Της Ελένης Ξένου
Σε μια σοβαρή χώρα με σοβαρούς πολιτικούς και κανονική λειτουργία των θεσμών και του κράτους, η περίπτωση Σιζόπουλου θα αποτελούσε ανέκδοτο. Ή μάλλον για να ακριβολογούμε θα αποτελούσε περιεχόμενο μιας σειράς ανεκδότων, όπως κάποτε ήταν τα ανέκδοτα για τους Πόντιους.
Στη μαρτυρική μεγαλόνησο ωστόσο, όπου το ευτράπελο και το πολιτικώς ανορθόδοξο έχει καταντήσει να αποτελεί τον κανόνα παρά την εξαίρεση, η περίπτωση Σιζόπουλου αποτελεί ακόμα μία απόδειξη της αβάσταχτης ελαφρότητας ορισμένων πολιτικών, οι οποίοι αντί να βρίσκονται κλειδωμένοι στο σπίτι τους και να κάνουν τον απολογισμό των σφαλμάτων τους, έχουν ακόμα το θράσος να κυκλοφορούν και να «οπλοφορούν».
Δεν θα ανατρέξω σε παραδείγματα προηγούμενων μηνών αλλά θα περιοριστώ στο πρόσφατο δείγμα πολιτικής ανισορροπίας που έχει να μας επιδείξει ο συγκεκριμένος πολιτικός. Ρωτηθείς, λοιπόν, ο κ. Σιζόπουλος γιατί αποφάσισε το κόμμα του (στο οποίο είναι πρόεδρος, το επαναλαμβάνω για να μην ξεχνιόμαστε) να στηρίξει την υποψηφιότητα Γιωρκάτζη για τη δημαρχία της Λευκωσίας απάντησε πως για τον Δήμο Λευκωσίας δεν πάρθηκε ακόμα κάποια απόφαση και όταν του υποδείχθηκε η επίσημη ανακοίνωση της ΕΔΕΚ για τη στήριξη Γιωρκάτζη, ο κ. Σιζόπουλος έκπληκτος απάντησε πως «δεν ήταν παρών κατά τη διάρκεια όλης της συζήτησης και πως προφανώς, όταν πάρθηκε η σχετική απόφαση, ήταν απών» (και κανένας δεν φρόντισε να τον ενημερώσει προτού βγει η επίσημη ανακοίνωση;). Συμπλήρωσε μάλιστα πώς κατά τη γνώμη του το θέμα έχριζε περαιτέρω συζήτησης.
Θα μου πείτε εδώ συμβαίνουν πολύ πιο σοβαρά και τρομερά και πως τα ευτράπελα του κ. Σιζόπουλου, ο οποίος τις πλείστες φορές είναι απών από την πραγματικότητα, δεν θα έπρεπε να αποτελέσουν περιεχόμενο μιας ολόκληρης στήλης. Κι όμως έχουν θέση και υπόσταση για πολλούς και διάφορους λόγους. Πρώτος λόγος είναι η έλλειψη κάθε σεβασμού στους αυριανούς ψηφοφόρους των δημοτικών εκλογών.
Όταν ένα κόμμα αποφασίζει να στηρίξει ένα υποψήφιο και ιδιαίτερα όταν πρόκειται για έναν τόσο σημαντικό δήμο όπως αυτόν της Λευκωσίας, τότε οφείλει ο πρόεδρός του να μας εξηγήσει τις θέσεις του και να αιτιολογήσει τη στήριξη του κ. Γιωρκάτζη και όχι να δηλώνει απών. Διαφορετικά ευλόγως θα υποθέσουμε πως η συγκεκριμένη στήριξη έχει αλλότρια κίνητρα (βλέπε τη δημιουργία αλλοπρόσαλλων συνασπισμών προκειμένου να έχει λόγο ύπαρξης το κόμμα του στις επόμενες προεδρικές εκλογές).
Δεύτερον, όταν ένας αρχηγός κόμματος λέει πως ήταν απών στη λήψη μιας τέτοιας απόφασης κι αυτό το θεωρεί απολύτως φυσιολογικό να μας το ανακοινώνει λες και επρόκειτο για μια απόφαση που δεν αφορά την καθημερινότητα των πολιτών, τότε αυτό δεν μπορεί παρά να είναι ένα ανησυχητικό δείγμα του τρόπου που (δεν) σκέφτεται.
Και τρίτον και κυριότερο είναι πως ο συγκεκριμένος πολιτικός ανήκει πανηγυρικά στη φοβερή εκείνη συνομοταξία που προσπαθεί να δυναμιτίσει τις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, προτάσσοντας τον, τάχα μου, πατριωτισμό τους σαν το μοναδικό επιχείρημα υποστήριξης των θέσεών τους. Έχει δηλαδή το θράσος να κρατάει ένα πατριωτικόμετρο με το οποίο θεωρεί πως έχει το δικαίωμα και κυρίως το υπόβαθρο να μας κάνει μαθήματα πατριωτισμού.
Όταν λοιπόν πρόκειται για ένα τέτοιο πολιτικό ο οποίος βγάζει τα έγγραφα του Εθνικού Συμβουλίου στη φόρα για να παραδεχτεί λίγο μετά πώς το έκανε για λόγους προεκλογικούς (!), απομονώνοντας μάλιστα αναφορές που τον βόλευαν, τότε δυστυχώς δεν μπορούμε να προσπεράσουμε το τελευταίο του δείγμα πολιτικής «σοβαρότητας» ως χαριτωμένο ή κωμικοτραγικό.
Και ο λόγος που δεν δικαιούμαστε να το προσπεράσουμε είναι για να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας περί ποίου πολιτικού πρόκειται, όταν θα βγαίνει ξανά στα κανάλια για να μετρήσει τον πατριωτισμό μας και να πυροδοτήσει τις συναισθηματικές μας ανασφάλειες προκειμένου να έχει λόγο ύπαρξης.
Είναι τότε που οφείλουμε να θυμηθούμε σωρηδόν όλα του τα ευτράπελα και να μετρήσουμε όχι μόνο τις φορές που ήταν απών από την πραγματικότητα, αλλά κυρίως τις φορές που ήταν παρών στην προφανή διαστρέβλωσή της.
