Περί συγκίνησης

Ένας άγνωστος μπαίνει σε ένα δημοτικό σχολείο, παριστάνει τον δάσκαλο και απαγάγει δύο μικρά παιδιά. Τα παίρνει στο διαμέρισμά του, τα ναρκώνει και ευτυχώς χάρη στην άμεση κινητοποίηση πρώτον της κοινωνίας και δεύτερον της αστυνομίας, ο απαγωγέας συλλαμβάνεται και τα παιδάκια επιστρέφουν σώα και αβλαβή (τουλάχιστον σωματικά) πίσω στις οικογένειές τους. Ένας τρομαχτικός εφιάλτης που έφερε ξανά στην επιφάνεια το φιλότιμο αυτής της κοινωνίας αλλά παράλληλα έθεσε και κάποια πολύ σοβαρά ερωτηματικά τα οποία αφορούν στην ασφάλεια των σχολικών χώρων. Προφανώς και όλη αυτή η περιπέτεια δεν τέλειωσε με τη σύλληψη του απαγωγέα και τη διάσωση των δύο μικρών παιδιών και σε αυτή τη διαπίστωση καταλήγει ο οποιοσδήποτε διαθέτει την αρμόζουσα σοβαρότητα να διακρίνει τις «παρενέργειες» του εν λόγω συμβάντος. Υποθέτω θα διερωτάστε γιατί γράφω τα αυτονόητα τα οποία έχουν ήδη διατυπωθεί και εκφραστεί πολλές φορές τις τελευταίες μέρες. Τα γράφω για να καταλήξω στην επίμαχη φωτογραφία που κυκλοφόρησε και προκάλεσε τις αντιδράσεις του κόσμου.

Στην συγκεκριμένη φωτογραφία (για όσους δεν είχατε την τύχη να τη δείτε) οι δύο αρμόδιοι υπουργοί (Δικαιοσύνης και Παιδείας) μαζί με τον αρχηγό της Αστυνομίας και την αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπο «πανηγυρίζουν» το αίσιο τέλος της απαγωγής με τα χέρια σε «καπακωτή» και το ύφος του νικητή στα πρόσωπά τους. Μια πόζα η οποία θα μπορούσε κάλλιστα να αφορά στη νίκη της εθνικής μας ομάδας στο ποδόσφαιρο σε κάποιο σημαντικό αγώνα ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο παρόμοιας σημασίας. Το θέμα δεν είναι ωστόσο μόνο στην αβάσταχτη ελαφρότητα της συγκεκριμένης φωτογραφίας αλλά στην αντίδραση της αναπληρώτριας κυβερνητικής εκπροσώπου όταν αντιλήφθηκε την οργή που προκάλεσε το εν λόγω ενσταντανέ στην ήδη κλονισμένη κοινή γνώμη. Η κ. Βασιλείου λοιπόν απόρησε με την οργή του κόσμου και έσπευσε να διευκρινίσει πως η φωτογραφία ήταν το αποτέλεσμα της ανθρώπινης συγκίνησης τους και πως «συγγνώμη που πανηγυρίζαμε» υπονοώντας ότι η κοινή γνώμη τους «έπιασε» από τον λαιμό για κάτι τόσο ανθρώπινο όπως είναι η συγκίνηση για την επιτυχημένη έκβαση του τραγικού αυτού συμβάντος. Με απλά λόγια η κυρία αναπληρώτρια κυβερνητική εκπρόσωπος εξακολουθεί να απορεί για το ότι ο κόσμος τους «γιουχάισε» και δεν φαίνεται να της περνά ούτε ξυστά από το μυαλό πως τέτοιου είδους «πανηγυρισμοί» και «συγκινήσεις» δεν αρμόζουν ούτε στο τι έχει συμβεί, ούτε και στη θέση που βρίσκονται στην συνείδηση του κόσμου όλοι οι «χαρούμενοι φωτογραφιζόμενοι». Και είναι κάτι περισσότερο από θλιβερό το ότι χρειάζεται να της εξηγήσει κάποιος τους λόγους που η εν λόγω πόζα προκαλεί θυμό και αναμφισβήτητα εντείνει τη δυσπιστία της κοινής γνώμης σχετικά με την ικανότητα των κυβερνώντων να αντιληφθούν τις ουσιαστικές ανησυχίες των πολιτών. Είναι λοιπόν αδιανόητο να μην αντιλαμβάνεται η κ. Βασιλείου ότι το εν λόγω περιστατικό χρήζει πρωτίστως άμεσου προβληματισμού για τα μέτρα ασφαλείας των σχολικών χώρων εξού και χαμηλών τόνων σε ό,τι αφορά τις συγκινήσεις αλλά και άμεσης πολιτικής δράσης ώστε να αισθανθεί ο κόσμος ότι καλώς εμπιστεύεται τα παιδιά του στο κρατικό σύστημα. Άρα αυτό που προέχει από πολιτικούς που διαθέτουν επίγνωση της πραγματικότητας δεν είναι οι αυθόρμητες συγκινήσεις και πανηγυρισμοί λες και πρόκειται για κάποια προσωπική τους επιτυχία αλλά η επίδειξη σοβαρής πολιτικής πρόθεσης να αποκαταστήσουν την κλονισμένη εμπιστοσύνη του κόσμου, ο οποίος δεν έχει άλλη επιλογή παρά να παραδίδει κάθε πρωί τα παιδιά του στη δική τους κρίση.

Αν οι συμμετέχοντες στη συγκεκριμένη φωτογραφία δεν έχουν επίγνωση πως η κοινή γνώμη είναι ήδη μπουχτισμένη από την αβάσταχτη ελαφρότητα που επιδεικνύουν οι κυβερνώντες στη δεύτερη πενταετία τους, και γι’ αυτό ακριβώς δεν ανέχεται τέτοιου είδους «συγκινησιακές χαριτωμενιές» τότε το πρόβλημα είναι πολύ πιο μεγάλο. Και το ερώτημα που προκύπτει δεν έγκειται στο αν δικαιούνται να συγκινηθούν, όπως το έθεσε η κ. Βασιλείου, αλλά στο αν έχουν όντως επαφή με την πραγματικότητα.