Της Μαρίνας Οικονομίδου
Είχα την εντύπωση πως ένα μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας θεώρησε αρχικά ως φάρσα ή υπερβολή κάποιων ενημερωτικών ηλεκτρονικών σελίδων την είδηση που ήθελε δημοτικό σχολείο της Αραδίππου να κληρώνει οικιακή βοηθό. «Το δώρο ήταν ουσιαστικά δωρεάν διευθέτηση διαδικασιών για να φέρει ο κερδισμένος οικιακή βοηθό στην Κύπρο» ανέφερε αμήχανα η Πρόεδρος ης Συνομοσπονδίας Συνδέσμου Γονέων δημοτικής Εκπαίδευσης επιβεβαιώνοντας το θλιβερό περιστατικό και προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Σύμφωνα μάλιστα και με την επιστολή προς τον Σύνδεσμο Γονέων, το δώρο περιγράφεται ως δωρεάν εισαγωγή οικιακής βοηθού από την Ινδία, αξίας 900 ευρώ και δεν αλλάζεται με μετρητά.
Δυστυχώς το τραγελαφικό συμβάν αποτελεί πραγματικότητα και για γονείς ίσως και για δασκάλους –εάν ήταν εις γνώσιν τους το περιστατικό- που έχουν το ύψιστο καθήκον διαπαιδαγώγησης της νέας γενιάς να θεωρείται φυσιολογικό, το να κληρώνονται ανθρώπινες ζωές σε χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις.
Αν πιστώναμε μέχρι σήμερα με κάτι την οικονομική κρίση και το σοκ που μας προκάλεσε ο Μάρτης του 2013, ήταν ότι αφήσαμε πίσω μας τις ντροπιαστικές νοοτροπίες του παρελθόντος. Την αλόγιστη σπατάλη χρημάτων, την αγορά οκέλλων που αδυνατούσαμε να πληρώσουμε, τα δύο και τρία αυτοκίνητα στο γκαράζ την καταναλωτική βουλιμία που μας διακατείχε. Και πάνω από όλα, ότι η οικονομική κρίση που οδήγησε στην ξενιτειά πολλών από μας, πως άφησε πίσω τις θλιβερές εικόνες των «μαυρούδων» και των «μάνταμ» που μάστιζαν την Κύπρο του άκρατου ρατσισμού.
Φωνασκούμε συχνά για το επίπεδο της βουλής και του πολιτικού συστήματος. Για τους βουλευτές που φωτογραφίζουν και δημοσιεύουν με αλαζονεία την παρανομία τους, για αξιωματούχους που λεκτικά σημαδεύουν και τραυματίζουν ο,τι το διαφορετικό. Στην ουσία όμως, δεν αποτελούν καθρέφτη της δικής μας όψης; Αντανάκλαση της κοινωνίας μας. Τρία χρόνια μετά το χαστούκι που φάγαμε, το σκουλήκι του αρχοντοχωριατισμού και του ρατσισμού φαίνεται να αδυνατεί να εγκαταλείψει τον οργανισμό μας. Η κοινωνική παρακμή εξακολουθεί να βρίσκεται στο απόγειό της.
Η ανάκαμψη από μια τέτοια κατρακύλα προφανώς δεν κατορθώνεται σε λίγους μήνες σε λίγα χρόνια. Είναι μία επίπονη προσπάθεια που θα χρειαστεί χρόνο. Ίσως αν για μια φορά δούμε κατάματα το ποιοι ακριβώς είμαστε και το τι ακριβώς θέλουμε, να είναι η απαρχή για τον απεγκλωβισμό μας από τα ντροπιαστικά βαρίδια του παρελθόντος.
Ίσως αν εμείς πρώτοι αλλάξουμε, να δούμε σαφή διαφορά και στους πολιτικούς που μας εκπροσωπούν. Να έχουν πλέον νοοτροπία κοινωνικού αναμορφωτή και να μην αποτελούν άλλο καρικατούρες που προκαλούν άλλοτε την οργή άλλοτε τη διακωμώδηση. Πάνω από όλα όμως, χρειαζόμαστε σοβαρότητα. Εμείς οι ίδιοι. Τα καραγκιοζιλίκια μας πλέον δεν συγχωρούνται.
