Της Ελένης Ξένου
Ξανά το ίδιο σκηνικό. Ουρές στα ταμεία των υποκαταστημάτων, αβεβαιότητα για το ποια θα είναι η μοίρα των καταθέσεων του κόσμου και οι πολιτικοί να επαναλαμβάνουν με την ίδια θρασύδειλη γλώσσα τα ίδια ψεύδη προκειμένου να σώσει ο καθένας το τομάρι. Κι αν την προηγούμενη φορά πιαστήκαμε στον ύπνο, αυτή τη φορά δεν υπάρχει τίποτα που να δικαιολογεί την υπνωτισμένη μας αντίδραση.
Διαλύεται ο Συνεργατισμός, είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι οδηγήθηκε σε διάλυση μετά από ένα μεγάλο φαγοπότι χρόνων, για το οποίο ποτέ δεν πρόκειται να μάθουμε ποιοι έφαγαν και ποιοι έσπασαν και αντί να βρισκόμαστε όλοι στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι, αντί να παραλύσουμε το κράτος, αντί να μαυροπινακίσουμε με τις φωνές μας και τις διαμαρτυρίες μας όλους αυτούς που μας εμπαίζουν ψιλό γαζί, παραμένουμε σφηνωμένοι στους καναπέδες μας, παρακολουθώντας Μουντιάλ και ενίοτε βρίζοντας στα σόσιαλ μήντια για να εκτονώσουμε τον τάχα μου θυμό μας. Και εδώ είναι που τίθεται το μέγα ερώτημα των ημερών, το οποίο δεν αφορά ούτε στο τι θα απογίνουν οι καταθέσεις, ούτε στο ποιος ευθύνεται γι’ αυτό το μεγαλειώδες δούλεμα σχετικά με το μέλλον του Συνεργατισμού αλλά και το λεγόμενο success story της οικονομίας μας.
Το μέγα ερώτημα είναι το πώς έχουμε καταντήσει έτσι; Και τι άλλο πρέπει να πάθουμε για να ξεσηκωθούμε και να απαιτήσουμε αν μη τι άλλο την επαναφορά της ποδοπατημένης, από ένα τσούρμο ανίκανων και μωροφιλόδοξων, αξιοπρέπειάς μας; Ο τρόπος που διαχειρίζονται όλοι τους το θέμα του Συνεργατισμού, από την κυβέρνηση μέχρι την αντιπολίτευση, αποδεικνύει ότι το μέγιστο μέλημα τους είναι το πώς θα την βγάλουν καθαρή, μεταφέροντας τις ευθύνες ο ένας στον άλλο προκειμένου να τις εξαργυρώσουν στις επόμενες εκλογές και κάνοντας συμμαχίες όχι με γνώμονα το καλό του τόπου αλλά τα ανταλλάγματα που θα λάβουν για την πάρτη τους. Ένα σχεδόν αποκρουστικό θέαμα το οποίο αντί να μας εξοργίζει τόσο ώστε να μας ξεσηκώσει από τη «βολή» μας, μας βουλιάζει ακόμη περισσότερο μέσα στις ανασφάλειές μας και στην υπόδουλη μας νοοτροπία.
Το τι ακριβώς έγινε με τον Συνεργατισμό και το ποιος ευθύνεται για την κακοδιαχείριση του και από πότε άρχισε αυτή η κακοδιαχείριση είναι δευτερεύοντα θέματα επί του παρόντος. Εκείνο το οποίο είναι το πρωτεύον είναι το μέγα δούλεμα το οποίο μας ταΐζουν όλοι τους ανεξαιρέτως. Η δε κυβέρνηση πουλώντας μας το σενάριο του success story στο θέμα της ανόρθωσης της οικονομίας μας, αποκρύπτοντας για μετά τις εκλογές το πρόβλημα του Συνεργατισμού. Η δε αντιπολίτευση να παριστάνει τώρα τον «σωτήρα» του λαού από την «κακή» κυβέρνηση, να παραδέχεται πώς εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν μεν άλλες εναλλακτικές λύσεις, αλλά παρ’ όλα αυτά να σκέφτεται κατά πόσο θα ψηφίσει τη συμφωνία. Και όλα αυτά να τα λένε ξεδιάντροπα και με την ίδια μικροκομματική ανεπάρκειά τους, χωρίς καμία επίγνωση των δικών τους ευθυνών και χωρίς καμία συναίσθηση πως αυτόν που θα πλήξουν αν δεν έρθουν με μια σοβαρή εναλλακτική λύση είναι τον κόσμο και όχι την κυβέρνηση. Το δε ΔΗΚΟ να σπεύδει, ως είθισται, να εξαργυρώσει σε ανταλλάγματα τη στήριξη των νομοσχεδίων, θέτοντας όρους και παριστάνοντας τον ακέραιο ρυθμιστή.
Και κάπως έτσι να συνεχίζεται το δούλεμα και ταυτόχρονα να ξεσκεπάζεται ακόμα μια φορά η εγκληματική ανεπάρκεια των κομματαρχών μας. Και εμείς; Εμείς παρακολουθούμε το έργο λες και πρόκειται για προβολή σε θερινό σινεμά μασώντας φιστίκια και συζητώντας στο διάλειμμα τις ανασφάλειες και τους φόβους μας. Κι αν αυτό δεν μας χρεώνεται ως κατάντημα τότε τι άλλο μπορεί να είναι; Η πικρή αλήθεια είναι πως αν δεν αντιληφθούμε ότι εμείς φταίμε που όλοι αυτοί αλώνιζαν και αλωνίζουν χρόνια τώρα εις βάρος της τσέπης και της αξιοπρέπειας μας, τότε οι ευθύνες βαραίνουν αποκλειστικά εμάς και καμία έρευνα δεν πρόκειται να μας σώσει.
