Χρήσιμες υπενθυμίσεις

Αυτές οι εκλογές δεν είναι σαν όλες τις προηγούμενες. Το έχω γράψει ξανά και το επαναλαμβάνω πάλι σήμερα σαν μια χρήσιμη υπενθύμιση. Ο λόγος που δεν είναι οι ίδιες, είναι γιατί πρόκειται για τις πρώτες προεδρικές εκλογές μετά την οικονομική κρίση.

Μια κρίση η οποία κούρεψε την καθημερινότητα και τα δεδομένα μας με βίαιο τρόπο και μας έφερε αντιμέτωπους με μια σωρεία συνειδητοποιήσεων, οι οποίες όλες μαζί υποδείκνυαν το μέγεθος της κατάρρευσης των θεσμών αλλά και της σαπίλας του συστήματος.

Είδαν πολλά τα μάτια μας και άκουσαν περισσότερα τα αφτιά μας όλο αυτό το διάστημα. Και ξεσκεπάστηκε πολλές φορές σ’ αυτά τα χρόνια η ανεπάρκεια των πρωταγωνιστών της πολιτικής μας σκηνής να διαχωρίσουν τη θέση τους από αυτό τον ξεστρατισμένο τρόπο ζωής στον οποίο είχαμε όλοι, συνειδητά ή ασυνείδητα εισέλθει, ζώντας στα περιορισμένα τετραγωνικά του μικρόκοσμου μας και της τεράστιας ψευδαίσθησης πως είμαστε το κέντρο της γης.

Χρειάζεται, λοιπόν, αυτή τη στιγμή να κάνουμε ένα μικρό φλας μπακ και να θυμηθούμε αυτή τη βίαιη ανατροπή των δεδομένων μας, η οποία ήταν συνέπεια των εσφαλμένων εφησυχασμών μας, για να κατανοήσουμε το πιο σημαντικό συστατικό αυτής της εκλογικής αναμέτρησης. Ποιο είναι αυτό; Πως εκείνο το οποίο κρίνεται σ’ αυτές τις εκλογές δεν είναι η επάρκεια ή η ανεπάρκεια των υποψηφίων αλλά η δική μας.
Έχουμε δηλαδή ωριμάσει πολιτικά ώστε να ξεπεράσουμε τις φοβίες και τα φαντάσματά μας τα οποία μας καθιστούσαν τόσα χρόνια έρμαιο των καριεριστών της πολιτικ (δηλαδή των πολιτικάντηδων);

Έχουμε αντιληφθεί πως είναι με τη δική μας ανοχή και συνενοχή που αλώνιζαν ανενόχλητοι αυτοί που ιεραρχούσαν το κομματικό τους συμφέρον πάνω από το δημόσιο; Έχουμε αποκτήσει ένα κριτήριο απαλλαγμένο από συναισθηματισμούς και κολλήματα του παρελθόντος ώστε να μην επιτρέπουμε πλέον σε κανένα να δημαγωγεί εις βάρος της νοημοσύνης μας και της ψυχικής μας ισορροπίας;

Έχουμε κατανοήσει πως η κρίση αυτή δεν ήταν οικονομική πρωτίστως αλλά κρίση θεσμών και αξιών που σαν αποτέλεσμα είχε την οικονομική; Κι αν το έχουμε κατανοήσει, αντιλαμβανόμαστε συνάμα και το μερίδιο ευθύνης που φέρουμε σ’ αυτή την αναγωγή της εξασφάλισης και του βολέματος ως του ύψιστου ιδανικού; Αντιλαμβανόμαστε ότι αφήσαμε το έδαφος να γίνει πρόσφορο για τη διαπλοκή και τη διαφθορά όταν εμείς οι ίδιοι πρώτα ψηφίζαμε με κριτήριο ποιος θα βολέψει εμάς και τα παιδιά μας και πού;
Όταν εμείς οι ίδιοι συντηρούσαμε το ρουσφέτι ως κριτήριο για την πολιτική δεινότητα των εκάστοτε υποψηφίων; Όταν εμείς οι ίδιοι νοιαζόμαστε για την πάρτη μας και όχι για το μέλλον αυτής της χώρας; Αν, λοιπόν, θέλουμε πραγματικά την αλλαγή τότε οφείλουμε πρώτον να συμπεριφερθούμε με την πολιτική ωριμότητα που η κρίση μας υπαγορεύει και δεύτερον να συνειδητοποιήσουμε πως ζη τούμενο σ’ αυτές τις εκλογές δεν είναι η πολυδιαφημιζόμενη αλλαγή αλλά η ρεαλιστική διαχείριση των δεδομένων μας.

Κι αυτό γιατί η αλλαγή που θα έπρεπε να επιζητούμε δεν είναι αλλαγή προσώπων αλλά αλλαγή νοοτροπίας και αυτή δυστυχώς δεν έχει ακόμα στέρεες βάσεις για να επιτευχθεί. Αν όμως πραγματικά την επιζητούμε τότε πρέπει να επιδιώξουμε ώστε να τεθούν αυτές οι βάσεις και μετά να αρχίσουμε να χτίζουμε το περίγραμμά της.

Άρα αν πραγματικά έχουμε συνείδηση της σημαντικότητας αυτών των εκλογών τότε πάει να πει πως έχουμε επίγνωση ότι εμείς είμαστε αυτοί που πρόκειται να κριθούμε. Για να αποδείξουμε πως πλέον η σκέψη μας έχει καθαρίσει από συναισθηματισμούς και φαντάσματα που θολώνουν την κρίση μας και επιτρέπουν σε ψευδοπατριώτες και αναξιόπιστους πολιτικάντηδες να χτίζουν καριέρες πάνω στην πλάτη μας.

Η μόνη αλλαγή, λοιπόν, στην οποία πρέπει να επενδύσουμε δεν είναι αυτή που πολυδιαφημίζεται αλλά η αλλαγή στον τρόπο σκέψης μας. Και αυτή η αλλαγή είναι που θα επιφέρει σταδιακά και την ουσιαστική αλλαγή νοοτροπίας ώστε να μη βρίσκουν πλέον πρόσφορο το έδαφος οι πατριώτες του καναπέ να παριστάνουν τους πολιτικούς ηγέτες.