Της Ελένης Ξένου
Μπορεί το βλέμμα να είναι στραμμένο στο ελβετικό θέρετρο Κραν-Μοντάνα όπου κρίνεται για ακόμη μια φορά η πορεία των συνομιλιών, αξίζει ωστόσο τον κόπο να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα για να στρέψουμε την προσοχή μας σε μια τοπική είδηση η οποία εμπεριέχει συμπυκνωμένα νοήματα ζωής.
Ανάμεσα στους φοιτητές που παρέλαβαν την προηγούμενη βδομάδα το πτυχίο τους στην τελετή αποφοίτησης του Πανεπιστημίου Κύπρου, βρισκόταν και ένας ο οποίος μπορεί να μη διέθετε τη φρεσκάδα των υπολοίπων, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον την εμφάνισή του, αλλά αποδείκνυε με την παρουσία του πως τα όνειρα, οι στόχοι και η αγάπη για ζωή δεν είναι θέμα ηλικίας και δεν καθορίζονται από αυτό που οι κοινωνικές επιταγές επιμένουν να υποδεικνύουν ως την απόλυτη έννοια της επιτυχίας.
Ο κ. Κωνσταντίνος Γεωργιάδης από την Κοκκινοτριμιθιά, φόρεσε την τήβεννο αποφοίτησης, έβαλε το καπελάκι στο κεφάλι του και ανέβηκε στο βάθρο για να παραλάβει το πτυχίο του, χαρίζοντας μας την έμπρακτη πεποίθηση πως «όταν επιθυμείς κάτι πάρα πολύ σίγουρα βρίσκεις τρόπους να το πετύχεις». Μια φράση η οποία όταν εκστομίζεται από έναν άνθρωπο 97 χρονών, που μόνο λίγα χρόνια πριν αποφάσισε να ξεκινήσει τις σπουδές του, τότε αποτελεί χειροπιαστή απόδειξη πως ο καθένας μας μπορεί να ζήσει όπως ονειρεύεται μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του. Μια στάση ζωής η οποία ωστόσο για να την υποστηρίξει κανείς προϋποθέτει μεγάλο απόθεμα ψυχικής δύναμης δεδομένου ότι τίποτα γύρω μας δεν την ευνοεί αλλά μάλλον τη σαμποτάρει με κάθε δυνατό τρόπο.
Ζούμε σε ένα κράτος το οποίο αντιμετωπίζει τους ηλικιωμένους σαν μια ξοφλημένη υπόθεση, εκτός κι αν αυτοί έχουν την τύχη να ανήκουν στην πολιτική ζωή όπου για κάποιο λόγο μόνο εκεί θεωρείται επιπλέον προσόν το να ανήκεις στην τρίτη ηλικία. Σε όλους τους υπόλοιπους τομείς οι ηλικιωμένοι βρίσκονται στο περιθώριο και καλούνται να αντιμετωπίσουν μια απάνθρωπη νοοτροπία η οποία πλήττει καθημερινά την αξιοπρέπειά τους και αποδεικνύει την έλλειψη σεβασμού που τρέφει η κοινωνία και το κρατικό σύστημα απέναντι όχι μόνο στην ηλικία τους αλλά και σε όλη τη σοφία που κουβαλούν. Από τον τομέα της δημόσιας υγείας όπου οι ηλικιωμένοι αντιμετωπίζονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας μέχρι την ανυπαρξία οποιασδήποτε κρατικής πρόνοιας που να τους διασφαλίζει την αξιοπρέπεια και να τους προσφέρει κίνητρα ώστε να μην αισθάνονται άχρηστοι, τα παραδείγματα είναι πάμπολλα και καθημερινά τα οποία υπογραμμίζουν πως ζούμε σε ένα κράτος χωρίς κανένα απολύτως σεβασμό στους ηλικιωμένους.
Ζούσε σε ένα κράτος στο οποίο φοβάται κανείς την ώρα και τη στιγμή που θα περάσει το κατώφλι της τρίτης ηλικίας και θα ανήκει πλέον σ’ αυτή την περιθωριοποιημένη κατηγορία ανθρώπων για τους οποίους η ίδια η κοινωνία και οι κρατούσες αντιλήψεις δεν επιδεικνύουν την ευαισθησία που υπαγορεύει η ίδια η ουσία της ζωής. Και μόνο όταν κάποιος από αυτούς τους περιθωριοποιημένους «γέρους» διαθέτει το πείσμα και το ψυχικό απόθεμα να πολεμήσει αυτή τη νοοτροπία η οποία του «απαγορεύει» να συνεχίζει να πιστεύει στη ζωή και να διεκδικεί το δικαίωμα να την ζει μέχρι το τελευταίο της δευτερόλεπτο, τότε ερχόμαστε να τον κάνουμε πρώτη είδηση, λες και πρόκειται για ένα σπάνιο είδος ανθρώπου ο οποίος χρήζει της προσοχής μας γιατί αποτελεί μια εξαίρεση στον κανόνα.
Ένα κανόνα βέβαια τον οποίο εμείς έχουμε συντάξει και εμείς είμαστε αυτοί που τον καλλιεργούμε μέσα από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που στοχεύει στους βαθμούς και όχι στη διδασκαλία αξιών και μέσα από ένα κρατικό σύστημα που θυμάται τους ηλικιωμένους μόνο όταν αυτοί θα κληθούν στις κάλπες. Αυτή είναι η πραγματικότητα και ο κ. Γεωργιάδης παραλαμβάνοντας το πτυχίο του εκείνο το οποίο πέτυχε πρωτίστως ήταν να μας την τρίψει στα μούτρα, αποδεικνύοντας μας πως εμείς είμαστε αυτοί που κουβαλούμε γερασμένα μυαλά και όχι εκείνος, παρά τα 97 του χρόνια.
