ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Ένα ανάπηρο κράτος

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Την ιστορία του Χρήστου την ήξερα πριν προβληθεί στην τηλεόραση. Τον είχα γνωρίσει προσωπικά και είχα θαυμάσει αυτό που ο ίδιος αντιπροσωπεύει: Το μεγαλείο της ανθρώπινης φύσης. Του τι εστί άνθρωπος. Άνθρωπος που λυγίζει, αλλά και που μέσα από αυτό το λύγισμα μπορεί να πάρει μια καινούργια ανάταση. Ποια είναι η ιστορία του; Στα 35 του έχασε το φώς του από μια σπάνια ασθένεια. Και ενώ είχε κάθε λόγο να παραδοθεί στην κατάθλιψη ή να αισθάνεται πως ξόφλησε η ζωή του, δεν έκανε τίποτα από όλα αυτά.

Αντιθέτως έκανε μια υπέρβαση φοβερή από εκείνες που δυστυχώς σ’ αυτό το κράτος με τη συγκεκριμένη παιδεία και την ανυπαρξία κουλτούρας δεν υπήρχε ούτε ο χώρος ούτε το υπόβαθρο να αντιμετωπιστεί σαν παράδειγμα και ως τέτοιο να τύχει όλης της στήριξης που του άρμοζε. Ο Χρήστος, λοιπόν, αφότου τυφλώθηκε, αποφάσισε να ασχοληθεί με την τοξοβολία. Ένας τυφλός τοξοβόλος. Τόσο οξύμωρο όσο και το μεγαλείο των ανθρώπινων αντιφάσεων. Πάλεψε μόνος του. Χωρίς καμία συμπαράσταση και καμία βοήθεια από σωματεία ή ομοσπονδίες ή δεν ξέρω και εγώ ποιους άλλους αργόσχολους βρίσκονται σ’ αυτές τις θέσεις και διαχειρίζονται με την δημοσιοϋπαλληλική τους στενομυαλιά την τύχη των ανθρώπων.

Παρ’ όλα αυτά τα κατάφερε. Και έλαβε μέρος στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Παρα-τοξοβολίας στην Τσεχία κερδίζοντας το αργυρό μετάλλιο. Επιστρέφοντας πίσω αυτός ο αγωνιστής, ο οποίος κατάφερε να αποδείξει πως δεν υπάρχει τίποτα ακατόρθωτο αρκεί να έχεις θέληση και πίστη στο δώρο που λέγεται ζωή, εξακολουθούσε να τυγχάνει της ίδιας αντιμετώπισης. Καμία βοήθεια ή στήριξη στην καθημερινότητά του, πενιχρό επίδομα, καμία απάντηση στα δεκάδες τηλεφωνήματά του τόσο στο Προεδρικό όσο και στους διάφορους αρμόδιους-αναρμόδιους, μέχρι που αποφάσισε να βγει στα μίντια στην εκπομπή «24ώρες». Εκεί τον είδα ξανά. Και ενώ ήξερα την ιστορία του συγκλονίστηκα, ακούγοντας τον να δηλώνει πως αισθάνεται ένας ελεύθερος φυλακισμένος. Και να ζητεί από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να του εκδώσει διάταγμα ευθανασίας ως δώρο για να τον βγάλει από τη φυλακή όπου τον κρατούν οι ανεπαρκείς νομοθεσίες που αφορούν στα άτομα με αναπηρία.

«Ζω μια φυλακή λόγω της αναπηρίας μου» είπε χαρακτηριστικά «και άλλη μια φυλακή λόγω των νομοθεσιών που επί της ουσίας αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρία σαν ένα βάρος». Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεστε το μέγεθος αυτής της δήλωσης. Ούτε και αν έχετε συνείδηση του τι σημαίνει ένας άνθρωπος που κατάφερε να αποτελεί απόδειξη του μεγαλείου της ανθρώπινης φύσης, να ζητάει ως προεδρική χάρη να του κάνουν ευθανασία παρά να συνεχίσει να ζει σ’ αυτό το ανάπηρο κράτος. Δεν ξέρω αν έχετε επίγνωση πως η δική του περίπτωση είναι ίσως από τις πιο τρανταχτές αποδείξεις της δικής μας αναπηρίας και όχι της δικής του. Της αναπηρίας στην οποία περιήλθε αυτό το κράτος προκειμένου να βολευτούν οι κάθε λογής μετριότητες και να εξασφαλιστούν οι κάθε λογής καριερίστες, οι οποίοι δεν έχουν καν την παιδεία να αναγνωρίζουν το μεγαλείο αυτού του είδους των υπερβάσεων και να της τιμούν ως τέτοιες. Απόδειξη της νοοτροπίας που έχει ριζώσει στο πετσί μας και που μας καθιστά ανίκανους να κατανοήσουμε του τι εστί άνθρωπος ώστε να συμπεριφερθούμε αντάξια.

Αν υπήρχε ηθική αξία σ’ αυτό τον τόπο θα έπρεπε ήδη όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες που παριστάνουν τους πολιτικούς να πάρουν θέση απέναντι στο «κατηγορώ» του Χρήστου. Και να παραμείνουν ξάγρυπνοι μέχρι να βρουν μια λύση να τροποποιηθούν οι νομοθεσίες, ώστε κανένας άνθρωπος με αναπηρία να μην αισθάνεται «βάρος». Φευ όμως. Ακόμα και αν το πράξουν τώρα θα είναι για να διασώσουν την εικόνα τους. Διότι αν είχαν επίγνωση της ουσίας δεν θα άφηναν κανένα άνθρωπο με αναπηρία να νιώθει «βάρος» της κοινωνίας. Ο Χρήστος κατάφερε να υπερβεί το δικό του σκοτάδι. Και να μας υποδείξει πόσο βαθύ είναι το σκότος αυτού του κράτους.

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X