Της Ελένης Ξένου
Συζητούσαμε τις προάλλες με έναν φίλο τα περί εκλογών. Κατέφθασε σπίτι μου αργά το βράδυ. Είχε παρευρεθεί προηγουμένως σε μία προεκλογική συγκέντρωση ενός καινούριου υποψηφίου και ήταν φρικαρισμένος, με απλά λόγια δεν μπορούσε να τοποθετήσει πουθενά στο μυαλό του το σκηνικό που είχε αντικρίσει.
Πρόκειται για έναν άνθρωπο γύρω στα πενήντα, ο οποίος έχει ζήσει πολλές ανατροπές και αναγκάστηκε πολλές φορές να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του προκειμένου να διατηρήσει την ψυχική του ισορροπία. Πρόκειται δηλαδή για έναν άνθρωπο με διευρυμένους ορίζοντες και ανοικτό μυαλό. Μου περιέγραφε, λοιπόν, το σκηνικό της προεκλογικής συγκέντρωσης. Σε μία καφετέρια, διάφοροι φίλοι και γνωστοί του υποψηφίου συγκεντρωμένοι με κοστούμια και γραβάτες να συζητούν τη δυσπιστία του εκλογικού σώματος προς τους πολιτικούς και ταυτόχρονα την ανάγκη ανανέωσης των κομμάτων με πρόσωπα που θα έχουν κάτι διαφορετικό να προτείνουν.
Τώρα πόσο διαφορετικό μπορεί να είναι αυτό που θα προτείνουν, είναι ένα θέμα που απασχολεί τους σκεπτόμενους πολίτες και όταν λέω «σκεπτόμενους», εννοώ όσους έχουν κάνει ένα βήμα πίσω από τις ταυτίσεις με τα κόμματα και παρατηρούν τις συμπεριφορές προβληματισμένοι ως προς την ουσία των πραγμάτων. Διότι, αν κάποιος πραγματικά θέλει να προσφέρει μία πρόταση απομάκρυνσης από τον σάπιο τρόπο σκέψης και δράσης των κομμάτων, τότε γιατί επιλέγει τον σάπιο αυτό μηχανισμό για να την προσφέρει; Γιατί δεν ρισκάρει να κατέβει ανεξάρτητος υποψήφιος και να δώσει έναν αγώνα ενάντια στον κατεστημένο τρόπο σκέψης;
Κάνω μία παρένθεση στον προβληματισμό για να συνεχίσω με την περιγραφή της προεκλογικής σύναξης. Κάποια στιγμή, όπως μου είπε ο φίλος, κατέφθασε και ο αρχηγός του συγκεκριμένου κόμματος, ο οποίος άρχισε να διασχίζει τον χώρο με ύφος Ναπολέοντα (στην καλύτερη των περιπτώσεων) και με κινήσεις οι οποίες πρόδιδαν την παραμονή του στον χρεοκοπημένο τρόπο σκέψης.
Τον παρατηρούσα, συνεχίζει την αφήγηση ο φίλος, και διερωτόμουν πώς είναι δυνατόν ένας νέος υποψήφιος που έχει όλες τις καλές προθέσεις και την πίστη πως ο τόπος χρειάζεται μυαλά με διευρυμένους ορίζοντες για να μετακινηθεί, να ξεκινά την πολιτική του καριέρα με ένα τόσο μεγάλο συμβιβασμό. Ποιος είναι ο συμβιβασμός; Ότι αποδέχεται πως πρέπει πρώτα να ακολουθήσει τη γραμμή του αρχηγού κόμματος, ο οποίος αποδεδειγμένα φέρει όλα εκείνα τα συστατικά του χρεοκοπημένου τρόπου σκέψης, προκειμένου να φέρει την αλλαγή σε αυτόν τον χρεοκοπημένο τρόπο σκέψης.
Δεν αναφέρω για ποιο κόμμα μιλώ, γιατί δεν έχει την παραμικρή σημασία, δεδομένου ότι αυτή η συμπεριφορά είναι εμφανής σε όλα τα μεγάλα κόμματα. Ποια συμπεριφορά; Ότι προσπαθούν να κερδίσουν τους δύσπιστους ψηφοφόρους μέσα από επικοινωνιακά τερτίπια και όχι μέσα από έναν πολιτικό λόγο που να μαρτυρεί πως έχουν πράγματι κατανοήσει τους λόγους αυτής της δυσπιστίας. Η κρίση δεν ήρθε μόνο για να φέρει τα πάνω κάτω στις οικονομίες μας και στον τρόπο ζωής μας. Ήρθε για να αποκαλύψει για πρώτη φορά από την εποχή της ανεξαρτησίας την εγκληματική ανεπάρκεια των πρωταγωνιστών της πολιτικής σκηνής και την αδυναμία τους να αρθρώσουν έναν πολιτικό λόγο, ο οποίος να ανταποκρίνεται στα αιτήματα της εποχής και όχι στις ανάγκες του κόμματος ή της ματαιοδοξίας τους. Και εδώ είναι που προκύπτει το ερώτημα, το οποίο κυριάρχησε στην κουβέντα με τον φίλο.
Πώς ένας καινούριος υποψήφιος που πραγματικά πιστεύει στον τόπο του και ξεκινά με την ειλικρινή πρόθεση να διαχωρίσει τη θέση του από αυτή την νοοτροπία της έλλειψης αξιών, δεν ρισκάρει να κατέβει ανεξάρτητος κι ας αποτύχει, αλλά προτιμά να ενταχθεί στα γρανάζια μιας σάπιας μηχανής, διατηρώντας την ελπίδα πως θα την καθαρίσει; Ρομαντικό το ερώτημα και εκτός πραγματικότητας, θα μου πείτε. Και έρχομαι να σας ρωτήσω. Όλα αυτά που είναι εντός πραγματικότητας, είναι ικανά να την αλλάξουν; Ή μήπως χρειάζεται μία υπέρβαση που να σε θέτει εκτός πραγματικότητας (στα μάτια όσων υιοθετούν τον κατεστημένο τρόπο σκέψης) για να μπορέσεις να προτείνεις κάτι ουσιαστικά διαφορετικό;
