Της Μαρίνας Οικονομίδου
Δεδομένων των αποτελεσμάτων της διακυβέρνησης Χριστόφια, των χειρισμών Αναστασιάδη που οδήγησαν στο «κούρεμα» καταθέσεων, αλλά και του σκανδάλου FOCUS, θα μπορούσε κάποιος να θεωρήσει πως οι δυνάμεις του Κέντρου είχαν μία χρυσή ευκαιρία στα πόδια τους: να καταποντίσουν τα δύο μεγάλα κόμματα και να αποτελέσουν την εναλλακτική μορφή εξουσίας για το μέλλον.
Αντιθέτως, παρατηρείται βάσει και των αποτελεσμάτων των τελευταίων δημοσκοπήσεων, πως ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ, όχι μόνο συγκρατούν τα ποσοστά τους, αλλά ενδέχεται να έχουν και αύξηση κοινοβουλευτικών εδρών στις επικείμενες εκλογές. Οι πολιτικές δυνάμεις του ενδιάμεσου, από την άλλη, αγωνίζονται άλλες να συγκρατήσουν τα ποσοστά τους και άλλες να διατηρήσουν την πολιτική τους επιβίωση.
Δεν χρειάζονται, βέβαια, οι δημοσκοπήσεις για να αντιληφθούμε πως ο λεγόμενος ενδιάμεσος χώρος βρίσκεται σε κόκκινο συναγερμό. Φαίνεται περίτρανα από τις δυσκολίες που παρουσιάζουν στο να κλείσουν ψηφοδέλτια και να πείσουν άφθαρτα πρόσωπα με επαγγελματικές επιτυχίες και κοινωνική προσφορά να συμμετάσχουν στον σχηματισμό τους, με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν, ξεχασμένες προσωπικότητες του πολιτικού και όχι μόνο χώρου, ως σωτήριες για το πολιτικό σκηνικό.
Ποιος είναι, όμως, ο λόγος της αποτυχίας των ηγετών του ενδιάμεσου να αδράξουν την ευκαιρία δημιουργίας ενός κλίματος απαλλαγής από τα δύο μεγάλα κόμματα και στροφής τους προς τον ενδιάμεσο, είναι ένα ζήτημα που μένει ανοικτό.
Πρώτα και κύρια, κάποιοι εξ αυτών αναλώθηκαν για καιρό σε μία εσωκομματική πάλη με στόχο την εξόντωση των εσωκομματικών τους αντιπάλων, με αποτέλεσμα να οδηγούνται σήμερα διασπασμένοι, κουρασμένοι και αποδυναμωμένοι σε μία κρίσιμη εκλογική μάχη. Και εξαιτίας αυτής της εσωκομματικής διαμάχης, προτίμησαν να σκληρύνουν την πολιτική τους γραμμή, να τη χρωματίσουν ιδεολογικά, σε μία περίοδο που το απογοητευμένο εκλογικό σώμα αποζητεί ρεαλιστικές λύσεις, σταθερότητα, μετριοπάθεια και τερματισμό των ιδεολογικών διαχωρισμών.
Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι πως τόσο με τις συντροφικές μαχαιριές όσο και με τις αμφιταλαντεύσεις τους για συνασπισμό ενός μετώπου στον ενδιάμεσο χώρο, δημιούργησαν την εικόνα πως η προσωπική τους ατζέντα και οι πολιτικές τους φιλοδοξίες υπερέχουν του κοινού συμφέροντος.
Την αλήθεια αυτή φαίνεται να αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ακόμα και σήμερα. Αν θέλουν να διασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση θα πρέπει να οδηγηθούν σε συμπόρευση και προς την ενιαία έκφραση. Την επομένη των εκλογών θα πρέπει να διακηρύξουν με αποφασιστικότητα ότι θα κατέβουν, πλέον, ως εκλογικός συνασπισμός. Αν για ακόμη μία φορά προτάξουν τους προσωπικούς και κομματικούς τους υπολογισμούς πάνω από τη δημιουργία αυτού του ενδιάμεσου χώρου, τότε θα πρέπει να αντιληφθούν πως ο πολιτικός τους χρόνος μετρά απειλητικά αντίστροφα.
