Της Μαρίνας Οικονομίδου
Μετά τον τυφώνα που υπέστη η κυπριακή οικονομία το 2013, η ανάγκη μεταρρύθμισης ακόμα και επανίδρυσης του κράτους θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη.
Πιστέψαμε πως το μνημόνιο και η οικονομική καταστροφή μας έμαθε κάτι: την απαγκίστρωση από τη σαθρή νοοτροπία του παρελθόντος που οδήγησε στο τέλμα τις αντοχές της κυπριακής κοινωνίας και την απογύμνωση της κυπριακής οικονομίας.
Πολύ φοβόμαστε, πως αυτές ακριβώς οι νοοτροπίες που μας βύθισαν στον κοινωνικό και οικονομικό βάλτο επανέρχονται με τις πρώτες αισιόδοξες δηλώσεις για έξοδο του μνημονίου και σταθεροποίηση της οικονομίας. Οργανωμένα σύνολα εργαζομένων, αρχίζουν να απειλούν ή προχωρούν σε απεργίες για να διεκδικήσουν αποκοπές αυξήσεις που είχαν χάσει τα προηγούμενα χρόνια.
«Δεν δικαιούνται να διεκδικήσουν καλύτερους εργασιακούς ή μισθολογικούς όρους;» θα διερωτηθούν κάποιοι. Τη δεδομένη στιγμή, απαιτείται εθνική ομοψυχία και υπευθυνότητα. Αν δεν είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε πως η κυπριακή οικονομία δεν είναι σε θέση να αντέξει άλλους πειραματισμούς, τότε το σοκ του 13 δεν μας έχει μάθει τίποτα απολύτως.
Η αναβίωση νοοτροπιών που συνέβαλαν στο να διολισθήσουμε ως κράτος μόνο ανησυχία και προβληματισμό μας προκαλεί. Και είναι σε αυτό το σημείο που τα πολιτικά κόμματα έχουν να διατελέσουν ένα πολύ σημαντικό ρόλο.
Αν θέλουν να διατηρήσουν ψήγματα της αξιοπιστίας της σοβαρότητας και της υπευθυνότητάς τους, θα πρέπει να καταδείξουν την απαραίτητη «πολιτική ραχοκοκαλιά»: να αγνοήσουν τις σειρήνες του λαϊκισμού και τις πιέσεις που δέχονται από οργανωμένα σύνολα ένεκα εκλογών. Η μεταρρύθμιση, οι επώδυνες αλλά αναγκαίες αλλαγές θα πρέπει να μετουσιωθούν σε πράξη και να μην αποτελούν εύηχες ατάκες στο πλαίσιο της προεκλογικής εκστρατείας.
Αν το πολιτικό σύστημα, αυτή τη φορά δεν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αν αδυνατήσει για ακόμα μια φορά να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας, στις ανάγκες δηλαδή των πολλών και όχι των οργανωμένων λίγων τότε το μέλλον κρίνεται ιδιαίτερα δυσοίωνο. Φθαρμένο σε χιλιοειπωμένες ιδεολογικές ρητορείες και συμπαρασυρόμενο στους εκβιασμούς των λίγων, θα συμβάλει όχι μόνο στην κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, αλλά στην κατάρρευση του ίδιου του κράτους.
