Της Ελένης Ξένου
Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Πρώτον: Η αποστολή από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας 60 φακέλων μέσα στους οποίους περικλείονται έγγραφα και σημειώσεις και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο και που αφορούν στους χειρισμούς της δικής μας πλευράς στο Κραν-Μοντάνα, να αποτελεί μια πολύ προχωρημένη επικοινωνιακή στρατηγική, τόσο προχωρημένη που μόνο αν έχεις δοκτοράτο από πρώτης τάξεως πανεπιστήμιο να μπορείς να την αποκωδικοποιήσεις.
Και επεξηγώ: Η κίνηση αυτή η οποία δεν γίνεται από κάποιο αρχηγό κόμματος αλλά από τον ίδιο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος έχει εκλεγεί για να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του και όχι για να δικαιολογεί τις αποφάσεις του σε εξήντα ή εβδομήντα «αντιρρησίες» πολίτες και δημοσιογράφους με προσωπικά πακέτα εγγράφων, μόνο αν κρύβει κάποια περισπούδαστη επικοινωνιακή μεθοδολογία την οποία το ταπεινό μας μυαλό αδυνατεί να εντοπίσει, μπορεί να γίνει αποδεκτή.
Μια επικοινωνιακή στρατηγική η οποία θα αποκαλύψει λίαν συντόμως τη χρησιμότητα και αποτελεσματικότητα της και θα αποστομώσει με τον πιο ηχηρό τρόπο τους υπόλοιπους πολιτικούς αλλά και τους σκεπτόμενους πολίτες οι οποίοι ήδη αντιδρούν μπροστά σ’ αυτό το ακατανόητο συμβάν. Διότι προς το παρόν μόνο ως ακατανόητο συμβάν μπορεί να καταχωρηθεί στο μυαλό μας δεδομένου ότι η αιτιολόγηση αυτής της κίνησης από τους εκπροσώπου του Προεδρικού μόνο ερωτηματικά προκαλεί και καμία ανακούφιση ότι στηρίζεται σε κάποια βαθύτερης ουσίας πολιτική πράξη.
Ο Πρόεδρος είπε ότι χαρακτήρισε τα εν λόγω πακεταρισμένα έγγραφα ως απόρρητα διότι ήταν «για ιδίαν χρήση όσων αρθρογραφούσαν δίνοντας την εντύπωση ότι πέραν της Τουρκίας φέρει ευθύνη και η ε/κ πλευρά» ενώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος φρόντισε να διευκρινίσει πως ο Πρόεδρος «επέλεξε να αποστείλει επιστολή σε μια συγκεκριμένη ομάδα συμπολιτών μας η οποία επικοινώνησε μαζί του μετά το Κραν-Μοντάνα και πως δεν υπάρχει κάτι απόρρητο ή κάποια διαρροή εγγράφων». Αν με αυτά τα λεγόμενα το Προεδρικό θεωρεί ότι μπορεί να πείσει οποιοδήποτε σκεπτόμενο πολίτη πως η αποστολή των 60 φακέλων εντάσσεται στο πλαίσιο μιας μελετημένης πολιτικής κίνησης, τότε προφανώς εκεί στο Προεδρικό κάπου έχουν χάσει επαφή με την πραγματικότητα.
Διότι η πραγματικότητα υπαγορεύει να διερωτηθούμε καταρχάς ποιοι είναι αυτοί οι «προνομιακοί» εξήντα παραλήπτες των οποίων τη γνώμη μετρούν εκεί στο Προεδρικό πολύ περισσότερο από όλων των υπολοίπων μας, δεδομένου ότι οι αντιδράσεις των υπολοίπων μας, δεν τους πτοούν από το να προβούν σε τέτοιου είδους ακατανόητες κινήσεις. Επίσης αν σ’ αυτούς τους εξήντα είναι και δημοσιογράφοι με ποιο κριτήριο έχουν αυτοί επιλεχθεί ως παραλήπτες; Το ότι αμφισβήτησαν τους χειρισμούς του Προέδρου; Κι αν όντως τους αμφισβήτησαν γιατί μόνο αυτοί πρέπει να ενημερωθούν με τα εν λόγω έγγραφα και να μη λάβουν το πακέτο και όλοι όσοι έχουν αποστολή να ενημερώνουν υπεύθυνα την κοινή γνώμη;
Από την άλλη αν σ’ αυτούς τους εξήντα περιλαμβάνονται και άλλοι που δεν είναι δημοσιογράφοι αλλά μια ομάδα πολιτών, όπως είπε ο κ. Χριστοδουλίδης που επικοινώνησε προσωπικά με τον Πρόεδρο μετά τον Κραν-Μοντάνα γιατί αυτοί ειδικά πρέπει να έχουν στα χέρια τα εν λόγω έγγραφα και όχι ο κάθε πολίτης ο οποίος ασχέτως αν επικοινώνησε ή όχι με τον Πρόεδρο έχει ωστόσο την ίδια έγνοια ή μπορεί και περισσότερη για το τι έχει συμβεί στο Κραν-Μοντάνα. Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί οι προνομιακοί εξήντα και γιατί σ’ αυτούς μόνο ο κ. Άντρος Κυπριανού από τους λοιπούς πολιτικούς είναι παραλήπτης; Πόσο νόημα κάνουν όλα αυτά σε ένα σκεπτόμενο πολίτη; Δεύτερον. Αν δεν πρόκειται λοιπόν για κάποια ευφυέστατη επικοινωνιακή στρατηγική την οποία ο μέτριος δείκτης νοημοσύνης μας δεν μπορεί να αντιληφθεί, τότε περί τίνος πρόκειται; Μήπως για ακόμα ένα εμπαιγμό της νοημοσύνης μας τον οποίο μάλιστα προσπαθούν να μας τον σερβίρουν ως πράξη πολιτικής σοβαρότητας; Πραγματικά διερωτώμαι ποιο από τα δύο τινά συμβαίνουν αν και επί της ουσίας και τα δύο είναι εξίσου θλιβερά.
