξεις τους, την «ταπεινότητά» τους) από την ουσία του χριστιανισμού είναι μεγαλύτερη από αυτήν που χωρίζει τη γη από άλλους πλανήτες.
Είναι καιρός, λοιπόν, η Πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της και να περιορίσει το έδαφος δράσης της Εκκλησίας όχι μόνο σε ό,τι αφορά στους νόμους του κράτους, αλλά κυρίως σε ό,τι αφορά στην «επίδραση» που αυτή προσδοκεί να έχει στη διαμόρφωση συνειδήσεων μέσα στην κοινωνία.
Το γεγονός ότι ο μακαριότατος θεωρεί πως μπορεί να βγαίνει κατά καιρούς και να παραληρεί με τον τρόπο που παραληρεί και με τη φρασεολογία που χρησιμοποιεί και με το ύφος που υιοθετεί, ένα πράγμα αποδεικνύει: πως η Πολιτεία εξακολουθεί να αφήνει χώρο στην Εκκλησία να παρεμβαίνει, επιτρέποντας στην υποκρισία να θεμελιώνεται ως μία από τις «αξίες» αυτής της κοινωνίας.
Διότι, τι άλλο εκτός από υποκρισία είναι να βγαίνει ο μακαριότατος και να μας παραδίδει μαθήματα ηθικής; Ποιος; Ο άνθρωπος που δήλωσε πριν από καιρό με αυταρχική μάλιστα οργή πως εκείνος είναι ο διαχειριστής της περιουσίας της Εκκλησίας και όποιου δεν του αρέσει να φύγει.
Ο άνθρωπος που υποσχέθηκε ότι θα παραχωρήσει γη (από αυτήν την περιουσία που διαχειρίζεται) στους ανέργους για να την καλλιεργούν ώστε να έχουν κάποιο εισόδημα και ακόμα δεν το έκανε. Ο άνθρωπος που θέλει να κτίζει εκκλησίες της τάξης των 450.000 ευρώ σε περιόδους κρίσης; Και αυτά είναι τα πιο λάιτ παραδείγματα που μπορώ να αναφέρω γιατί υπάρχουν και άλλα, τα οποία δεν με παίρνει ο χώρος της στήλης να τα γράψω.
Είναι καιρός, λοιπόν, να σταματήσουμε αυτήν την υποκρισία που με πρόσχημα τη θρησκεία και την ηθική προσδοκεί να κρατήσει τον τρόπο σκέψης αυτής της κοινωνίας σε περιορισμένα τετραγωνικά (όσο τα τετραγωνικά ενός τζακούζι). Και είναι καιρός η Πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της για το γεγονός ότι δεν έχει φροντίσει μέχρι τώρα να προσφέρει μέσα από μία σωστή Παιδεία τα εχέγγυα ώστε να μη βρίσκουν ανταπόκριση οι αναχρονιστικές αντιλήψεις.
Δεν είναι θέμα, λοιπόν, μόνο κάποιων νομοθετημάτων, αλλά ενός συστήματος Παιδείας που να έχει τη δύναμη να καλλιεργεί το πνεύμα ώστε, πρώτον, να διακρίνει την υποκρισία και τους αναχρονισμούς και, δεύτερον, να αντιστέκεται σε αυτούς.
