ΚΛΕΙΣΙΜΟ
Loading...
 

Μα τι σόι άνθρωποι είμαστε;

Της Ελένης Ξένου

Της Ελένης Ξένου

twitter

Τον Δ τον ήξερα από μικρό παιδί. Είμαστε μακρινοί συγγενείς. Κύπριος που μεγάλωσε στην Αθήνα. Τον έβλεπα αραιά και πού. Μάθαινα ωστόσο νέα του, παντρεύτηκε και πως έκανε δύο παιδιά. Πως τα πήγαινε καλά με τις δουλειές του μέχρι που ήρθε η κρίση και στριμώχτηκε. Πως δεν το ’βαλε κάτω και πως έγραψε ένα βιβλίο, παρά τα ζόρια που βίωνε, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα, το οποίο πήγε καλά. Η τελευταία φορά που τον είδα ήταν πριν από μερικά χρόνια. Ανταλλάξαμε τα νέα μας, γίναμε φίλοι στο φέισμπουκ, υποσχεθήκαμε να μη χαθούμε και άλλα παρόμοια. Και ύστερα χαθήκαμε ξανά μέχρι τις προάλλες που ήρθε και με βρήκε ένα μαντάτο που τον αφορούσε και το οποίο έμοιαζε λες και ερχόταν επίτηδες να σταθεί απέναντι σε μια αδιανόητη είδηση της επικαιρότητας.Ποιο ήταν αυτό το μαντάτο; Πριν σας το πω ίσως θα ήταν προτιμότερο να αναφερθώ στο ποια ήταν αυτή η είδηση η οποία αποκάλυπτε πόσο χαμένη μέσα στην ανικανότητά μας να υπερβούμε τα περιορισμένα τετραγωνικά της σκέψης μας, είναι πλέον η ανθρωπιά μας. Σε τι αναφέρομαι; Στην αντίδραση των κατοίκων Ζυγίου για τη δημιουργία κέντρου φιλοξενίας ασυνόδευτων παιδιών στην περιοχή τους. Η αντίδραση αυτή αναρτήθηκε από την κοινοτάρχη στο φέισμπουκ και μας γνωστοποιούσε τα εξής: Πως η κοινοτική αρχή αντιδρά στην εν λόγω απόφαση, διότι πάρθηκε, λέει, χωρίς να ρωτηθεί και κυρίως χωρίς να ληφθεί υπόψη πως τον χώρο που προορίζεται για κέντρο φιλοξενίας τον ήθελαν για κατασκηνωτικό χώρο και χώρο αθλοπαιδιών. Και λες και δεν ήταν αρκετά έντονος ο παραλογισμός, η ανάρτηση προειδοποιούσε πως η κοινότητα θα λάβει μέτρα και μάλιστα δρακόντεια. Για να σας το κάνω πιο λιανά, η κοινότητα Ζυγίου προτιμά αντί να δημιουργήσουμε κέντρο φιλοξενίας παιδιών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και που φθάνουν στη χώρα μας μέσα από συνθήκες τις οποίες ούτε καν μπορούμε να διανοηθούμε, να δημιουργήσει χώρο κατασκήνωσης και αθλοπαιδιών και είναι αποφασισμένη να πάρει και μέτρα δρακόντεια προκειμένου να το πετύχει.Διότι είναι προφανώς πιο σημαντικό να περιχαρίζουν και να αθλούνται τα «δικά μας» παιδιά και όσο για τα… άλλα, τα ξένα, που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει και με ποιο τρόπο θα μπορέσουν να έχουν αυτό που εμείς αποκαλούμε φυσιολογική ζωή, ας νοιαστεί κάποιος άλλος. Σε απλά ελληνικά, αντί να σκάσουν (με το συμπάθιο) και να πάνε όλοι μαζί να χτίσουν, τούβλο-τούβλο, το συγκεκριμένο κέντρο, είχαν και το θράσος να αναρτήσουν την αντίδρασή τους μαζεύοντας και ένα σωρό ρατσιστικά σχόλια. Σχόλια όπως «σιγά μην σπιτώσουμε εμείς τον κάθε εγκληματία 13χρονο Σύριο» κτλ. Η υπουργός Εργασίας εξέδωσε βέβαια ανακοίνωση με την οποία υπογράμμιζε πως η δημιουργία του κέντρου είναι απολύτως αναγκαία ώστε η Κυπριακή Δημοκρατία να παρέχει τα απαραίτητα για την υποδοχή ασυνόδευτων παιδιών που έρχονται λόγω της εμπόλεμης κατάστασης στην γύρω περιοχή». Και ο νοών νοείτω! 

Επανέρχομαι στον Δ και στο μαντάτο που τον αφορούσε. «Τον συνάντησα στην Αθήνα» μου είπε ένας κοινός μας συγγενής. «Και συγκλονίστηκα» συμπλήρωσε. «Γιατί θυμήθηκα ξανά τι σημαίνει άνθρωπος». Του ζήτησα να μου εξηγήσει. Και μου εξήγησε. Πως… ο Δ παρ’ όλες τις δυσκολίες του και παρότι έχει ήδη δύο παιδιά υιοθέτησε ακόμα ένα. Ένα ασυνόδευτο πρόσφυγα Σύριο. Στην ηλικία των δικών του παιδιών. Ένα πανέξυπνο παιδί. Τον γνώρισα. Πρέπει να τον γνωρίσεις κι εσύ. Με αγκάλιασε σφικτά και με φίλησε μόλις έμαθε πως είμαι συγγενής του Δ». 

Αυτό ήταν το μαντάτο. Πως ο Δ τώρα έχει ακόμα ένα παιδί. Το οποίο μέχρι χθες δεν είχε στον ήλιο μοίρα. Ενώ τώρα έχει δύο αδέλφια και γονείς και κυρίως το δικαίωμα να ελπίζει σε μια… φυσιολογική ζωή! Δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω. Κάντε εσείς τις συγκρίσεις. Και βγάλτε τα συμπεράσματα σας. Για το τι σόι άνθρωποι έχουμε καταντήσει. 

 

 

 

 

ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ

Άλλα άρθρα συγγραφέα

Της Ελένης Ξένου

Ελένη Ξένου: Τελευταία Ενημέρωση

X