Εγκλήματα αισθητικής

Αραχτή σε ένα κρεβατάκι κάπου στον Πρωταρά, κρυφάκουγα τη συζήτηση μιας παρέας που αφορούσε στο κατά πόσο πρέπει να υπάρξουν παραλίες με πιο κυριλέ παροχές, ούτως ώστε να προσελκύσουμε πιο χαϊκλασάτο τουρισμό και να αναβαθμιστούμε ως τουριστικός προορισμός. Και όταν λέω «κυριλέ παροχές», εννοώ υπηρεσίες πολυτελείας (βλέπε Μύκονος) με καναπέδες και τέντες και γκαρσόνια και κρατήσεις και όλα αυτά που κατά την άποψη της διπλανής παρέας θα μας προσέδιδαν το αντίστοιχο στάτους, το οποίο όπως υποστήριζαν θα δελεάσει πιο ποιοτικό τουρισμό. Ποιος είναι αυτός ο πιο ποιοτικός τουρισμός δεν διευκρίνισαν, ούτε και το γιατί η ποιότητα είναι πάντα σε συνάρτηση με την πολυτέλεια και τις κυριλέ υπηρεσίες. Προφανώς, δεν είχαν υπόψη τους πως η μεγάλη πλειοψηφία πλέον των travelers δεν αναζητά αυτού του είδους τις «πολυτέλειες», αλλά τη φυσική ομορφιά του τοπίου και την εναρμόνιση των ξενοδοχειακών καταλυμάτων με το περιβάλλον και κυρίως μία ευδιάκριτη αισθητική ταυτότητα, η οποία να υπογραμμίζει την ιδιαιτερότητα αυτής της φυσικής ομορφιάς. Εκτός κι αν όταν λέμε ποιοτικό τουρισμό εννοούμε τους απανταχού ματσωμένους (κατά προτίμηση Ρώσους ή Άραβες), οι οποίοι καταφθάνουν στη Μύκονο και ξοδεύουν ασύστολα τα χρήματά τους, καθοδηγούμενοι από βλαχομπαρόκ νοοτροπία.

Λίγες μέρες μετά, βρέθηκα στην άλλη άκρη της Κύπρου, συγκεκριμένα στην περιοχή του Πωμού, εκεί όπου ευτυχώς η φυσική ομορφιά του τοπίου δεν έχει καταστραφεί ακόμα από την πολεοδομική ασυναρτησία, ούτε και από τη φύρδην-μίγδην αισθητική που αποτελεί τον κανόνα στον Πρωταρά και στην Αγία Νάπα. Εκεί υπάρχει ακόμα το περιθώριο να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα σε ένα καφενεδάκι και να βουτήξεις στα καθαρά νερά της θάλασσας, χωρίς να αισθάνεσαι πως σε πνίγει η ασχήμια των τεράστιων ξενοδοχείων και χωρίς να νιώθεις ντροπή που η αμορφωσιά και ο αρχοντοχωριατισμός των εκάστοτε ιθυνόντων κατέστρεψε τις παραλίες μας.

Καθόμουν λοιπόν σε μία ταβέρνα όταν και πάλι βρέθηκα να ακούω αντίστοιχη συζήτηση μεταξύ κάποιων ντόπιων, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τα εμπόδια που θέτουν οι περιβαλλοντιστές προκειμένου να μη δοθούν άδειες για έργα, τα οποία θα θέτουν το περιβάλλον σε κίνδυνο. Σε κάποια φάση, κάποιος από τη συγκεκριμένη παρέα, δήλωσε με οργισμένο ύφος ότι καταντήσαμε «να βάζουμε τη χελώνα πάνω από τον άνθρωπο σε τούτο τον τόπο», υποστηρίζοντας προφανώς ότι η ανάπτυξη της περιοχής είναι πολύ πιο σημαντική από την προστασία του περιβάλλοντος. Λίγες μέρες μετά, είδα να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο φωτογραφίες των σκουπιδιών που άφησαν οι παραθεριστές στην περιοχή του Ακάμα, απόδειξη πως η έλλειψη παιδείας, η οποία βέβαια ξεκινά από την αμορφωσιά των εκάστοτε ιθυνόντων μας, δυστυχώς δεν έχει τελειωμό.

Γιατί παραθέτω αυτά τα δύο στιγμιότυπα; Για να υπογραμμίσω αφενός πως η βλαχομπαρόκ νοοτροπία εξακολουθεί να καθορίζει τον τρόπο σκέψης μας και να περιορίζει τους ορίζοντες της αισθητικής μας μόνο σε ό,τι αποτιμάται σε χρήμα και αφετέρου για να κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου ώστε να μην καταντήσουν και οι υπόλοιπες περιοχές της χώρας μας όπως τον Πρωταρά και την Αγία Νάπα. Έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες και σε πολλά εξωτικά μέρη και έχω δει πολλά κυριλέ καταλύματα να μοιάζουν ένα με τη φύση, όπως έχω δει και πολλά πανδοχεία για low budget ταξιδιώτες να μην τους λείπει τίποτα σε ομορφιά. Το πρόβλημα λοιπόν αυτής της χώρας δεν είναι η απουσία κυριλέ ξαπλώστρων, αλλά η έλλειψη αισθητικών προδιαγραφών που να σέβονται το περιβάλλον. Και είναι καιρός τόσο ο ΚΟΤ όσο και τα εμπλεκόμενα υπουργεία να συνειδητοποιήσουν πως αφού προφανώς δεν έχουν οι ίδιοι αυτή την ικανότητα να διακρίνουν τι σημαίνει αισθητική, τότε ας προσεγγίσουν άτομα ή ομάδες ατόμων που έχουν τις γνώσεις, την πείρα και κυρίως τη μόρφωση να προτείνουν κάποιες προδιαγραφές, ώστε να μην οδηγηθούμε ξανά σε νέα εγκλήματα αισθητικής και περιβαλλοντικής ανευθυνότητας.