Της Ελένης Ξένου
Αυτός ο οποίος πρωτίστως ηττήθηκε στον πρώτο γύρο των εκλογών δεν ήταν ο ενδιάμεσος χώρος με τις ενδιάμεσες ασυναρτησίες περί νέας στρατηγικής αλλά ο νέου τύπου λαϊκισμός τους. Κι αυτή είναι μια μεγάλη νίκη σε ό,τι αφορά την πολιτική μας ωριμότητα και την πολιτική μας κρίση. Διότι αν σε κάτι διακρίθηκαν τα κόμματα του ενδιάμεσου με πρωταγωνιστή πάντα το ΔΗΚΟ και τον πρόεδρό του κ. Νικόλα Παπαδόπουλο ήταν στην απουσία πολιτικού ήθους και στη συνεχή παρουσία ενός νέου είδους πολιτικής αγυρτείας που παρόμοιά της δεν θυμάμαι να έχουμε ζήσει στα μεταπολεμικά χρόνια.
Μέσα από επαναλαμβανόμενα ψεύδη και fake news ο κ. Παπαδόπουλος και η λοιπή του παρέα, υποτιμούσαν κατ’ επανάληψη τη νοημοσύνη του κόσμου θεωρώντας ότι μ’ αυτή τη στρατηγική του ασύστολου λαϊκισμού, θα κατάφερναν να ξεγελάσουν το εκλογικό σώμα και να του σερβίρουν το ψέμα σαν στερεή πολιτική θέση και τις κατάπτυστες μεθόδους τους (βλέπε ηχογράφηση Παμπορίδη) σαν στερεά πολιτικά επιχειρήματα. Τόσο πολύ υποτιμούσαν τη νοημοσύνη μας ώστε διατηρούσαν καθ’ όλη τη διάρκεια της θλιβερής τους προεκλογικής εκστρατείας τη βεβαιότητα πως ήμασταν ανίκανοι να διακρίνουμε πως κάτω από τις υποσχέσεις αλλαγής κατοικούσε μια σαθρή νοοτροπία η οποία πόρρω απέχει από οποιαδήποτε υπόσχεση αλλαγής. Με απλά λόγια ο κ. Παπαδόπουλος υποσχόταν κάτι το οποίο αδυνατούσε εκ των πραγμάτων να υλοποιήσει. Και αδυνατούσε εκ των πραγμάτων να υλοποιήσει, γιατί ο ίδιος απέδειξε πως είναι «κατασκευασμένος» από τα συστατικά αυτής της νοοτροπίας. Μιας νοοτροπίας που υπαγορεύει πως όποιος διαθέτει χρήμα και όνομα (αμφότερα κληροδοτημένα) μπορεί να φέρει τον κόσμο στα μέτρα της δικής του ματαιοδοξίας.
Είναι δεκάδες τα παραδείγματα αυτής της νοοτροπίας του (πέρα από τα ψεύδη βλέπε μοίρασμα υποσχέσεων, κουρέματα δανείων κτλ. κτλ.) και είναι λυπηρό που οι λοιποί ενδιάμεσοι έπεσαν οικειοθελώς στην παγίδα της έπαρσης του υποψηφίου τους, χωρίς καν να διαβλέπουν πως μ’ αυτή τους την ανοχή έπαιρναν ήδη τον κατήφορο στα μάτια της πλειοψηφίας του κόσμου. Η πιο τρανταχτή, ωστόσο, απόδειξη της πολιτικής ανεπάρκειας του κ. Παπαδόπουλου και της επικινδυνότητας της νοοτροπίας που κουβαλά, ήρθε μετά την ήττα του. Ένας σοβαρός πολιτικός ηγέτης ο οποίος έχει μάλιστα και την πεποίθηση ότι εκπροσωπεί την αλλαγή θα είχε την ικανότητα να αντιληφθεί πως το πρώτιστο καθήκον του μετά από τέτοια ήττα θα ήταν η αυτοκριτική και όχι το κυνήγι των μαγισσών.
Ένας σοβαρός πολιτικός ηγέτης θα κρατούσε χαμηλούς τους τόνους και δεν θα τολμούσε να μιλήσει για τη «λάσπη» που δέχτηκε, όταν αυτός πρωτίστως ήταν εκείνος που ξανάφερε στην επιφάνεια τέτοιου είδους πολιτικές «τακτικές» (να ξαναθυμίσω τα ηχογραφημένα τάχα μου ντοκουμέντα;) . Ένας σοβαρός πολιτικός αρχηγός θα αντιλαμβανόταν πως η πλειοψηφία δεν υιοθετεί τη λεγόμενη νέα στρατηγική του και πως επιθυμεί τη συνέχιση των συνομιλιών και ως εκ τούτου από σεβασμό στην πλειοψηφία και στη δημοκρατία δεν θα χαρακτήριζε τους άλλους δύο υποψηφίους ως ακατάλληλους. Θα είχε την αξιοπρέπεια να συμπεριφερθεί σαν ένας ηττημένος και να μετατρέψει αυτή την ήττα σε μάθημα και όχι σε όχημα για να «πατήσει» όποιον αντιτάχθηκε στην επηρμένη βεβαιότητά του η οποία του υπαγόρευε πως θα καταφέρει να φέρει τους πάντες και τα πάντα στα μέτρα του (ακόμα και αυτή την Τουρκία!). Και κυρίως θα αντιλαμβανόταν πως η μόνη του επιλογή μετά από τη συντριπτική ήττα και μετά από τον πάτο στον οποίο οδήγησε το κόμμα του, θα ήταν να παραιτηθεί και να πάει σπίτι του. Διότι ακόμη κι αν πιστεύει ότι υπάρχει χώρος για τους ενδιάμεσους να παίξουν ρόλο ρυθμιστή, η πραγματικότητα είναι πως για κείνον ο χώρος έχει στενέψει. Και τον στένεψε ακόμη περισσότερο ο ίδιος με τη μικρότητα που επέδειξε στη διαχείριση της μεγάλης του ήττας. Μια διαχείριση η οποία αποδεικνύει πως ο κ. Παπαδόπουλος απέχει μίλια μακριά και από την αλλαγή και από την αξιοπιστία και κυρίως από την ελπίδα που υποσχόταν.
