ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Οι συσκοτισμένοι

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Δεν ξέρω τι είναι εκείνο που κάνει τον Νικόλα Παπαδόπουλο και το «συσκοτισμένο» του κόμμα να αντιδρά όπως ένα κακομαθημένο παιδί που δεν του κάνουν τα χατίρια, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποσώς με ενδιαφέρει να ανακαλύψω. Αν πρόκειται για θέμα ανατροφής ή πολιτικής διαστροφής άπτεται άλλων ειδικοτήτων να το διασαφηνίσουν.

Εκείνο, ωστόσο, το οποίο με αφορά (και μας αφορά όλους) είναι οι συνέπειες αυτής της τόσο απωμένης (αυτή είναι πιο κατάλληλη λέξη) συμπεριφοράς που πλασάρεται μάλιστα από τους «συσκοτισμένους» σαν στέρεα πολιτική θέση, η οποία εκπορεύεται τάχα μου-τάχα μου από την έγνοια τους για το μέλλον του τόπου.

Έχω ασχοληθεί κατά καιρούς με τα σπασμωδικά ξεσπάσματα του συγκεκριμένου κόμματος, αλλά ομολογώ πως αυτή τη φορά ο πολιτικός του τσαρλατανισμός έχει ξεπεράσει τα όρια ανοχής οποιουδήποτε σκεπτόμενου πολίτη. Διότι εδώ δεν μιλάμε απλώς για ένα πολιτικό αρχηγό που μοιάζει λες και του πήραν το παιχνίδι, αλλά για μια ολόκληρη πολιτική νοοτροπία, η οποία έχει φτάσει στο σημείο να μην μπορεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ του πατριωτισμού και του λαϊκισμού.

Αν έχουν πρόβλημα με τον τρόπο που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας τους ενημερώνει σχετικά με τις εξελίξεις στο Κυπριακό, τότε να πάρει τα πόδια του ο συσκοτισμένος Νικόλας και να πάει να το λύσει το θέμα χωρίς να μας παριστάνει τον προστάτη.

Αν δεν λύνεται να βάλει έναν από τους υπόλοιπους συσκοτισμένους να βγάλει μια ανακοίνωση (ακόμα μία εννοώ), όπου να μας εξηγεί το απαράδεκτο της συμπεριφοράς του Προέδρου. Κι ας αφήσει τον κόσμο να κρίνει το πολιτικό ύψος και βάθος και πλάτος του κάθε Προέδρου. Αυτό σημαίνει να έχεις συναίσθηση πως είσαι εκλεγμένος από τον λαό και πως σ’ αυτόν (και μόνο σ’ αυτόν) είσαι υπόλογος.

Επειδή όμως οι «συσκοτισμένοι» αυτή τη συναίσθηση προφανώς την έχουν απολέσει κάπου μεταξύ κλαψουρίσματος και πατριωτικών κορόνων, δεν έχουν αντιληφθεί ότι δεν είναι παλικαριά να αποχωρείς από μια σύσκεψη στην οποία πρόκειται να συζητηθούν θέματα που αφορούν στα προβλήματα του κόσμου (υγεία, διαφθορά, μεταρρυθμίσεις δημόσιας υπηρεσίας κ.τ.λ.), αλλά το χείριστο είδος πολιτικού λαϊκισμού.

Ούτε και είναι πατριωτισμός να απαιτείς να συζητηθεί το Κυπριακό και όταν αυτό το αίτημα δεν γίνεται αποδεκτό να αποχωρείς χωρίς καν να συζητήσεις τα εν λόγω θέματα δημοσίου συμφέροντος.

Αυτό δεν είναι πατριωτισμός, είναι πολιτική αγυρτεία. Όλα αυτά βέβαια οι συσκοτισμένοι όχι μόνο δεν τα αντιλαμβάνονται ως πολιτική μικροπρέπεια και έλλειψη πολιτικού ήθους, αλλά έχουν το θράσος να τα μεταφράζουν σαν πράξεις υπέρ του δημοσίου συμφέροντος. Και είναι επιτέλους καιρός κάποιος να τους υποδείξει πώς πόρρω απέχει η συμπεριφορά τους από την προστασία του δημοσίου συμφέροντος για τον απλούστατο λόγο ότι το δημόσιο συμφέρον προστατεύεται από πολιτικούς και όχι από πολιτικάντηδες.

Και ένας πολιτικός δεν αποχωρεί ποτέ από μια σύσκεψη στην οποία θα συζητηθούν θέματα που αφορούν στα προβλήματα του κόσμου, επειδή «μάλωσε» με τον Πρόεδρο. Αυτά τα κάνουν οι πολιτικάντηδες που το μόνο που βλέπουν μπροστά τους είναι το σχήμα της προεδρικής καρέκλας.

Όπως επίσης πόρρω απέχει από το δημόσιο συμφέρον η ύπαρξη κομμάτων, τα οποία έχουν την «απωμάρα» να «εκβιάζουν» την έγκριση νομοσχεδίων που αφορούν στην εσωτερική διακυβέρνηση, απλώς και μόνο επειδή δεν εμπιστεύονται τον Πρόεδρο σε ό,τι αφορά το εθνικό.

Αν δηλαδή αυτά τα νομοσχέδια είναι ωφέλιμα για τον κόσμο, θα τα καταψηφίσουν, γιατί είναι τσακωμένοι με τον Πρόεδρο και εμάς (τον λαό) θα μας έχουν γραμμένους; Και τέλος, για να εξηγούμαστε, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι εκλεγμένος από τον λαό και είναι υπόλογος στον λαό και όχι στο κάθε κόμμα που θεωρεί ότι βρίσκεται υπό συσκότιση.

Ο λαός θα τον κρίνει και δεν χρειάζεται κανέναν απωμένο μεσάζοντα να του παριστάνει τον προστάτη, προτάσσοντας ένα σωρό κουτοπόνηρες ασυναρτησίες ως τάχα μου πολιτικές θέσεις.

 

 

 

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X