Της Ελένης Ξένου
Το πιο εξοργιστικό δεν είναι ότι οι διαπραγματεύσεις ναυάγησαν, ούτε ότι ο ΟΗΕ μας ευχήθηκε καλή τύχη, νίπτοντας τας χείρας του. Το πιο εξοργιστικό είναι ότι δεν έχουμε καμία συναίσθηση του τι σημαίνει αυτό το ναυάγιο, αφού η επόμενη μέρα μας βρίσκει και πάλι στο σημείο μηδέν. Και όταν μιλώ για σημείο μηδέν, εννοώ την αδράνεια της πολιτικής μας ηγεσίας να αναλάβει άμεσα δράση προτού βρεθούμε αντιμέτωποι με νέα μη ανατρέψιμα δεδομένα.
Αντ’ αυτού οι φωστήρες της πολιτικής μας σκηνής επιστρέφοντας από το Κραν-Μοντάνα, οι μισοί τσακώνονται για τους χειρισμούς που έγιναν (βλέπε ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ), ενώ οι υπόλοιποι (βλέπε Ενδιάμεσοι) αισθάνονται δικαιωμένοι. Δικαιωμένοι ως προς τι βέβαια δεν μας διευκρίνισαν. Ούτε και μας εξήγησαν γιατί πρέπει να αισθάνεται κανείς έστω και την παραμικρή δικαίωση όταν οι 40.000 Τούρκοι στρατιώτες παραμένουν χωρίς προοπτική αποχώρησης και οι εγγυήσεις του ’60 συνεχίζουν να ισχύουν, την ίδια στιγμή μάλιστα που η διεθνής κοινότητα σφυρίζει αδιάφορα, η τουρκική φρεγάτα κόβει βόλτες έξω από την κυπριακή ΑΟΖ και ο Τσαβούσογλου επικαλείται τα δικαιώματα των Τ/κ για το φυσικό αέριο.
Και επιπρόσθετα ο ΟΗΕ δεν μοιάζει διατεθειμένος να στριμώξει την Τουρκία αλλά ούτε και οι μεγάλες δυνάμεις (βλέπε ΗΠΑ) μοιάζει να έχουν αυτή την πρόθεση. Για εμάς βέβαια όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα διότι εκείνο που προέχει είναι να τσακώνεται ο Δίπλαρος με τον Λουκαΐδη στα τηλεοπτικά πάνελ, να βγάζει ανακοινώσεις ο Προδρόμου για το «κατηγορώ» του ΑΚΕΛ και να σεργιανίζει ο Ενδιάμεσος Παπαδόπουλος στις τηλεοράσεις περιφέροντας τον δικαιωμένο του πατριωτισμό, χαρούμενος που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας άρχισε λέει να συγκλίνει με τις ενδιάμεσες θέσεις.
Δεν είναι απλώς θλιβερό, είναι κάτι περισσότερο. Διότι αντικατοπτρίζει τη σχιζοφρένεια της πολιτικής μας συνείδησης και κυρίως την ανικανότητά μας να συνειδητοποιήσουμε με ρεαλισμό τα νέα δεδομένα προτού μετατραπούν σε νέα τετελεσμένα.
Η κυβέρνηση όφειλε σ’ αυτά τα δύο χρόνια των διαπραγματεύσεων, πέρα από το να πηγαινοέρχεται στην Ελβετία και να προσπαθεί να κατευνάσει τα οργισμένα Ενδιάμεσα πνεύματα, να δημιουργήσει το υπόβαθρο που θα ωρίμαζε την πολιτική μας κρίση και σκέψη περί της σημασίας εξεύρεσης βιώσιμης λύσης και περί των κινδύνων που ελλοχεύουν από την μη εξεύρεση. Και όχι να αφήνει τους ενδιάμεσους πατριώτες να «εκβιάζουν» συναισθηματικά τον κόσμο χωρίς να έχουν ουσιαστικά τίποτα να προτείνουν πέρα από κούφια συνθήματα και ανυπόστατες «στρατηγικές», προκειμένου να διασφαλίσουν την πολιτική τους καριέρα.
Άκουγα τις προάλλες τον κ. Παπαδόπουλο στο ΣΙΓΜΑ να επαναφέρει το επιχείρημά του για μια «νέα στρατηγική» η οποία όπως λέει θα προκαλέσει πολιτικό και οικονομικό κόστος στην Τουρκία. Διότι, όπως ισχυρίστηκε το Κυπριακό δεν πρόκειται να λυθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά μόνο μέσα από πιέσεις που θα εξασκήσουμε εμείς και οι οποίες θα επιφέρουν αυτό το κόστος. Πώς θα το επιτύχει αυτό ο κ. Παπαδόπουλος δεν μας εξήγησε βέβαια, διότι προφανώς δεν έχει τίποτα να μας πει.
Δεν έχουμε ωστόσο περιθώρια να ακούμε άλλες τέτοιες μπαρούφες περί νέων στρατηγικών και πιέσεων, διότι αυτό που χρειαζόμαστε σ’ αυτή την πολύ κρίσιμη φάση είναι άμεσο χειρισμό των γεγονότων και όχι τζάμπα μαγκιές. Διότι αν υπάρχει έστω και ένας ο οποίος πραγματικά να πιστεύει ότι η νέα στρατηγική του κ. Παπαδόπουλου και των ενδιάμεσων θα λυγίσει τη νέα στρατηγική της Τουρκίας τότε πραγματικά είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Ο κ. Μιχάλης Παπαπέτρου, σε πρόσφατο άρθρο του, το έθεσε πολύ εύστοχα και ουσιαστικά και γι’ αυτό αντί επιλόγου, παραθέτω την άποψη του:
«Για να μην είναι το ναυάγιο της Ελβετίας το τέλος του δρόμου χρειάζεται δράση και ευελιξία πριν το ραγισμένο γυαλί να σπάσει. Διαφορετικά οι δρόμοι χωρίζουν και οι μαξιμαλιστικές θέσεις ‘αρχών’ μετατρέπονται σε εφιάλτη. Και οι δήθεν αγώνες για το δίκαιό μας μετατρέπονται σε κοροϊδία, αφού ντε φάκτο οδηγούν την Κύπρο στην καταστροφή και την απόγνωση».
