Του Κώστα Ιορδανίδη
Η πρώτη εμφάνιση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως και η αναμέτρησή του με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα την περασμένη Τρίτη ανέδειξαν κάποιες συντεταγμένες των προθέσεων του νέου προέδρου της Ν.Δ., που έχει αναλάβει την ανάπλαση της φυσιογνωμίας της Κεντροδεξιάς.
Η τετράμηνη εσωκομματική αναμέτρηση είχε στόχο να επιλέξει τον «αντι-Τσίπρα» και ο στόχος επετεύχθη. Οσο και εάν η διαδικασία ετεροκαθοριζόταν από τον κατ’ εξοχήν πολιτικό αντίπαλο, ο κ. Μητσοτάκης είναι η αντίθετη όψη του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρέλκει φυσικά η σύγκριση και η «βαθμολογία» των δύο ηγετών, η ανάλυση της τηλεοπτικής «εικόνος», η προβολή ερωτημάτων ποιος εκ των δύο «γέμιζε την οθόνη» και ποιος υπελείπετο. Αξιολογήσεις της μορφής αυτής διατυπώνονται στα εντευκτήρια, στα καφενεία της επαρχίας, αν και επηρεάζουν δυσανάλογα ενίοτε την κοινή γνώμη.
Ο πολιτικός λόγος του κ. Τσίπρα δεν εξέπληξε. Εκανε χρήση ιδιώματος, που ανερυθρίαστα προβάλλει το αφήγημα της Αριστεράς και ταυτοχρόνως το αναιρεί σε όλα τα επιμέρους του σημεία. Αυτό ονομάζεται προσαρμογή του ιδεώδους στην πραγματικότητα. Πρόκειται για διαδικασία διαρκούς βιασμού. Παρά ταύτα, αφήγημα υπάρχει και η πολιτική το έχει απόλυτη ανάγκη. Αλλης ποιότητος ήταν ο πολιτικός λόγος του κ. Μητσοτάκη. Το άσμα του ιδιότυπο και ο επί του βήματος αοιδός μάλλον αμήχανος, με έκδηλη νευρικότητα, ενίοτε. Αλλά ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Ν.Δ. είναι πείσμων, διαθέτει ικανότητες και προσαρμοστικότητα.
Πληρότητα θα αντικαταστήσει το αποσπασματικό και, με τη συμβολή των επικοινωνιολόγων, η εικόνα του «θα γεμίσει» την τηλεοπτική οθόνη. Αλλά το αφήγημα θα απουσιάζει διότι απλούστατα δεν τον απασχολεί ή ίσως είναι πρακτικώς ανέφικτο.
Ο κ. Μητσοτάκης εκπροσωπούσε μια μειοψηφική τάση στη Ν.Δ. Το γεγονός αυτό δεν απονομιμοποιεί την εκλογή του, διότι ούτως ή άλλως η εξουσία κατακτάται από δυναμικές μειοψηφίες. Ο σημερινός ηγέτης της Κεντροδεξιάς έλκεται από τον κεντρώο χώρο, τους εκσυγχρονιστές και τους πεφωτισμένους της Αριστεράς. Πρόκειται για κοινωνικές ομάδες αβαθείς, απλώς αφρολισθαίνουσες.
Από την άλλη όμως πλευρά, ο παραδοσιακός δεξιός συνθλίβεται από την κρατούσα ευρωπαϊκή τάξη πραγμάτων. Εξ ου και η ανάδειξη της λεγομένης Ακροδεξιάς, γύρω από την οποία συσπειρώνονται πολίτες που, πριν από λίγες δεκαετίες μόνον, ήταν το υγιές στοιχείο στη μάχη εναντίον της διεθνιστικής, κομμουνιστικής Αριστεράς. Θα ήταν κωμικό βεβαίως να θεωρήσει κάποιος ότι η συνιστώσα του ΛΑΟΣ που έχει προσχωρήσει στη Ν.Δ. μπορεί να λειτουργήσει ως ανάχωμα εξόδου των δεξιών ψηφοφόρων. Ο ρόλος αυτός ανήκει στους παραδοσιακούς και μόνον βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Εκφραση αυτής της Ακροδεξιάς στη χώρα μας είναι η Χρυσή Αυγή, που εξ ανάγκης θα περάσει περίοδο «ωριμάνσεως», όπως συνέβη στην Αυστρία, στην Ολλανδία, κυρίως στη Γαλλία, και άλλου. Αλλά εν ευθέτω χρόνω και μάλλον όχι σύντομα.
Τίποτε από όλα αυτά ωστόσο δεν έχει σημασία – ούτε οι εκσυγχρονιστικές διαθέσεις ούτε η εικόνα ούτε η αναγνώριση των ικανοτήτων του νέου προέδρου της Ν.Δ. Ο κ. Μητσοτάκης θα αναδειχθεί πρωθυπουργός όταν οι Ελληνες πολίτες δεν θα μπορούν να ανεχθούν τον κ. Τσίπρα. Κόπωση προκαλεί έστω και η παρακολούθηση της όλης διαδικασίας. Αλλά οι πολιτικοί υπάρχουν για να δημιουργούν ελπίδες ή έστω ψευδαισθήσεις. Και τους οφείλουμε γι’ αυτό ευγνωμοσύνη. Τόσο απλά.
