Της Ελένης Ξένου
Είναι εξοργιστικό να επικαλείται ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος τη δύναμη της γενιάς μας προσδοκώντας ότι με αυτό το τάχα μου ευφάνταστο σλόγκαν το οποίο αναρτήθηκε σε κάθε ταράτσα της χώρας, θα πείσει πως αντιπροσωπεύει την αλλαγή. Και κυρίως πως ο ίδιος διαχωρίζει τον εαυτό του απ’ όλα εκείνα που η δική μας γενιά (σαράντα συν-πλην) ευελπιστεί να απαλλαγεί, μπας και επιτέλους δει άσπρη μέρα σ’ αυτό το βαθύτατα διαπλεκόμενο κράτος, το οποίο έχει αναγάγει την εξασφάλιση, το βόλεμα και την καρέκλα της εξουσίας σε ύψιστο ιδανικό, επιτρέποντας έτσι σε ανεπαρκείς πολιτικούς να χτίζουν τις καριέρες τους, συντηρώντας ανοιχτές τις πληγές μας. Είναι συνάμα εκπληκτικό ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός διατηρεί την ακλόνητη βεβαιότητα πως ανασύροντας μια «ευφάνταστη» φράση από τα συρτάρια των επικοινωνιολόγων διαγράφει από τη μνήμη του σκεπτόμενου πολίτη τις μεθόδους που ακολούθησε προκειμένου να ικανοποιήσει τη δική του ματαιοδοξία την οποία φρόντισε να περιφέρει κάτω από το μανδύα ενός δήθεν πατριωτισμού.
Αυτό λοιπόν το οποίο διαφοροποιεί τον κ. Παπαδόπουλο από τους άλλους δύο υποψηφίους και τον καθιστά πολύ πιο επικίνδυνο από την όποια αναξιοπιστία τους προσάπτει, δεν είναι ότι πορεύεται με τη δύναμη της γενιάς μας (!) αλλά με τη δύναμη της αλαζονείας που του επιτρέπει να θεωρεί πως μπορεί να παραπλανήσει αυτή τη γενιά. Δυστυχώς, όμως, για τον κ. Παπαδόπουλο, αυτή η γενιά της οποίας τη δύναμη επικαλείται, είναι εκείνη που μεγάλωσε φορτωμένη με τραύματα και φαντάσματα και ένα σωρό «δεν ξεχνώ» που της κληροδοτήθηκαν μαζί με σωρεία από αποσιωπημένες αλήθειες, οι οποίες της αλλοίωναν την πραγματικότητα και εγκλώβιζαν τις προσδοκίες της μέσα στα περιορισμένα τετραγωνικά της άγνοιας και του συναισθηματισμού και κυρίως των επαναλαμβανόμενων πολιτικών λαθών που η επίσημη ιστορία επέλεξε να κρατήσει κρυμμένα. Είναι αυτή η γενιά που με την οικονομική κρίση βρέθηκε αντιμέτωπη όχι μόνο με ένα διαπλεκόμενο παρόν το οποίο ξέβραζε όλα τα άπλυτα ενός σάπιου συστήματος στη φόρα, αλλά και με ένα παρελθόν το οποίο κατάρριπτε τη μια κληροδοτημένη βεβαιότητα μετά την άλλη επιζητώντας τον επαναπροσδιορισμό όχι μόνο του ποιοι είμαστε αλλά και το ποιοι υπήρξαμε.
Σ’ αυτόν, λοιπόν, τον επαναπροσδιορισμό τον οποίο μας ανάγκασε να προβούμε η βίαιη ανατροπή των «εξασφαλισμένων» μας βεβαιοτήτων, αντιληφθήκαμε το μέγεθος της κομματοκρατίας, της διαπλοκής, της καπηλείας του εθνικού μας προβλήματος και της δύναμης του κατεστημένου να αναγνωρίζει μόνο την τιμή των πραγμάτων, παραγνωρίζοντας κάθε αξία (ηθική και άλλη). Αυτή, λοιπόν, η γενιά είναι πλέον σε θέση να κατανοεί ότι οι επιλογές της περιορίζονται στο μη χείρον βέλτιστον κι αν αυτό κάποτε αποτελούσε κατάντια, σήμερα είναι μια ρεαλιστική συνειδητοποίηση, η οποία εξασφαλίζει στην πολιτική της σκέψη την απόσταση που πρέπει, ώστε να διακρίνει πλέον καθαρά ποιος καπηλεύεται τις λέξεις και τις έννοιες. Και κυρίως ποιος λαϊκίζει εις βάρος της νοημοσύνης μας, υποσχόμενος την αλλαγή μέσα από νέες στρατηγικές, οι οποίες το μόνο νέο που εμπεριέχουν είναι ένα νέο είδος πολιτικής αλαζονείας και αγυρτείας που συνοδεύεται με την έλλειψη κάθε ελπίδας για ένα μέλλον απαλλαγμένο από αυτές. Και γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο ο κ. Παπαδόπουλος καλά θα κάνει να αφήσει τη γενιά μας ήσυχη.
Διότι δεδομένης της ανικανότητάς του να αρθρώσει ένα πολιτικό λόγο καθαρό από λαϊκισμούς, ασύστολα ψεύδη, διαστρεβλώσεις, ξεδιάντροπες υποσχέσεις, ηχογραφημένα επιχειρήματα και κούφιους ψευτοπατριωτισμούς, όχι μόνο αποδεικνύεται ανίκανος της όποιας επί της ουσίας αλλαγής αλλά είναι και ανεπαρκής να αντιληφθεί πως η γενιά μας προτιμά πλέον τις ξεκάθαρες τοποθετήσεις από τις άνευ επίγνωσης υποσχέσεις για αλλαγή.
Το χειρότερο και πιο επικίνδυνο, λοιπόν, είναι πως αυτός ο οποίος επικαλείται τη δύναμη της γενιάς μας, δεν αντιλαμβάνεται καν πως η νοοτροπία που περιφέρει και πάνω στην οποία βασίζει το πολιτικό του ανάστημα είναι εκείνη ακριβώς η νοοτροπία από την οποία η γενιά μας είναι πλέον αποφασισμένη να απαλλαγεί. Μια και καλή.
