Η ομορφιά μέσα μας

Ήταν και πάλι Άυγουστος, δεν θυμάμαι αν βρισκόμουνα στα μέσα του μήνα, ούτε και τι περιεχόμενο είχε η τότε επικαιρότητα. Θυμάμαι ωστόσο πως ένιωθα πως χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από την ειδησεογραφία και τα μουντά χρώματα που αυτή φοράει ακόμα και όταν ο ήλιος χτυπάει κόκκινο. Ήτανε λοιπόν μερικούς μήνες πριν. Ήμουν σε μία άλλη χώρα και ήμουνα με εκείνη τη διάθεση που σου προκαλεί το καλοκαίρι. Να θυμηθείς δηλαδή τα βασικά σου και να επαναπροσδιορίσεις τις προτεραιότητές σου. Και κάπως έτσι άρχιζε αυτή η ιστορία που θέλω να σας διηγηθώ, σαν ένα μικρό καλοκαιρινό διάλειμμα, από τους προβληματισμούς της επικαιρότητας.

Δεν είχα διάθεση να πάρω το μετρό. Ήθελα να περπατήσω στο φως, να διασχίσω τη γέφυρα και να αφήσω τα χρώματα να παίζουνε τις μουσικές τους μέσα στ’ αυτιά μου. Εκείνος ευθυνότανε. Ένας φίλος, δηλαδή, που είχα μήνες να δω. «Έλα στις έντεκα» μου είπε, στις έντεκα και κάτι ήμουνα εκεί, έξω από το σπίτι του εργάτες μπογιατίζανε τον τοίχο, προσπέρασα τις σκαλωσιές και χτύπησα το κουδούνι. Μου άνοιξε με το γνωστό του χαμόγελο και ύστερα πήρε το σακάκι του και μου είπε να πάμε βόλτα στη γειτονιά του, να πιούμε έναν καφέ ή και να φάμε μεσημεριανό. Όσο κόβαμε βόλτες, τον ρωτούσα για τα νέα του και πότε-πότε τον διέκοπτα για να βγάλω φωτογραφίες τα μικρά βιβλιοπωλεία. Καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο, που είναι λέει πάντα γεμάτο τα βράδια, το λένε «Άγκυρα και Ελπίδα» και τα δύο μαζί, άγκυρα και ελπίδα, μου φάνηκε παράξενο όνομα, λες και προδιέγραφε το περιεχόμενο της κουβέντας μας. Τα παθαίνω κάτι τέτοια, να αναγνωρίζω σημάδια εκεί που ίσως για κάποιον άλλο να μην υπάρχει καμία σημαδεμένη πληροφορία, σπάνια ωστόσο τα ομολογώ.

Καθίσαμε σε ένα τραπέζι δίπλα στο παράθυρο. «Να φας αρνάκι», μου πρότεινε, «είναι εκπληκτικό», επέμενε, γιατί είναι, είπε, ένα αρνάκι που τρέφεται μόνο με φύκια και έτσι η γεύση του παίρνει ψαρένια μυρωδιά. Περίεργος συνδυασμός σκέφτηκα, γι’ αυτό και δέχτηκα την πρότασή του. Και ύστερα άρχισε να ρωτάει εκείνος για τα νέα μου, πώς δηλαδή τα βγάζω πέρα, πώς διαχειρίζομαι τις ανατροπές, πώς διαβάζω τη γύρω μου πραγματικότητα. «Να πιστεύεις στον εαυτό σου» μου είπε όταν τέλειωσα τις περιγραφές μου. «Δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος» είπε μετά και σοβάρεψε το βλέμμα του, «παρά μόνο να εμπιστεύεσαι αυτό που είσαι και να διαχωρίζεις τη θέση σου από εκείνα που δεν είσαι». Μείναμε λίγο στη σιωπή, δηλαδή δεν ήξερα πώς να σχολιάσω την προτροπή του, κοιτούσαμε ο ένας τον άλλον στα μάτια για μερικά λεπτά λες και ήτανε μία μυστική συνεννόηση ότι όλα όσα έχουμε ζήσει μέχρι τώρα μας δώσανε τις αποδείξεις πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να υπερασπίζεσαι τη ζωή σου, παρά μόνο αυτός: Να πιστεύεις σ’ αυτό που είσαι.

«Ίσως τελικά πρέπει να ταλαιπωρηθεί ο άνθρωπος για να βγάλει από μέσα του την ομορφιά» μου είπε, αφότου είχαμε ήδη φάει το ψαρένιο αρνάκι και πίναμε ένα διπλό εσπρέσο. «Δεν είναι, ωστόσο, θλιβερή διαπίστωση;» με ρώτησε και γύρισε το βλέμμα του προς το παράθυρο κοιτώντας τους περαστικούς να διασχίζουν βιαστικά την καθημερινότητά τους. «Γιατί είναι θλιβερή;» τον ρώτησα, «Γιατί μέσα μας έχουμε πολλή ομορφιά» απάντησε, «κι αντί να τη βγάζουμε κάθε μέρα ο ένας στον άλλο, την κρύβουμε αφήνοντάς τη να φανερωθεί μόνο όταν τσαλακωθούμε. Μόνο όταν κοπούν όλα τα σχοινιά που δέσαμε την άγκυρά μας και συνειδητοποιήσουμε πως μόνο η ομορφιά μέσα μας είναι το πιο γερό μας σχοινί».

Τον αποχαιρέτησα με σφικτή αγκαλιά. Του είπα πως θα πάρω το μετρό για την επιστροφή μου, αλλά τελικά δεν το πήρα. Προτίμησα να περπατήσω στο φως. Να διασχίσω τη γέφυρα. Και να αφήσω τα χρώματα να παίζουνε τις μουσικές τους μέσα στ’ αυτιά μου.