Η υπέρβαση

Η οικονομική κρίση αν σε κάτι μας ωφέλησε ήταν ότι έβγαλε επιτέλους τα άπλυτα του πολιτικού μας συστήματος στη φόρα. Και απέδειξε πώς οι κομματικές αγκυλώσεις ήταν και εξακολουθούν να είναι η κύρια αιτία της έλλειψης αξιών. Θεωρώ σχεδόν αστείο πλέον, και εννοώ στη μετά κρίση εποχή, να παραμένει κανείς φανατικός οπαδός ενός κόμματος ή έστω να μην έχει αντιληφθεί ότι οφείλει να κάνει ένα βήμα πίσω από οποιαδήποτε κομματική προσήλωση προκειμένου να διαμορφώσει άποψη. Όταν πλέον όλα έχουν ξεσκεπαστεί και με τον πιο βάρβαρο (για τον πολίτη) τρόπο, τότε η προσκόλληση στις τάχα μου ιδεολογίες (που επί της ουσίας δεν υπάρχουν) ενός κόμματος ή στο δήθεν «ένδοξο» παρελθόν του δεν ωφελεί πουθενά.

Αντιθέτως η μετά οικονομικής κρίσης εποχή θα έπρεπε να μας έχει διδάξει το πιο ουσιαστικό. Ότι οφείλουμε να κάνουμε την υπέρβαση ώστε να αντιληφθούμε πως οι ορισμοί δεξιοί, αριστεροί και κεντρώοι είναι επιταγές χωρίς αντίκρισμα. Διότι πολύ απλά αν θέλουμε πράγματι αυτός ο τόπος να πάει ένα βήμα μπροστά και να κάνει την υπέρβαση που του αξίζει, πρέπει να κατανοήσουμε πως αυτές οι «διαχωριστικές» κομματικές γραμμές τους μόνους που ακόμα εξυπηρετούν είναι όσους προσδοκούν να συνεχίσουν την πολιτική τους καριέρα πάνω στις δικές μας πλάτες. Εκείνους δηλαδή που επιμένουν να επικαλούνται το παρελθόν όχι για να διδαχθούμε από τα λάθη μας ή έστω για να πούμε επιτέλους κάποιες αλήθειες, αλλά για να παραμείνουμε προσκολλημένοι σε ένα τρόπο σκέψης που βολεύει τους βολεμένους.

Αυτή τη φορά ωστόσο οφείλουμε να σοβαρευτούμε όχι με τον τρόπο που το εννοεί ο κ. Χάρης Γεωργιάδης, αλλά με τον τρόπο που υπαγορεύει η πολιτική ωριμότητα και η επίγνωση της πραγματικότητας. Και αν πραγματικά έχουμε ωριμάσει πολιτικά τότε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως η προσπάθεια επίλυσης του εθνικού μας θέματος μας καλεί να υπερβούμε το παρελθόν και να διευρύνουμε τον τρόπο σκέψης μας σε ένα μέλλον μακριά από τις κομματικές αγκυλώσεις και τα «ιδεολογικά» προσχήματα. Αυτό προϋποθέτει πολιτική ωριμότητα και ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι γιατί πραγματικά με θλίβει το γεγονός ότι οι πολιτικοί μας (οι σοβαροί τουλάχιστον) μοιάζουν να προσπερνούν αυτή την προϋπόθεση για χατίρι της προεκλογικής αναμέτρησης.

Επιστρατεύουν ξανά και πάλι επιχειρήματα προκειμένου να ισορροπήσουν τις διαφορετικές τάσεις που υπάρχουν μέσα στο κόμμα τους και όχι για να υπηρετήσουν ένα ανώτερο σκοπό που είναι η υπέρβαση και από το κομματικά συμφέροντα και από ένα παρελθόν βουτηγμένο σε αποσιωπήσεις της αλήθειας. Αυτή τη φορά η επίλυση του εθνικού μας θέματος είναι όντως η προτεραιότητα δεδομένου του πού έχουν φτάσει οι διαπραγματεύσεις αλλά και δεδομένων όσων συμβαίνουν στην περιοχή μας. Εκείνο λοιπόν που με εκπλήσσει όσο ρομαντική κι αν ακουστώ, βάσει των όσων έχω προαναφέρει, είναι το γιατί δεν πέρασε καν ξυστά από το μυαλό του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ να συνεργαστούν και να κατέλθουν με ένα κοινό υποψήφιο στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.

Αν πραγματικά εκείνο το οποίο τους νοιάζει πρωτίστως είναι η επίλυση του Κυπριακού και δεδομένου ότι οι θέσεις τους συγκλίνουν πολύ περισσότερο από ό,τι οι ενδιάμεσες ασυναρτησίες των υποστηριχτών του κ. Παπαδόπουλου, γιατί δεν κάνουν αυτή την υπέρβαση; Τι ακριβώς είναι εκείνο που τους φοβίζει; Ότι θα προδώσουν τους οπαδούς τους ή το ένδοξο παρελθόν και την ιστορία τους; Ότι έχουν αντίθετες θέσεις στην εσωτερική διακυβέρνηση; Ή μήπως γιατί προτιμούν να υπηρετούν τις αγκυλώσεις τους παρά να τις υπερβούν για χάρη αυτού του τόπου; Ο κάθε πολίτης που επιθυμεί την επίλυση, κύριοι, καλείται να κάνει μια υπέρβαση. Εσείς λοιπόν γιατί δεν έχετε καν σκεφτεί ότι ίσως είναι η πιο κατάλληλη στιγμή να κάνετε και εσείς τη δική σας αποδεικνύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ότι προτεραιότητά σας είναι ο τόπος και όχι το κόμμα ή η κομματική σας ιστορία;