Της Ελένης Ξένου
Είναι ο μόνος πολιτικός ο οποίος επιτέλους μίλησε για ντροπή. Δεν θυμάμαι κανένα άλλο να χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη στην πολιτική του θητεία, ούτε και να τόλμησε να παραδεχτεί πως όλα όσα συμβαίνουν στον τομέα της δημόσιας υγείας μόνο ντροπή προκαλούν. Αναφέρομαι βέβαια στον κ. Παμπορίδη, ο οποίος πρόσφατα στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό της Υγείας, δήλωσε ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικών πως ντρέπεται για τις υπηρεσίες που το κράτος προσφέρει στους ασθενείς. Ντρέπεται, είπε ο υπουργός, που για να εξυπηρετηθεί ένας ασθενής έγκαιρα πρέπει να υπάρξει πολιτική παρέμβαση, υπογραμμίζοντας πως αυτή η πελατειακή σχέση που δημιουργήθηκε εδώ και δεκαετίες αποτελεί τη μεγαλύτερη ντροπή για το κράτος.
Ντρέπεται, είπε, για τον τρόπο διορισμού τον ιατροσυμβουλίων, ντρέπεται για τον τρόπο με τον οποίο αγοράζει το κράτος υπηρεσίες για τους ασθενείς με κριτήριο μόνο τη χαμηλότερη τιμή χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ποιότητα. Ντρέπεται που σήμερα μπορεί ο καθένας να παρεισφρήσει στα ιατροσυμβούλια και να καθορίσει τις αποφάσεις του για το ποιος ασθενής θα παραπεμφθεί και ποιος όχι. Ντρέπεται για την κακή διαχείριση στον τομέα της υγείας όπου παρατηρείται διασπάθιση δημόσιου χρήματος εξαιτίας της γραφειοκρατίας, η οποία εκκολάπτει τη διαφθορά και δημιουργεί εστίες μόλυνσης στη διαχείριση των οικονομικών της υγείας. Ντρέπεται σχεδόν για τα πάντα που αφορούν στο πώς λειτουργεί το κρατικό σύστημα υγείας και η παραδοχή του αυτή καταδεικνύει πως διαθέτει επίγνωση της πραγματικότητας κάτι που δυστυχώς σπανίζει πλέον στα στοιχεία ταυτότητας των πολιτικών μας.
Καθόμουν στο πάτωμα του νοσοκομείου, καθώς διάβαζα το σχετικό άρθρο με τις δηλώσεις του υπουργού, και αυτό γιατί δεν υπήρχε άλλη θέση στα εξωτερικά ιατρεία όπου ένα σωρό ηλικιωμένοι περίμεναν στωικά τη σειρά τους για να εξεταστούν. Ταλαίπωροι και με εμφανή τα σημάδια της θλίψης στα μάτια τους, μια θλίψη η οποία εκπορευόταν από τη διαπίστωση πως αυτό το κράτος δεν νοιάζεται πραγματικά για τους πολίτες του. Διότι αν νοιαζόταν δεν θα τους υπέβαλλε σε μια τόσο χρονοβόρα και τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία προκειμένου να φροντίσει την υγεία τους και ούτε θα τους πρότεινε τον πλήρη εξευτελισμό του ανθρώπου σαν τη μοναδική τους επιλογή.
Ούτε και θα τους υπαγόρευε να ανεχτούν ένα σωρό ταλαιπωρίες οι οποίες είναι πέρα κάθε λογικής και ούτε θα τους υποδείκνυε πως δεν θα έπρεπε να έχουν καν παράπονο διότι αυτό είναι το σύστημα και ως εκ τούτο οφείλουν να «σκάσουν» και να το «υποστούν». Το δε πιο εξωφρενικό είναι πως αν τολμήσεις να αντιδράσεις ή να ζητήσεις εξηγήσεις για τα προφανώς ανεξήγητα αυτό το «σύστημα» σε κατατάσσει αυτομάτως στους γραφικούς του χωριού. Στους τρελούς, στους αντιρρησίες, στους παράξενους, στους απαιτητικούς που δεν μπορούν να αφομοιώσουν ότι προκειμένου να τύχουν ιατρικής φροντίδας πρέπει πρώτα να τύχουν του εξευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.
Συνέχισα να διαβάζω τις δηλώσεις του υπουργού και παράλληλα κοιτούσα γύρω μου τα πρόσωπα των ανθρώπων που ήταν τα θύματα αυτού του ξεδιάντροπου συστήματος υγείας. Και πραγματικά διερωτήθηκα γιατί κανένας μέχρι τώρα και όταν λέω κανένας εννοώ από τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο του Υπουργείου Υγείας, από τον κάθε αρχηγό κόμματος μέχρι τον τελευταίο βουλευτή, από τον κάθε διευθυντή του νοσοκομείου μέχρι τον τελευταίο νοσοκόμο και τον κάθε δημόσιο γιατρό δεν αισθάνθηκαν ντροπή μέχρι τώρα. Ή κι αν αισθάνθηκαν (κάπου βαθειά μέσα τους) γιατί δεν ήταν αρκετό αυτό το αίσθημα ώστε να το εκφράσουν διεκδικώντας τη μεταρρύθμισή του; Γιατί μόνο ο σημερινός υπουργός Παιδείας έχει το θάρρος και την επίγνωση να αισθάνεται ντροπή; Αυτό το ερώτημα θα ήθελα πραγματικά να το απαντήσουν όλοι οι προαναφερθέντες όχι σε μένα προσωπικά, αλλά στον κάθε ασθενή που αναγκάζεται να περάσει το κατώφλι του νοσοκομείου για να υποστεί τα αποτελέσματα της ξεδιάντροπης συμμετοχής τους (και ανοχής τους) σε ένα σύστημα υγείας που μόνο ντροπή είναι ικανό να προσφέρει.
