Της Μαρίνας Οικονομίδου
Είναι γενική παραδοχή πως η τελευταία πενταετία άλλαξε συθέμελα την κυπριακή κοινωνία και δη το πολιτικό σκηνικό. Ήταν τα συνεχόμενα σκάνδαλα, οι σκιώδεις χρηματοδοτήσεις κομμάτων, η διαπλοκή, το βόλεμα των ημετέρων που οδήγησαν μεταξύ άλλων στην καταστροφή της κυπριακής οικονομίας και στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος από το εκλογικό σώμα.
Δεδομένων των πιο πάνω, αναμέναμε με ενδιαφέρον τις κινήσεις του κάθε κόμματος στις επικείμενες εκλογές. Κινήσεις που θα στόχευαν στην επανάκτηση της χαμένης αξιοπιστίας τους, στην επαναφορά της ελπίδας για αλλαγή. Ελπίζαμε πως η καταστροφή που επήλθε στον τόπο θα κινητοποιούσε σωστά τους κομματικούς μηχανισμούς: Στέλνοντας στο σπίτι του το παλαιοκομματικό κατεστημένο που ευθύνεται εν πολλοίς για τα κακώς κείμενα του τόπου και φέρνοντας στο προσκήνιο φρέσκα πρόσωπα με όραμα και όρεξη να εργαστούν για την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των πολιτών στο πολιτικό σύστημα και στην αναδόμηση μίας νέας κοινωνίας σε γερά και θεμέλια.
Αντ’ αυτού, είμαστε πλέον θεατές μίας πολιτικής κινούμενης άμμου. Μεταγραφές, αλλαγή κομματικών φανέλων και τσιγγάνους της πολιτικής να παρουσιάζονται ως η ελπίδα για αλλαγή. Είναι η μετακίνηση κομματικού στρατοπέδου κακή; θα διερωτηθεί κάποιος. Φυσικά και όχι. Σε μια κοινωνία που συνεχώς αλλάζει, με την πολιτική σκέψη να ωριμάζει να μετατοπίζεται ή να επαναξιολογεί αρχές και αξίες, η μετακίνηση πολιτικών προσώπων θεωρείται απολύτως θεμιτή.
Προκαλεί όμως τη λογική και την ανοχή μας στην ανοησία η προβολή κάποιων υποψηφιοτήτων και μεταγραφών ως κατάκτηση από πολιτικούς χώρους. Πολιτικοί που απέτυχαν σε άλλους κομματικούς χώρους να πλασάρονται ως φρέσκα πρόσωπα σε άλλα. Πρόσωπα που αναγκάστηκαν να μετακινηθούν καθώς η αύξηση του εκλογικού μέτρου τους καθιστούσε εντελώς αναλώσιμους. Πολιτικοί που ξεθάφτηκαν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και παρουσιάζονται ως μεσσίες της πολιτικής. Αυτοί καλώς ή κακώς αποτελούν τις ηχηρές υποψηφιότητες για τον Μάη του 2016.
Δεν είναι όμως η ανακύκλωση δευτεροκλασάτων πολιτικών στελεχών το βαθύτερο πρόβλημα. Τα πρόσωπα τα οποία θέλουν και μπορούν να πετύχουν αλλαγή στην κοινωνία και στο υπάρχον πολιτικό σύστημα, απαξιώνουν τα υφιστάμενα πολιτικά κόμματα και επιλέγουν συνειδητά να απέχουν. Έτσι οι πολιτικές δυνάμεις μένουν με πρόσωπα «δεύτερης διαλογής» που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν, να αλλάζουν αρχές για χάρη ενός κόμματος και όχι κόμμα για χάρη των αρχών τους.
