Της Ελένης Ξένου
Το θέμα δεν είναι το τι υποστηρίζει κανείς σε σχέση με την λύση του Κυπριακού ή αν θεωρεί την πολιτική που ακολουθείται ως λανθασμένη. Το θέμα είναι πως τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με αποκορύφωμα τις εικόνες ξευτίλας που διαδραματίστηκαν στην Βουλή, ξεσκέπασαν την πολιτική μας ανωριμότητα κι αυτό δεν είναι μόνο θλιβερό αλλά ανησυχητικό. Οι συζητήσεις που πυροδότησαν τα εν λόγω γεγονότα, τόσο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όσο και μέσα από την αρθρογραφία, καταδεικνύουν πως είμαστε έτοιμοι να πέσουμε και πάλι στην παγίδα του φανατισμού, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πως αυτή ακριβώς η παγίδα τους μόνους που εξυπηρετεί είναι την άλλη πλευρά και (κυρίως) εκείνους της δικής μας πλευράς που στην ουσία δεν επιθυμούν λύση στο πλαίσιο της ΔΔΟ.
Ο πατριωτισμός, το έχω γράψει πολλές φορές, δεν μετριέται με συνθήματα ούτε και με λαϊκίστικες κορώνες και αναμφισβήτητα δεν αποτελεί προνόμιο όσων των επικαλούνται με σκοπό να πετύχουν τον διαχωρισμό του κόσμου σε προδότες και μη. Διότι για να είναι κάποιος σε θέση να κρίνει τον πατριωτισμό των υπολοίπων πρέπει να έχει αποδείξει ο ίδιος πρώτα τον δικό του πατριωτισμό, όχι βέβαια με λόγια αλλά με πράξεις και συνήθως αυτοί οι οποίοι με τις πράξεις τους υπηρετούν την πατρίδα είναι άνθρωποι οι οποίοι δεν διατυμπανίζουν τον πατριωτισμό τους ούτε και τον αναγάγουν σε ταμπέλα των όποιων πολιτικών τους θέσεων ή αντιθέσεων.
Αν θέλουμε λοιπόν πραγματικά να αποδείξουμε πως τα όσα έχουμε πάθει μας έχουν οδηγήσει σε μια πολιτική ωριμότητα τότε οφείλουμε να καταδικάζουμε την οποιαδήποτε προσπάθεια καλλιέργειας αυτού του διαχωρισμού του κόσμου σε προδότες και μη και να διαγράφουμε από το λεξιλόγιο μας λέξεις οι οποίες δεν ανταποκρίνονται σε πολιτικές θέσεις αλλά στη διατήρηση μιας νοοτροπίας η οποία αποδεδειγμένα έχει οδηγήσει τον τόπο στην καταστροφή. Και όταν λέω καταστροφή δεν αναφέρομαι μόνο στο Κυπριακό πρόβλημα αλλά και στην έλλειψη ουσιαστικής παιδείας, στην απόκρυψη της ιστορίας μας και στην απώλεια αξιών οι οποίες αν υπήρχαν δεν θα έβρισκαν χώρο άνθρωποι που δεν υπηρετούν αυτές τις αξίες να έχουν πολιτικό λόγο και πόσο μάλλον να τον αναβαθμίζουν από μόνοι τους σε «πατριωτικό».
Για όποιον έχει κρίση μακριά από τις κομματικές αγκυλώσεις, είναι προφανές ότι αυτό το οποίο επιδιώκεται, είναι η δημιουργία μιας ατμόσφαιρας παρόμοιας με εκείνη του 2004 ώστε να χωριστεί ο κόσμος σε μειοδότες και μη, με στόχο να υπερτερήσει της καθαρής σκέψης, ο συναισθηματικός εκβιασμός. Κι αυτό ακριβώς είναι που θα κρίνει και την πολιτική μας ωριμότητα. Αν επιτρέψουμε ξανά τη δημιουργία μιας τέτοιας ατμόσφαιρας η οποία υποκινείται μέσα από δημαγωγίες και λαϊκισμούς και επιδιώκεται για να εμποδίσει τον λαό να κάνει την υπέρβαση που προϋποθέτει το όραμα μιας βιώσιμης λύσης, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Διότι αυτός είναι ο ουσιαστικός εξευτελισμός της πατρίδας μας και όχι οι «εξευτελισμοί» που επικαλούνται εκείνοι οι οποίοι δεν έχουν αποδείξει πουθενά και ποτέ ότι προτεραιότητά τους ήταν το δημόσιο και όχι το κομματικό συμφέρον.
Προτού λοιπόν σπεύσει ο καθένας από μας να υιοθετήσει αυτή τη ρητορική του μίσους και να πέσει έτσι στην παγίδα του φανατισμού ας κάνει ένα βήμα πίσω κι ας βρεθεί στη θέση του ψύχραιμου παρατηρητή ώστε να κατανοήσει ποιοι είναι αυτοί που εξαπολύουν λέξεις όπως προδότης, μειοδότης κ.λπ., ποιοι είναι αυτοί που μιλούν για εξευτελισμούς και τι ακριβώς πρεσβεύουν; Διότι αν αυτό που πρεσβεύουν είναι αξίες οι οποίες αντικατοπτρίζουν το πολιτισμό τότε πώς είναι δυνατόν να χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις ως πολιτικές θέσεις; Μόνο οποίος αγνοεί τις αξίες του πολιτισμού μπορεί να επικοινωνεί τις πολιτικές του θέσεις μ’ αυτόν τον τρόπο. Και αυτός ο κάποιος, καθίσταται επικίνδυνος γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο. Ότι δεν έχει μέσα του βιωμένες τις αξίες που δημιουργούν πολιτισμό, ο οποίος είναι πάντοτε αντίθετος με οποιαδήποτε εκδήλωση φανατισμού.
